Dit keer een interview met Yvonne van der Wal. Jullie hebben haar vast en zeker vaak voorbij zien komen bij de columns van Mommyonline. Naast dat Yvonne moeder is heeft zij pas geleden een boek uitgebracht. Genoeg redenen dus om meer over Yvonne te weten te komen.
Yvonne van der Wal is 35 jaar, auteur van het boek Help, ik ben moe(der)! (uitgeverij Terra), tekstschrijver en corrector voor online magazines waaronder Mommyonline.nl Yvonne heeft twee kinderen samen met haar partner, waar ze nu 12 jaar mee samenwoont.

Ik vroeg haar wat haar hobby’s zijn, waar wordt Yvonne blij van en wat doet zij graag buiten de kindjes om?
“Het zijn heel kleine dingen waar ik blij van word. Ik schrijf natuurlijk heel graag, maar zo nu en dan vind ik het ook erg plezierig om te tekenen. Bij voorkeur portretten. Als ik even geen kinderen om me heen heb, vind ik het heerlijk om gewoon te niksen. Lekker onderuitgezakt naar films kijken, met een zak chips erbij en een wijntje. En sinds ik heb mogen ervaren hoe het is om twee jaar lang onderbroken te slapen, vind ik het nu een enorme luxe om een keer in de zoveel tijd te mogen uitslapen!”

Het schrijven en corrigeren doet Yvonne tussen de bedrijven door. Meestal als de kinderen op school zijn of als ze liggen te slapen. Soms komt er iets spontaan in haar op, komt de inspiratie totaal onverwachts.
“Ik heb dan ook altijd een kladblokje in mijn tas. Elke mooie zin of onderwerp dat in me opkomt, noteer ik meteen. Dat kan later altijd nog van pas komen. Daarnaast probeer ik ook zoveel mogelijk betrokken te zijn bij de scholen waar ze op zitten. Mijn dochter zit op het speciaal onderwijs, mijn zoontje op het reguliere onderwijs. Ik zit in de ouderraad, controleer kinderen op de aanwezigheid van luizen en ben zwemmoeder. En dit alles bij elkaar is al een baan op zich, haha!”

Ook voor Yvonne zijn er dingen die ze moeilijk vindt in de opvoeding van haar kinderen. Ze vertelt hierover:
“Er was een periode dat mijn zoontje zichzelf heel moeilijk kon vermaken. Hij vroeg voortdurend aandacht, en ja, soms kan dat niet. Zelfs als ik even in het kleinste kamertje van het huis zat ging de deurkruk gretig op en neer en was het: mamamamamama! Ik wist toen even niet of ik hem nou teveel aandacht gaf of dat hij juist tekort kwam. Moest ik het juist afkappen, grenzen aangeven, of moest ik hem extra aandacht geven? Dat zijn dingen waar ik dan echt even bij na moet denken. Uiteindelijk gaf ik hem aandacht wanneer hij wèl even alleen kon spelen, hoe kort ook. Dan zei ik hem dat ik het zo goed van hem vond dat hij zichzelf even kon vermaken, zodat ik gewoon even alleen kon douchen bijvoorbeeld. Nu kan hij zichzelf prima vermaken. Maar dat kan ook te maken hebben met zijn leeftijd, nu hij alweer een paar jaar ouder is. En er zijn dagen dat ik mezelf een heel slechte, inconsequente moeder voel. Maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik ook maar een mens ben en dat moeten kinderen ook leren. Dat het niet altijd om hen draait. Wat ik wel heel belangrijk vind, en dat pas ik dan ook toe, is dat je als ouder ook wel eens ‘sorry’ moet kunnen zeggen tegen je kinderen. Ik ben niet perfect en als ik vind dat ik onredelijk ben geweest of te snel uit mijn slof ben geschoten, dan bied ik altijd mijn excuses aan. En volgens mij geef je daarmee ook meteen een voorbeeld mee. Ik denk dat kinderen op deze manier ook leren om sorry tegen anderen te zeggen, wanneer nodig”.

Yvonne vindt het, achteraf gezien, best jammer dat ze niet is gaan doorleren. Na de middelbare school is ze gewoon gaan werken, dat was in die tijd heel normaal. Tegenwoordig gaat iedereen, als het even kan, studeren, of ze nou geld hebben of niet. Het is tegenwoordig echt een studentengeneratie. Maar ze woonde al heel vroeg niet meer thuis. Haar ouders waren gescheiden, dus geld voor een dure studie was er niet. Aan de andere kant heeft ze zo wel geleerd haar eigen boontjes te doppen.
“Want ik vind wel dat men heden ten dage doet alsof het een recht is om te studeren. Men steekt zichzelf gerust in de schulden, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat is er mis mee om helemaal onderaan te beginnen? Wat dat betreft ben ik een laatbloeier met veel dingen. Maar ik denk dat het toch niet zo heel verkeerd heeft uitgepakt!”.

Onlangs is je boek Help! Ik ben moe(der)!, verschenen. Het boek is praktisch overal verkrijgbaar, zowel in boekenwinkels als online. Vertel eens iets over het boek. Met welke doel/bedoeling heb je het boek geschreven?
“Help! Ik ben moe(der)! is een aaneenschakeling van fragmenten en momenten die de meeste moeders meemaken, op een nuchtere en humoristische wijze. Ik kwam overal praktische boeken, gevuld met adviezen tegen, maar bijna nergens luchtige non-fictie moederschapsboeken waarin je herkenning kunt vinden en waar je om kunt lachen. Dat je denkt: oh! Dat heb ik ook! Gelukkig ben ik niet de enige! Toen ik moeder werd, viel me op dat je als moeder vooral niet mag ‘zeuren’. Je móet alles leuk vinden, je móet ervan genieten, je móet van alles en het moederschap is één grote roze wolk. Dat vind ik niet realistisch. Kom op, wat is er zo leuk aan die gebroken nachten? Of het tijdelijke gebrek aan seks? Of de bommen die dagelijks in je huis ontploffen? Toch kan ik hier wel de humor van inzien en heb het dus op deze manier proberen te beschrijven. Tevens om een taboe te doorbreken. Vrouwen die constant met een tandpastagrijns rondlopen, die vind ik eng en onecht. Dan denk ik: wat zit erachter? Waarom kunnen we niet gewoon toegeven dat het moederschap niet alleen maar roze is? Dat is geen pessimisme, maar realisme. Saskia Born-Mes schreef in een recensie over mijn boek: Het boek beschrijft de menselijkheid van het moederschap. En zo is het inderdaad! Moeders zijn tenslotte ook gewoon mensen!”

Zijn er nog dingen die je echt nog wil bereiken? Dromen?
“Mijn doel, een boek in de boekwinkel, uitgegeven door een grote uitgever, is eigenlijk al bereikt. Nu moet het nog een top-10- boek worden, haha! Verder heb ik eigenlijk geen dromen. Klinkt saai, maar ik neem veel dingen zoals ze komen. Ik ben al blij als ik zo gezond mogelijk oud mag worden en mijn kinderen mag zien opgroeien. Dat ze opgroeien tot gelukkige en zelfstandige volwassenen. Dat ze goed terechtkomen en me ooit niet meer nodig hebben. Dan heb ik mijn belangrijkste doel toch maar mooi bereikt!”

Verder zou Yvonne graag nog even kwijt willen dat ze vindt dat wij moeders eens wat minder moeten concurreren onder elkaar.
“Ik heb de afgelopen jaren zoveel ongevraagde bemoeienis gezien! Moeders die bijvoorbeeld tegen anderen zeggen: Loopt die van jou nu nóg niet? De mijne kon al lopen sinds ze 9 maanden was. Is die van jou nu nóg niet zindelijk? De mijne al vanaf anderhalf jaar. Slaapt die van jou nu nóg niet door? De mijne al vanaf twee weken! En dan die eeuwigdurende discussies over het al dan niet geven van borst- of flesvoeding. Laat iedereen het toch op zijn of haar eigen manier doen. Er bestaat geen vast recept dat goed is voor ieder kind. Ieder kind is uniek, evenals iedere ouder en situatie. Geef advies wanneer erom gevraagd wordt, maar laat het verder zoals het is. Maar sommige ouders (oma’s en opa’s kunnen er ook wat van) geven ongevraagd adviezen, alsof hun manier de beste is. Waarom houdt men daar niet gewoon mee op? Opvoeden is loslaten. En dat geldt ook in dit geval”.