Ik zal ons eerst even voorstellen. Ik ben Anja (nu 24 jaar oud) en ik ben getrouwd met Dirk (nu 25 jaar oud). Samen zijn wij de trotse ouders van 3 bijzondere kindjes. Onze kindjes zijn Guy (nu 2,5 jaar), Amy (nu bijna 16 maanden) en Abby (nu bijna 6 maanden). En dit is ons verhaal:

Ruim drie jaar geleden op 12 oktober 2005 kregen Dirk en ik, na lang om elkaar heen draaien, een relatie. Het voelde voor ons meteen heel erg vertrouwd en veilig. Het voelde zo goed, dat we op 1 januari 2006 zijn gaan samenwonen. Door een moeilijke jeugd en geen aanleg om dik te worden ben ik altijd vrij mager geweest. Maar toen we gingen samenwonen begon ik langzaam aan te komen, ik dacht dat het kwam doordat ik erg goed in mijn vel zat. Dirk zei meteen dat ik zwanger was en een test moest gaan doen, ik verklaarde hem voor gek. Nadat hij een week heeft lopen zeuren heb ik uiteindelijk toch maar een test gedaan. En tot mijn grote schrik had hij helemaal gelijk. Ik was zes weken zwanger en we woonden net twee weken samen.

Omdat ik zwanger was en we in 2007 wilden gaan trouwen hebben we onze plannen aangepast, dus gingen we op 23 maart 2006 in ondertrouw en op 2 mei 2006 was de grote dag. Op onze trouwdag was ik 20 weken zwanger. De hele dag had ik last van harde vervelende buiken. Ik dacht dat het kwam door alle spanningen, maar achteraf gezien was dat waarschijnlijk niet zo. Vanaf dat moment had ik regelmatig last van harde buiken en met 30 weken kreeg ik wat last van bloedverlies en verloor ik de slijmprop al.

Omdat ik me niet wilde aanstellen en dacht dat het er allemaal bij hoorde ben ik niet naar de verloskundige gegaan. Met 32 weken werden de harde buiken licht pijnlijk en kwamen ze om de twee minuten. Toen hebben we toch maar de verloskundige gebeld en die heeft me met weeën doorgestuurd naar het ziekenhuis in Ede. Hier heb ik vijf dagen gelegen en mocht ik weer lekker naar huis. De weeën waren vanzelf gestopt en ik had geen ontsluiting. Ik moest het alleen wel rustig aan gaan doen en zodra ik harde buiken kreeg moest ik maar gaan liggen. Dit ging verder met genoeg rust prima.

Toen ik 36 weken was zijn we verhuisd van een eenkamerwoning naar een chalet en met 37 weken braken mijn vliezen om 18.00 uur. We hadden net één dag de babykamer klaar, dus de kleine had het goed getimed. Na het breken van de vliezen kwamen de weeën al snel op gang. Om half 2 ’s nachts had ik vijf cm ontsluiting en gingen we naar het ziekenhuis. Volgens de zusters ging het allemaal erg vlot voor een eerste bevalling, maar voor mij duurde het een eeuwigheid. Eindelijk had ik genoeg ontsluiting en persweeën en mocht ik aan de slag. Tijdens het persen kreeg de kleine het moeilijk en werd ik snel geholpen met de vacuümpomp. Om 08.55 uur op 26 augustus 2006 konden we na een bevalling van veertien uur eindelijk onze zoon Guy in de armen houden. Hij was 48 cm lang en woog 2730 gram. Na één nachtje ziekenhuis, gingen we met z’n drieën naar huis, waar een leuke kraamtijd stond te wachten dankzij een lieve kraamverzorgster.

Na een aantal maanden lekker van Guy te hebben genoten, begon alles toch weer te kriebelen en besloten we begin mei 2007 te stoppen met de pil. En het was meteen raak. Ondanks dat de maand mei best moeilijk was i.v.m. het overlijden van Opa Willemsen. Wel raar, ons kindje verwekt in zijn overlijdensmaand. In het begin van deze zwangerschap verliep alles erg lekker, we gingen zelfs verhuizen naar een grote flat. Toch deed ik het voor de zekerheid wel rustig aan. Maar met zestien weken kreeg ik last van mijn bekken. Ik ging elke week naar de fysio en werd dan gemasseerd, zodat ik het weer even kon dragen.

Rond de 26 weken verloor ik bloed en de slijmprop. Dit was nogal schrikken, maar de verloskundige kon het niet verklaren en stuurde me naar huis. Met 28 weken kreeg ik meer bloedverlies en werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Aan de hand van een echo vertelde hij dat alles goed was en we ons geen zorgen hoefden te maken en dat het geen vroeggeboorte zou worden. Maar helaas klopte er niets van. Met 29 weken braken mijn vliezen. Omdat ik om persoonlijke redenen niet in het ziekenhuis in Nijmegen wilde blijven, moest ik elke dag voor een CTG naar het ziekenhuis in Ede. Ondanks weinig vruchtwater deed de kleine het verder prima, maar als de weeën begonnen moest ik wel naar het ziekenhuis in Nijmegen. Precies een week later met 30 weken was het zo ver, de weeën waren begonnen. Gelukkig had ik al longrijpers gekregen, want door een infectie konden ze de weeën niet remmen. Na ruim 24 uur weeën, 2 ruggenprikken die niet werkten en 2 keer persen, werd onze doc hter Amy op 30 november 2007 om 22.20 uur geboren. 10 weken te vroeg. Ze was ongeveer 39 cm lang en woog 1481 gram. Nadat de kinderarts haar had nagekeken en ze in de transportcouveuse lag werd ze even naast ons gereden, zodat we haar even snel konden bekijken. De kinderarts vertelde dat ze een goede start had en dat was het begin van een moeilijke en zware periode.

Toen ik weer fris en fruitig was en Amy helemaal klaar in de couveuse op de afdeling lag, zijn we naar haar toe gegaan en mochten we haar voorzichtig aanraken. Jemig, wat vond ik dat eng zeg, zo klein en teer. Zoveel apparatuur en draden en slangen, bah! De eerste vier uurtjes heeft ze aan de cpap gelegen (dat is een ademhalingsondersteuning), zodat ze rustig bij kon komen van een lange en zware bevalling. Na vier uurtjes mocht ze eraf en deed ze eigenlijk alles zelf, voor zover dat kon. Ze had een infuusje voor vitamines die ze nog niet zelf kon maken, maar wel nodig had en ze had plakkers op haar lichaam om haar hartslag, ademhaling en saturatie te meten. Ook had ze een sonde in haar neusje om de voeding toe te dienen, want drinken kon ze nog niet zelf. Ik ging vol goede moed kolven, maar uiteindelijk moest ik ermee stoppen, omdat ik door alle stress geen productie meer had. Nadat mijn antibiotica gestopt was, mocht ik na vier dagen, naar huis toe.

Ik vond het heerlijk om weer naar Guy toe te gaan, maar ik vond het ook erg moeilijk om ons meisje in het ziekenhuis achter te laten. Ik voelde me zo gigantisch schuldig. In mijn hoofd wist ik natuurlijk wel dat het echt niet anders kon, maar mijn gevoel zei totaal iets anders. Doordat ik zelf geen rijbewijs heb en natuurlijk Guy zo min mogelijk wilde belasten (het manneke was namelijk net vijftien maanden oud) konden we alleen ’s avonds naar het ziekenhuis toe gaan. Maar gelukkig mocht ik 24 uur per dag bellen en hadden we babybeeld, zo konden we haar via internet toch de hele dag zien. Thuis kreeg ik gewoon kraamzorg, wat wel vreemd was, want de baby was er niet. Ze vulde dan ook haar dagen grotendeels met het huishouden en het verzorgen van Guy.

Na een week mocht Amy naar het streekziekenhuis in Ede, omdat ze het zo goed deed. Ze kwam letterlijk en figuurlijk dichter bij huis. Toen ze drie weken oud was hadden we toch een leuk weekje, ondanks dat we kerst gescheiden moesten vieren. Op eerste kerstdag mocht ze kleertjes aan en de couveuse uit en lekker in een wiegje slapen. Op tweede kerstdag mocht ze voor de eerste keer in bad en de dag erna mocht ze voor het eerst uit om een flesje te drinken. Gelukkig groeide ze erg goed en dronk ze goed uit haar flesjes. Toen ze zes weken oud was mocht ze eindelijk op 14 januari 2008 mee naar huis. Wel kreeg ze ferro vanwege bloedarmoede, maar dat is niks ernstigs. Ze zag er nu ook uit als een pasgeboren baby. Na zes zware weken, konden we dan eindelijk van ons meisje gaan genieten en haar gaan leren kennen. In het ziekenhuis mochten we zo veel mogelijk zelf doen, maar toch liepen we thuis tegen een aantal vragen aan. Gelukkig kregen we vier uurtjes couveuse nazorg van dezelfde kr aamverzorgster, dat was echt heel erg fijn.

Ondanks dat ik de kraamtijd me anders had voorgesteld was ik erg trots op ons meisje en vond ik het fijn om haar lekker te showen aan familie en vrienden. Ook Guy was erg blij dat Amy thuis was. Niet dat hij veel begreep van Amy en zijn aandacht moest gaan delen, maar wel dat papa en mama elke avond thuis waren en hij niet meer naar de oppas toe hoefde. Het manneke heeft best veel over zich heen gekregen en heeft hier erg veel last van gehad. Maar het was even niet anders; hij was nog te jong om elke keer mee te gaan, en als hij mee ging dan vond hij alles eromheen leuker dan zijn zusje. Amy is voor mij een heel bijzonder grietje. In het begin vertelde ik al dat zij is verwekt in de overlijdensmaand van Opa Willemsen. Nou, toen ze net thuis was vertelde mijn schoonmoeder dat Amy is geboren op de verjaardag van Opa Willemsen. Of dit iets betekent weet ik niet, maar erg bijzonder vind ik het wel. Amy kreeg thuis fysio, omdat ze zich iets te veel spande en overstrekte en ze kree g regelmatig controle bij de kinderarts, maar alles gaat gelukkig zoals het moet en de rest zien we in de toekomst wel.

Toen Amy vier maanden oud was voelde ik me heel erg vreemd. Alsof ik zwanger was, maar dat kon niet, ik was aan de pil. Toch voor de zekerheid maar een test gedaan en die was negatief. Ik werd nog steeds niet ongesteld en bleef me zo raar voelen, dus nog maar een test gedaan en die bleek ook negatief. Even dacht ik dat die infectie met de zwangerschap van Amy misschien nog niet weg zou zijn, maar uit de derde test bleek dat ik toch zwanger was. Ik dacht dat ik achterover sloeg. Hoe kon dat nou, ik zat toch aan de pil en ben hier heel erg netjes mee om gegaan, omdat we na de couveuseperiode eerst van onze kindjes wilden gaan genieten. Maar goed, ook al was dit kindje niet gepland, hij of zij was meer dan welkom. De huisarts heeft me toen ook erg boos gemaakt, want, omdat de zwangerschap niet gepland was, kwam hij meteen met een abortus op de proppen. Waar haalde hij het vandaan om aan te nemen dat dit kindje niet welkom was? Omdat Amy prematuur was geboren moest ik nu onder co ntrole van de gynaecoloog. Of dit kindje ook te vroeg zou komen kon niemand antwoord op geven. Vol goede moed bleef ik zeggen: drie keer is scheepsrecht, dit kindje moeten ze met 42 weken eruit helpen.

Maar helaas ging het niet zo. Weer kreeg ik last van mijn bekken en moest ik het rustig aan gaan doen. Dit is best lastig met twee kleine kinderen, maar gelukkig is Dirk altijd vroeg thuis en heeft hij de meeste huishoudelijke taken op zich genomen. Met 20 weken werd ik echt bang, ik begon weer bloed te verliezen en ook weer de slijmprop. De gynaecoloog hield alles goed in de gaten, maar kon weer geen oorzaak vinden. Met 26 weken begon ik raar slijm te verliezen en ben ik naar de gynaecoloog gegaan samen met Dirk. (Hij ging eigenlijk altijd mee, ook bij Guy en Amy.) De gynaecoloog zei weer dat alles goed was en op dat moment braken mijn vliezen. Ik raakte helemaal in paniek. 26 weken was echt veel te vroeg. Weer moest ik naar Nijmegen, ook al had ik aangegeven dat ik daar echt niet heen wilde. Ik kreeg weeënremmers en longrijpers. Twee dagen later waren de weeën toch echt begonnen en weer door een infectie konden ze het niet meer remmen.

De weeën werden al snel heel heftig, maar helaas schoot de ontsluiting niet op. De kleine deed het bij elke wee steeds slechter en daarom wilden ze een keizersnede gaan doen. Maar, omdat bij Amy tot twee keer toe de ruggenprik niet werkte en ik toch wel bang was, wilden ze nog twee uurtjes wachten. Ze gaven me de ruggenprik alvast, zodat ik kon zien dat die werkte en niet bang hoefde te zijn. Ze hadden net de ruggenprik gezet toen ik het hoofdje kon voelen. Na zes uur weeën en één keer persen, werd onze tweede dochter geboren op 4 oktober 2008 om 05.25 uur. Ze was 36 cm lang en woog 1040 gram, kortom een klein minimeisje. Onze Abby! De kinderarts heeft haar moeten beademen en ze werd in een soort zakje gelegd, zodat ze warm zou blijven. Toen ze met de couveuse naast ons werd gereden, vertelde de kinderarts dat ze aan de beademing lag, maar dat het verder voor een kindje van 26 weken het erg goed ging. Dit keer kon ik niet opgelucht zijn en wilde ik haa r eigenlijk niet aanraken, maar deed dit toch heel voorzichtig, omdat het moest van mezelf. Toen ze naar de nicu (neonatal intensive care unite) werd gereden wilde ik maar één ding en dat was naar huis toe gaan, naar Guy en Amy. Toen ik gewassen was en Abby in de couveuse klaar lag zijn we naar haar toe gegaan, maar blij kon ik nog steeds niet zijn en hield dit ook verborgen voor de buitenwereld. Eigenlijk wilde ik haar niet leren kennen, omdat ik erg bang was dat ze het niet zou gaan halen en dat terwijl ze het eigenlijk heel erg goed deed. Diezelfde avond ben ik samen met Dirk naar huis toe gegaan en begon er weer een zware en moeilijke periode.

Abby had dezelfde slangetjes en plakkertjes als Amy, dus dat was nu gelukkig minder eng. Maar wel had Abby meer moeite met zelfstandig ademhalen. Na een dag mocht ze van de beademing af en ging ze aan de cpap. Dit gingen ze langzaam afbouwen, zodat ze uiteindelijk aan de low-flow kwam. (Dit is ook een ademhalingsondersteuning). Toen dit goed ging, gingen ze dit ook afbouwen zodat ze het nu echt zelf moest gaan doen. Abby heeft twee keer een terugslag gehad met haar ademhaling, maar na zes weken deed ze het toch echt helemaal zelf. Ook mocht ze nu lekker voor de eerste keer in bad en lekker in een wiegje. Deze week ging ze ook naar de high-care en een week later (na zeven weken) mocht ze eindelijk naar het ziekenhuis in Ede. Eindelijk dichter bij huis, maar helaas niet dichter bij mij. Deze hele periode kon ik haar niet zien als mijn kindje en gevoelsmatig klopte er ook iets niet en wat dat was kon ik niet verklaren. Maar ik was niet bang dat het niet goed zou komen, want van haar houden deed ik wel, ook al durfde ik dat niet te zeggen en toe te geven.

In Ede mocht ze eindelijk uit het flesje gaan drinken, maar beter drinken deed ze niet. In het begin begrepen we niet waarom het niet vooruit ging, maar uiteindelijk kregen we het antwoord. Abby werd heel erg ziek en had het RS-virus. We werden op het ergste voorbereid en toen we bij haar waren, ging er bij mij een knop om. Ik wilde echt bij haar zijn en voor haar vechten, alleen moest ze dat zelf doen. Gelukkig begon ze de volgende dag weer op te knappen en langzaam aan ging het steeds beter, ook het drinken ging steeds beter. Een week nadat ze zo ziek was mocht ze van de monitor af, omdat het zo goed ging. Haar eigen kinderarts vond dat ze eerste kerstdag wel mee naar huis mocht, alleen was hij zelf deze week vrij. De vervangende arts (die ons en Abby niet kende) vond dat het nog te vroeg was. Gelukkig begreep de zuster, dat we nu heel erg graag kerst samen wilde vieren en niet zoals vorig jaar gescheiden. Zij heeft voor ons geregeld met veel pijn en moeite dat Abby twee da gen met kerst op verlof naar huis toe mocht. Jemig, wat waren wij blij en Guy (nu net twee jaar) en Amy (nu net een jaar) ook. Amy vond Abby erg interessant en Guy was een echte trotse grote broer. Maar die twee dagen gingen snel voorbij en we moesten Abby weer terug brengen. En dat terwijl alles thuis veel beter ging dan in het ziekenhuis.

Gelukkig werkte op dat moment haar eigen arts en was hij erg tevreden. Toen na precies twaalf weken ziekenhuis kwam eindelijk het verlossende woord: ze mocht op 27 december 2008 mee naar huis. Beter dan dit zijn we nog nooit het nieuwe jaar ingegaan. In deze periode kreeg mijn schoonvader een galblaas ontsteking en twee tia’s, dus het werd nu allemaal iets moeilijker, vooral voor Dirk. Gelukkig heeft hij er niks aan over gehouden en gaat het nu dan ook erg goed met hem.

Toen Abby twee weken thuis was werd ze drie dagen opgenomen vanwege een aantal verstikkingsincidenten. Maar nu gaat het echt megagoed met haar. Ze drinkt goed en groeit als kool. Ze slaapt sinds kort lekker door en dat terwijl ze nu bijna zes maanden oud is (gecorrigeerd bijna drie maanden). Ze is een meisje met nu al een eigen willetje en erg makkelijk en vrolijk. Ook is ze net als Amy erg sterk en pittig. Abby heeft vanwege bloedarmoede twee bloedtransfusies gehad en krijgt nu thuis ferro. Ze wordt regelmatig door de kinderarts nagekeken en tot nu toe doet ze alles erg netjes. Bij de laatste controle op 18 maart 2009 was ze 58 cm en 5220 gram.

Amy is nu bijna 16 maanden oud (gecorrigeerd bijna 14 maanden) en ze hoeft niet meer op controle te komen bij de kinderarts. Ze is een lief meisje die flink van zich af kan bijten. Ook is ze erg slim en vlug met haar ontwikkeling, want sinds drie maanden kan ze al lekker zelf lopen.

Guy is een trotse grote broer die overal mee wilt helpen. Hij beschermt Abby en vindt het nu erg leuk om met Amy te spelen. Hij is nu tweeënhalf jaar oud en een echte schat die lekker aan het peuterpuberen is.

Met mij en Dirk gaat het nu weer super. Het leven is weer zoals het was, iets drukker, maar weer helemaal gezellig en relaxed. Toch merk ik nu ik dit schrijf dat ik het nog niet heb afgesloten. Of dat ooit gaat gebeuren, ik heb geen idee. Ik weet alleen dat het erg zwaar was en onzeker. Maar door dit alles ben ik mega trots op de kindjes en weet ik hoe belangrijk het is om van ze te genieten en dat doe ik dan ook met volle teugen elke dag weer.

In de afgelopen periode heb ik erg veel steun gehad van mijn schoonzus en broer. Zij hebben ook in zo’n pakket gezeten en begrepen precies wat we voelden en bedoelden. Hierdoor weet ik hoe fijn het is als iemand je begrijpt.

Mocht er iemand zijn die in zo’n situatie zit en zijn verhaal kwijt wilt of als er mensen zijn met vragen, laat het dan maar weten. Voor zover ik kan wil ik alle vragen graag beantwoorden en altijd een luisterend oor zijn.

Liefs, Anja Willemsen.