Inmiddels ben ik al jaar moeder en in die jaren van moederen heb ik ontzettend veel geleerd. De vier belangrijkste dingen dat ik van het moederschap geleerd heb zet ik hieronder op een rijtje.

Geduld is een schone zaak. Ja echt. Was ik vroeger nogal temperamentvol –hetgeen eigenlijk niet heel erg verminderd is- heb ik in de rol van moeder een oergeduld. Verrassend? Ja en nee. Ja omdat ik niet wist dat ik dit in me had, en nee omdat ik gewoon heel veel van mijn kinderen kan hebben gedurende hun opgroeien en de opvoeding. Toen de oudste zo slecht sliep zat ik bijvoorbeeld uren aan zijn bed met zijn handje in de mijne. Of toen de jongste zo ziek was en ’s nachts over het hele bed heen spuugde. Ik sta op, help mijn kinderen, doe er alles aan zodat ze weer lekker kunnen verder slapen en ik ga zelf ook weer liggen. Ik schat dat ik de afgelopen jaren gemiddeld vijf nachten per maand heb kunnen doorslapen, al was het maar vijf aaneengesloten uren. Niet dat de kinderen zo vaak wakker zijn, maar domweg omdat ikzelf vanuit een soort ritme steeds wakker word. Mijn geduld strekt zich ook uit tot het aanhoren van allerlei verhalen, vragen, stellingen en prietpraat. Of als je kind verdrietig is en dit niet makkelijk uit, maar in zichzelf dichtklapt. Ook dan blijf ik geduldig en praat ik. Of ik luister. Of soms zit ik gewoon zwijgend op de bedrand terwijl ik zachtjes over een hoofdje aai in een sussend ritme.

Het moederschap verlegt je grenzen. Waar ik zelf als volwassene niet snel de dokter zal bellen, werp ik mij in de weekenden bij onwillige huisartsenposten vol op de barricaden. Ik laat me nooit zomaar afschepen. Liever ben ik de ‘zeikmoeder’ dan dat ik een keertje te weinig heb gedaan met alle gevolgen van dien. Ik geloof er heilig in dat het moederinstinct een hele goede graadmeter is voor alles aangaande je kind. Dus ik kom voor ze op, verdedig ze, help ze en laat ze hun eigen ervaringen opdoen en hun eigen fouten maken. Kinderen zijn, hoe jong ook, al eigen individuen met een eigen wil. Het is mijn taak hen door het leven te loodsen en hen voor te bereiden op het moment dat ze onder mijn vleugels uit kruipen en zelfstandig de wereld in gaan als betrouwbare, oprechte, liefdevolle mensen. Steevast alle obstakels voor hen weghalen is in mijn ogen niet goed. Laat ze zelf de wereld ook ontdekken. Ik let wel op dat het niet te gevaarlijk wordt. En belangrijke beslissingen neem ik altijd in overleg. Soms zelfs met kindlief erbij.

Tolerantie. Ik dacht altijd van mezelf dat ik héél tolerant was aangaande enge ziektes of bepaalde gedragingen. Maar niets is minder waar. Uit een soort van oerbeschermingsdrang kan ik een woeste tijger worden als er ook maar één verkeerde vinger naar mijn kinderen wordt uitgestoken of iets bedreigend zou kunnen zijn. Zo weet ik nu van mijzelf dat ik iemand met een ziekte als HIV of Aids niet in de buurt van mijn kinderen wil hebben. Ik vind het schandelijk van mijzelf en verfoei mijzelf er om, want waar is mijn open minded-instelling waar ik altijd zo prat op ging gebleven? Maar ik geef het gewoon eerlijk toe: zaken waarvan mijn kinderen levenslang kunnen krijgen, hou ik ver buiten mijn deur. Zo ook pedofilie; ik heb het altijd al afschuwelijk gevonden, maar toen ik wist dat er een veroordeelde pedofiel niet ver bij ons vandaan woonde, mochten de kinderen niet alléén langs dat huis lopen. Met argusogen keek ik naar dat huis. Overtrokken? Wellicht. Maar toch. Op de één of andere manier drijft mijn moederinstinct me tot het maken van keuzes die ik zonder kinderen waarschijnlijk nooit gemaakt zou hebben of waar ik minder zwaar aan zou hebben getild. En in de babytijd was dit niet anders: mensen met koortslippen schopte in meteen de tuin weer uit; mensen die rookten gingen maar buiten staan.

Liefde. Sommige mensen geloven in ware liefde, onvoorwaardelijke liefde, eeuwige liefde. Hoe je het ook noemt, wat je er ook van vindt of verlangt; echte liefde vind je in de ogen van je kind. In het kleine handje dat vol vertrouwen in de jouwe wordt gelegd. In de knellende armpjes om je nek en het zachte in je oor gefluisterde ‘ik hou van jou mama’. Mijn kinderen zijn mijn alles. Ze verrijken mijn leven op een manier waarvan ik wellicht niet eens had beseft dát ik iets miste als ik geen kinderen had gehad. Liefde is een ontzettend rekbaar begrip. Maar de liefde van een moeder voor haar kinderen is oneindig. Tenminste, die van mij wel.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier.