Nog heel even en we starten weer aan een nieuwe fase. Over een paar maanden zal onze kleine meid vier jaar worden en mag zij naar school. Ze kan niet wachten. Papa gaat al elke dag, haar beste vriendinnetje gaat sinds kort elke dag, de straat genootjes gaan elke dag… dus waarom mag zij niet?

De volgende stap:
En dus werd het tijd ons eens te gaan verdiepen. Hoe doe je dat? Hoe zoek je een basisschool uit die bij je past? Die bij je kind past. En eigenlijk ook bij kind nummer twee. Een heel project op zich. Iets voor de komende jaren van ons leven. Niet zomaar een lukrake beslissing. Iets dat we liever op de lange baan zouden schuiven. Dat komt allemaal nog wel. Niet alleen omdat uitzoeken en vergelijken stom is, zijn wij zelf eigenlijk al toe aan deze volgende stap?

Het moet nu eenmaal. En dus vroegen we zo hier en daar eens rond. Waar gaan de buurtgenootjes naar school? Zijn zij tevreden? Waarom wel of niet. Waar zitten alle vriendinnetjes? Waar moeten we op letten? Maar belangrijker nog, wat vinden wij zelf eigenlijk belangrijk?

Wat vinden wij belangrijk:
Even over nadenken. Wij willen de kinderen graag in hun waarde laten. We willen graag een plek waar wij en de kinderen ons thuis voelen. Waar ze kijken naar ons kind. Waar ons kind zich zelf kan zijn en waar ze zich gestimuleerd voelen het beste er uit te halen. Waar ze kunnen spelen en leren. Waar aandacht is voor leren buiten de reguliere vakken. Wat creativiteit. Persoonlijkheid.

Introductie:
Best een lijstje. Drie scholen staan voor ons op de nominatie bezocht te worden. Een montessori school, een Dalton school en een katholieke school. Allemaal krijgen zij van ons een mailtje met verzoek om introductie gesprek en rondleiding. Direct stappen we met gezin in de auto om eens langs te rijden. De scholen zijn net uit. Wat voor publiek staat daar eigenlijk? Wat voor kinderen lopen er rond?
Tjé, wat is dit moeilijk.

De Montessorischool:
De eerste mail terug is van de Daltons school. Een hele grote school die ons verzoekt in te schrijven op een van de introductieavonden. Oeh, jammer. Dit voelt direct afstandelijk. Toch maar doen, we laten ons niet direct uit het velt slaan. Er wordt gebeld. De Montessorischool. Of we direct een afspraak kunnen maken voor na het weekend. 1-0 voor hun. Een persoonlijke aanpak spreekt ons meer aan.

En zo staan we daar maandagochtend. Lopen we de school binnen terwijl onze kleine meid enthousiast alles mooi en leuk vind. We worden hartelijk begroet. De kinderen, zowel kleine meid als onze kleine man mogen gaan en staan waar ze willen. We krijgen eindeloos de tijd om al onze vragen en zorgen te bespreken. We worden door heel het gebouw rond geleid, mogen kijken in de kleuterklassen. Het is duidelijk. Ze zou hier direct op haar plek zitten, ze voelt zich hier nu al meer dan thuis. Ze zou nog liever vandaag dan morgen beginnen. Ze staat te popelen. Helaas jonge dame, nog een paar maanden wachten voor jou. Het valt de directeur ook op. Het ziet het wel zitten met haar. De sfeer is prettig, de vele kinderen die we tegen komen in alle speel/leer hoeken vriendelijk, het onderwijs zoals het eruit ziet spreekt ons zeer aan, het gebouw straalt rust en gezelligheid uit. Bovenop dat alles is het voor mij een feest der herkenning. Startte ik 25 jaar geleden op de Montessori basisschool, is er aan het type onderwijs heel veel veranderd, de materialen zijn nog het zelfde. Ik stapte hier mijn eigen kleuterklas in. Dat is zo leuk!

Enthousiast:
Oke, dit was school nummer één. We zijn laaiend enthousiast. We zien ons hier wel terecht komen en hebben zelfs het idee dat de volgende stap voor ons toch niet zo moeilijk zal zijn als we in eerste instantie dachten. Ja, we zijn er wel aan toe. En toch willen we ook nog kijken bij school twee en drie. Dat raadt zelfs deze directeur ons ook aan. Dat gaan we doen. Wie weet. Wordt vervolgd.

Maai,  30 jaar en getrouwd met papa. In september 2010 werden ze trotse ouders van een prachtige kleine meid. In april 2012 kreeg zij een net zo prachtig broertje. Haar allerbeste beste vriend. Na de geboorte van haar kleinste man besloot Maai haar baan als intensive care kinderverpleegkundige op te geven en thuis te zijn bij haar kinderen. Op haar eigen blogwww.mamamaai.nl schrijft ze bijna