Lieve Merlijn,
 
Jouw moeder zijn is iets waar ik nog altijd dankbaar voor ben. Ook al kwam je onverwachts, je was en bent voor mij het grootste cadeau dat ik ooit heb gehad. Je lach, je mooie verschijning, je wijsheid, je kleine armpjes die mij omhelzen. Dit alles maakt mij zo intens gelukkig, dat is met geen pen te beschrijven.
Toch maak je me soms ook horendol. Op die momenten zelf ben ik aan de ene kant behoorlijk boos en aan de andere kant heb ik de grootste moeite om mijn lach in te houden en probeer ik je duidelijk te laten merken dat jouw streken echt niet kunnen. Een paar van die streken steken met kop en schouders boven de rest uit.
 
Zo vergeet ik nooit de keer dat je in de keuken aan het spelen was met je autootjes.
Ik had kunnen weten dat er iets mis was aangezien je wel erg stil was. Stilte betekent vrijwel altijd dat het goed mis is, heel erg mis zelfs. Toen dat eindelijk tot me doordrong en ik snel kwam kijken wat je aan het doen was, keek je mij met een grijns van oor tot oor aan. Je handen waren helemaal bruin, evenals de keukenmuur. Je was zo trots op je nieuwe kunstwerk die je voor mama had gemaakt. In je kleine handjes hield je jouw luier, inclusief inhoud, als een palet in je handen. Jouw ontlasting lag er als verf op te schitteren. Jij had maar mooi een schilderij voor mama gemaakt.
 
De tweede keer was je weer met je autootjes in de keuken aan het spelen. Dit keer hield ik goed in de gaten of er geluid uit de keuken kwam. Geluid betekent immers dat jij niets stouts aan het doen was. Om de twee minuten kwam ik kijken of alles goed ging. Je moet weten dat wij in ons oude huis een open keuken hadden en ik je goed in de gaten kon houden. Dit keer had je jezelf echter achter het lage muurtje verstopt.
“Mama is lief, mama is liehief, ‘ zong jij voor mij. Vertederd door deze lieve woorden liep ik naar de keuken om je eens een goede knuffel te geven. Daar aangekomen keken jouw ogen me schuldbewust aan. Jouw eens blonde haren waren nu plots bruin. Onze witte keukenkastjes waren ook van wit naar bruin gepromoveerd. Jouw eens blanke handen waren nu donkergetint. Op de keukenvloer lag jouw nieuwe middel om een kunstwerk te creëren. Een pot schoensmeer keek mij lachend aan.
Nog weken heb jij met bruine haren rondgelopen. Net als mama had jij je haren geverfd, zei je.
Toen we gingen verhuizen ben ik dagen bezig geweest om de ooit witte keukenkastjes weer echt wit te krijgen.

Ze zeggen dat drie keer scheepsrecht is en dat klopt in jouw geval. Ik was ervan overtuigd dat je na het schoensmeer incident geleerd had dat een kunstwerk maken leuk is, maar dat er grenzen zijn. Jou schoonmaken vond je namelijk zelf ook een stuk minder grappig. Toch heb je nog eenmaal jezelf compleet uitgeleefd. Van Sinterklaas had je nieuwe stiften gekregen. Zo blij als een kind kan zijn, ging jij een tekening maken. Mama ging even haar tanden poetsen en jij beloofde mij om braaf te zijn. Je bleef geluid maken en zong geen vertederende liedjes. Het kon niet anders dan dat jij braaf aan het tekenen was.
Getekend heb je zeer zeker, dat moet ik je nageven. Alleen wist ik niet dat bodypaint ook tot die mogelijkheden behoorde. Je benen waren veranderd in een waar kunstwerk toen ik klaar was. Menig kunstenaar zou er jaloers op zijn geweest.
Voor de laatste keer lieve Merlijn: tekenen doe je op papier en niet op muren, kasten, jezelf en je bed. Als je wilt tekenen gebruik je kleurpotloden, stiften en krijtjes en geen ontlasting, schoensmeer, nagellak of sudo crème.
 
Liefs,
 Jouw moeder