Limonade valt om, schoenen willen niet aan, haren niet in model. Jasjes worden midden in de woonkamer op de grond gegooid en die ‘stommerige’ broek gaat met geen mogelijkheid aan. Geel knoopje moet los, weet ik dat nu nog niet? De bellenblaas wordt omgekeerd over het tuinpad. Fietsjes trekken sporen in het gazon. De slaapjes van de twee meisjes wisselen elkaar af, in plaats dat ze tegelijkertijd slapen en ik even een half uurtje op adem kan komen. Billetjes, pampers, voedingen, boertjes, broodjes, speelgoed, knopjes van machines aan en uit switchen, wasjes zoeken, drogen, vouwen, opruimen. Ach. Waarom noem ik het nog op. Als je dit leest dan herken je het vast.
Hubby heeft het erg druk gehad op zijn werk, maar omdat het de hele dag keihard regende, kon ik er niet even uit om boodschappen doen. Ook al staat er een auto voor de deur, de slaapjes, weet je nog. Uit zijn werk, moest hij dus langs de supermarkt, terwijl ik met een wakkere baby bij ballet zat te wachten tot Noor klaar was. Anderhalf uur organisatie voor een half uurtje ballet.

Thuisgekomen moest hij direct aan de gang om snel een preischotel op tafel te toveren, waarvan Noor in de auto terug van ballet al zei. ‘Bah preischotel, dat hoef ik niet!’
Terwijl ik, na het eten, hubby in de badkamer hoorde mopperen op Noor die bekertjes water over de rand gooit, plast Pippa (net schoon en uit bad) haar swaddle, mini-hammamdoek en aankleedkussenhoes vol. Maar haar badje vol warm water staat er nog. Ik roep, want als dat water toch nog warm is, dan wil ik haar daar nog een keer in dopen. Pippa kijkt me vrolijk aan. Ik geef baby aan hubby, en ververs razendsnel de spullen op de commode. Hubby, met paarse kringen onder zijn ogen, haalt moedeloos zijn wenkbrauwen op.
‘Ja, ik weet het, er is niet tegenop te werken vandaag.’

Geschreven door: Nanda Koopman.