Autisme en ADHD: modeverschijnselen? Columns Headlines by Yvonne van der Wal - ‘Het lijkt tegenwoordig wel een modeverschijnsel om je kind een stempel op te laten drukken’, hoor ik mensen steeds vaker roepen. ‘ADHD, autisme, volgens mij is het allemaal lariekoek’. En: ‘Geef het beestje maar een naampje’. Het lijkt tegenwoordig wel een modeverschijnsel om dat überhaupt allemaal te gaan roepen. Want ouders van deze kinderen doen dat natuurlijk slechts voor hun lol: psychiaters, fysiotherapeuten en logopedisten bezoeken. Hangen voor de lol pictogrammen op de koelkast om hun kinderen te vertellen wat er die dag gaat gebeuren. Incasseren slechts voor de aardigheid soms uren durende krijsbuien van hun overprikkelde kroost wanneer die daginplanning nét even anders blijkt te lopen. Deze ouders racen uiteraard alleen maar voor hun plezier dagelijks van de ene naar de andere school, zien hun kinderen voor de fun in busjes wegrijden, zien hun kinderen voor de gein soms gepest worden omdat ze ‘raar’ gedrag vertonen. En het werk van die kinderpsychiaters, dat is eenvoudigweg werkverschaffing op proviciebasis, en delen derhalve lukraak stempels uit. Zal ik eens wat zeggen? HET ZIJN GEEN MODEVERSCHIJNSELEN. Hoe kómen mensen daar toch steeds bij? Peuters die hun handen voor hun ogen slaan, denken dat anderen hen niet zien. Want, denken ze, iets wat je niet ziet, ís er ook niet. Dat is natuurlijk heel grappig en voor peuters normaal gedrag. Sommige volwassenen gedragen zich echter nog steeds zo. Denken nog altijd: iets wat ik niet zie, is er niet. Maar dan is het niet meer zo grappig. Stel je eens voor dat er over het downsyndroom wordt gezegd: ‘Het lijkt wel een modetrend. Het ligt vast gewoon aan de opvoeding’. Nee, dat hoor je men niet zeggen, natuurlijk niet, dat zou ook belachelijk zijn. Want kinderen met het downsyndroom hebben niet alleen een andere binnenkant, ze hebben ook een andere buitenkant. Aan hun uiterlijk kun je meestal direct zien dat ze inderdaad anders zijn. Kinderen met autisme of ADHD daarentegen, hebben alleen een andere binnenkant. Aan hun buitenkant kun je in de regel niet zien dat ze anders zijn, en dus zíjn ze ook niet anders, in de ogen van sommige mensen. Tenzij deze kinderen zich wel heel erg opvallend anders gedragen, maar dan ‘mankeert er vast iets aan de opvoeding’. Stel je eens voor dat er tegen mensen in rolstoelen wordt gezegd: ‘Wat een onzin zeg, ga nu maar weer lopen, hoor, het is wel weer genoeg geweest, er mankeert niets aan je benen’. Nee, dat hoor je men niet zeggen, natuurlijk niet, dat zou ook belachelijk zijn. Aan hen kun je tenslotte zíen dat ze niet of moeilijk (al dan niet tijdelijk) kunnen lopen. Echter, die ‘rolstoel’ zit bij kinderen met autisme of ADHD als het ware in hun hoofd. Wanneer een kind een been breekt of langdurig ziek is, laat de juf de hele klas een tekening maken. Met ouders wordt meegeleefd. Maar de opvoeding van kinderen met autisme en/of ADHD vergt wel even iets méér dan een loopoor, snotneus of gebroken been. Een loopoor herstelt zich, een verkoudheid gaat over en de delen van een gebroken been groeien weer aan elkaar. Een modeverschijnsel is eveneens iets tijdelijks, het suggereert dat het een fase is. Iets dat wel weer overwaait, net als een gebroken been. Autisme of ADHD verdwijnt niet. Wanneer je dat hebt, kom je er nooit meer vanaf. Laat staan dat het een modegril zou zijn. Vroeger werden de moeders van deze kinderen onterecht bestempeld als ‘koelkastmoeders’ (geef het beestje een naampje); de oorzaak van bepaald gedrag lag niet aan hun kinderen, het lag aan hen, aan hun kille, starre houding. Of het lag wel aan hun kinderen, zij waren gewoon dom. Ofwel heel erg verlegen. Of brutaal. Of erger, ze werden betiteld als ‘dorpsgek’ (geef het beestje maar een naampje) waarna hun lot al was bezegeld en ze allemaal naar de lomschool gingen. Tegenwoordig zou je anders verwachten. Toch worden de ouders vandaag de dag nog altijd al snel niet of nauwelijks serieus genomen en hun kinderen evenmin. Ze worden welhaast behandeld alsof ze allemaal het syndroom van Münchhausen by proxyhebben. Dat ze een kinderpsychiater opzoeken voor de aandacht. Het ligt nog steeds aan hun opvoeding, die ouders kunnen hun kinderen gewoon niet in toom houden, en dat stempeltje is dan een prachtig excuus. Maar als het níet aan hun opvoeding ligt, dan moet de oorzaak worden gezocht in de voeding, in de vaccinaties of in de televisie! Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! ‘Televisie veroorzaakt autisme’ en nog veel meer van dit soort onzin wordt op internet verspreid, hetgeen resulteert in nog meer vooroordelen, kwakzalvers en onzinnige onderzoeken, die werkelijk helemaal nergens op gebaseerd zijn. Heeft men er dan nooit eens aan gedacht dat het wel eens andersom zou kunnen zijn? Dus niet: ‘tv-kijken veroorzaakt autisme’, maar: ‘autisme veroorzaakt tv-kijken’? Wat betreft de vaccinaties: autisme is geen ziekte, en dus ook niet te genezen of te voorkomen, laat staan dat het daardoor zou kunnen worden veroorzaakt. Beweren dat autisme genezen kan worden, is net zo onnozel als beweren dat iemand met het downsyndroom genezen kan worden. En wie suggereert dat met een simpel dieet autisme weggenomen kan worden, moet gauw een boek schrijven, want hij zou dan nog wel eens stinkend rijk kunnen worden, nog rijker dan Sonja Bakker! Men kan of wil blijkbaar maar niet accepteren dat deze kinderen misschien wel gewoon zo geboren zijn. Net zoals men geboren wordt met rood, blond of bruin haar, met bruine, groene of blauwe ogen, met flaporen of niet, met een grote neus of niet, met een goed of minder goed ontwikkeld IQ. Je kunt de aard van het beestje simpelweg niet genezen. Bruin haar kun je blond verven, maar van nature zal het altijd bruin blijven. Autisme kun je hooguit een beetje sturen en begeleiden en dan hopen op vooruitgang. Maar een vooruitgang is nog geen genezing. Het is zo veel simpeler. Vroeger bestonden autisme en ADHD ook. Net zoals je vroeger ook kinderen met het downsyndroom had. Het werd alleen niet als zodanig herkend. Men wist niet beter, artsen dus ook niet. Tegenwoordig zijn artsen gelukkig veel beter op de hoogte en herkennen ze de symptomen daarom veel eerder, daardoor líjkt het de laatste tijd vaker voor te komen. Het aantal diagnoses neemt hierdoor dan wel toe, maar niet het aantal autisten of ADHD’ers. De kinderen van toen, zijn immers de volwassenen van nu; zij worden nu pas gediagnosticeerd. En wij zouden inmiddels ook veel beter moeten weten. Informatie genoeg! Deze kinderen zijn niet gek, raar, dom dan wel onopgevoed, deze kinderen zijn gewoon zoals ze zijn. Zoals ze altijd al zijn geweest. Met of zonder stempel. Wordt het niet eens tijd dat we de handen bij onze ogen vandaan halen? Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Was even bang bij het zien van de titel wat de inhoud zou zijn van dit artikel. Aangenaam verrast was ik toen ik verder las! Super artikel die ik als moeder van een 3 jarig autistisch zoontje erg erg waardeer!
Je hebt helemaal gelijk! Mensen die hier zelf niet mee te maken hebben, zien vaak niet wat het allemaal inhoud voor zo’n kind! En wat ze niet kennen, is niet waar! Fijn en goed dat jij het hier duidelijk hebt kunnen beschrijven!
weet je wat het nadeel is van een modegrill? Als het over is beland deze in een verdomhoekje of ergens achterin de kast in een schoenendoos. Gelukkig gebeurt dit bij kinderen met adhd of autisme niet. Tegenwoordig zijn er zoveel artsen, verpleegkundige of wie dan ook bezig met diagnose, onderzoek, begeleiding ed wat adhd en autisme aangaat. Hierdoor belanden deze kinderen gelukkig niet in een vergeet hoekje en zullen deze kinderen op hun eigen manier op kunnen groeien en op hun manier meedoen aan de maatschappy. Heel goed stuk geschreven hoor! Jammer alleen dat je zelf tegen zoveel weerstand aanloopt. Jij ben de mama van je kind, jij weet wel beter. Laat de mensen vallen die dit zeggen, echte vrienden zijn er om je te steunen en waar je zo nu en dan eens op kan leunen. De rest heb je niet nodig. En opmerkingen zoals in je stukje moet je je ene oor in en het andere nog sneller weer uit. Deze mensen zijn zelf ziek, ze kijken niet verder dan hun neus lang is of ze WILLEN niet verder kijken en steken hun kop in de grond…… En dat is pas zielig! Kop op he! Laat je niet kisten!
Volgens mij is het etiketteren wel een modeverschijnsel en vooral een manier om mensen onder de duim te houden. Dit heb ik al 12 jaar lang ondervonden. Het komt mijn werkgever goed van pas nu hij weet dat ik ge-etiketteerd ben en hij kan het nu ook tegen mij gebruiken. Het is vooral een manier om iemand een carriere te onthouden en vooral niet meer salaris te willen uitbetalen. Toevallig komt het mij niet goed uit en ik zal de bewering dat autisme een modeverschijnsel is ook van harte willen onderschrijven. Mensen met afwijkend gedrag zijn een last voor de samenleving en kun je dus maar beter etiketteren. Sorry, maar ik ben geen hielenlikker.
Doris, dus in jouw geval is het de omgeving die het als excuus gebruikt en niet andersom. Maar dat ligt dan aan de omgeving, aan de mensen die daar een raar idee bij hebben. Ze denken meteen aan types als ‘rainmain’, zonder te weten wat het echt betekent. Dat ligt niet aan het etiket, maar aan de mensen die dit etiket niet snappen. Afwijkend gedrag is heel wat anders dan autisme. Het eerste kan namelijk aangeleerd zijn, het tweede is aangeboren. Dus nee, met je laatste zin ben ik het zeker niet eens. En even terzijde: hoezo zijn mensen die met het bovenstaande eens zijn meteen hielenlikkers? Beetje rare opmerking. Sorry!
Hoi Yvonne, Wat heb je dit alles subliem onder woorden gebracht!! Jij had Autisme en ADHD als uitgangspunt maar daar kun je natuurlijk ook allerlei andere dingen voor invullen. Wij hebben een dochter die hoogbegaafd is en daarbij ook nog dyslectisch. Vooral die combinatie zorgt voor veel frustratie en “ander” gedrag. Deze blog zou ook zo voor haar van toepassing kunnen zijn. Mensen zien niets aan haar en doordat haar leraren vorig jaar ook nog eens een verkeerde inschatting maakten (we wisten toen nog niet van haar HB) heeft ze het derde jaar over moeten doen…….Dat terwijl nu dus blijkt dat ze qua denken al verder is dan haar leeftijdsgenootjes. Haar prestaties laten het niet zien omdat ze gewoon weg teveel moeite heeft met lezen. Waarschijnlijk ook door onderprestatie. Maar goed nu ga ik haar/ons verhaal hier neertikken en dat is niet de bedoeling. Ik wil je bedanken voor je mooie blog en het geeft me ’t gevoel dat ik met mijn gedachten omtredt dit onderwerp tenminste niet alleen sta! Thanks! Vriendleijke groeten, Simone
Dank je wel Simone! Lijkt me inderdaad ook heel vervelend. Enerzijds hoogbegaafd en anderzijds dyslectisch en dat snappen mensen dan weer niet. Velen weten niet dat dyslexie helemaal niets met de de mate van intelligentie te maken heeft. Het komt bij alle ‘niveaus’ voor. De hersenen (en de informatieverwerking daarvan) werken dan gewoon ‘anders’. Ik heb eens een boek gelezen over hoogbegaafdheid en inderdaad komt dan vaak onderpresteren voor. Ze passen zich aan aan hun omgeving, omdat ze merken dat ze anders denken maar het gevoel te hebben daarmee buiten de boot te vallen. De buitenwereld kan dan wel eens denken dat het wel meevalt met die hoogbegaafdheid. Ik snap dus heel goed wat je bedoelt! Sterkte met alles en succes met je dochter!
Prachtig beschreven, het onbegrip van de omgeving! Bij mijn zoon is op 6-jarige leeftijd Asperger vastgesteld. Voor die diagnose kreeg ik van mijn directe familie vaak de opmerking dat ik meer geduld moest hebben, dat zijn vreemde gedrag vast kwam door onze opvoeding. Het is moeilijk te omschrijven wat dat met je als ouder doet. Ondertussen is mijn zoon 13, zit hij op een havo speciaal voor autisten en het gaat daar heel goed. Pas een halfjaar geleden is bij hem ook ADHD vastgesteld en sinds hij daarvoor ritalin heeft gaat het ook thuis veel beter. Niettemin blijven we tegen veel onbegrip oplopen. Zo kan hij niet buiten spelen omdat de buurkinderen totaal geen begrip voor hem hebben en hij wordt dus onophoudelijk gepest. Maar een column als deze steekt mij weer een hart onder de riem om te blijven strijden voor hem en voor meer begrip voor alle ass-ers. Dank je wel!
Mijn zoon is druk !!! En er wordt aan mij zo vaak gevraagd of hij ADHD heeft. Nee dat heeft hij niet. Gewoon een druk kind, dat bestaat echt. Ik was dat vroeger ook (nog steeds eigenlijk) en zijn vader ook. Wij willen geen etiket op ons en ons kind. Wij zijn gewoon mensen……………….waarom moet het een naam hebben ??. . Er is geen probleem op school of met sporten. Tuurlijk word hij weleens gepest maar hij is gewoon te lief en bescheiden. En ook wil ik hem weleens achter het behang plakken omdat hij zo druk is, maar hij is gewoon kind. In dit forum lees ik dat mensen heel veel onbegrip tegenkomen in hun leven en in dat van hun kind vanwege ADHD en andere ziekten. Maar andersom gebeurt ook.
Ik heb zelf autisme en schrok even van de titel, maar ben het met de inhoud eens. Ik heb het zelf niet zo erg, maar ik heb er wel last van. Als ik dan bedenk dat anderen het nog erger hebben… Daar kan ik soms gewoon niet bij. Ik ben gewoon anders, maar dat maakt me nog niet anders. Ik heb er zo weinig last van, dat ik nooit zeg dat ik autisme heb, of als ik het gezegd heb, vergeten mensen het omdat ze het niet merken. Ik heb mezelf getraind om het niet te laten zien. Meestal is het goed, maar soms ook niet, want ik ben wel vaak heel moe. In deze maatschappij ben je of gewoon, of heel anders en moet je in een inrichting. Maar ertussenin kan toch ook?
Zeer mooi verwoordt , werd er als grootmoeder met een kleinzoon met ASS/ADHD wel even stil van en ik kan ook iedereen er van verzekeren dat het ZEKER GEEN modeverschijnsel is!
Beetje enorm laat met mijn reactie, maar ijzersterke blog! Wil je weten hoe het de ADHD’ers vergaat als ze volwassen zijn, wip dan eens langs op mijn blog (zie link in de naam). Ik ga je volgen, ook al loop ik 3 jaar achter…
Heel mooi geschreven Yvonne. Onze dochter heeft ADD en ik kan zo pissig worden om de opmerkingen van sommige domme mensen. Het maakt me ook verdrietig aan de andere kant. Ik ben me er gelukkig bewust van dat wij onze dochter een dienst hebben bewezen om haar ‘dat etiket’ op te plakken, nu weten we wat er aan de hand is en kunnen we haar helpen. Ze voelt zich eindelijk begrepen en serieus genomen. En ze is een prachtige, creatieve, lieve meid. Dank voor je mooie stuk!!
Wat een opluchting was het toen ik op mijn 34e gediagnostiseerd werd. Eindelijk vielen de puzzelstukjes op zijn plek! Het duurde even hoor, om het allemaal een plekje te geven. Maar ik heb er mijn rust in gevonden. Grappig wetenswaardigheidje die ik tijdens de psycho-educatie hoorde, en wellicht een aanvulling op dit artikel: als je iemand met AD(H)D of andere “moderne” aandoening onder een hersenscanner zou leggen, is er wel degelijk iets afwijkends/ anders zichtbaar, dan bij “normale” mensen. In de frontale hersenkwab ZIE je dat de hersenen anders werken. Wat nou niet zichtbaar?! 😉 Goed stuk!
Als volwassen ADHD er moet ik zeggen n dat ik blij ben dat er een naam is nu. Ik was vroeger een stil en dromerig kind,ik lette niet op op school ,ik was lui en daarbij was ik ook nog dom,want ik draaide bij rekenen steevast cijfers om. Als je dan na 30 jaar en een depressie, die steeds terugkeert,vanwege de drukte in je hoofd,hoort dat dit beestje een naam heeft,dat er een medicijn is,en meerdere cursussen om te helpen structuur aan te brengen,dan ben je blij. Ik wel tenminste,na al die jaren zoeken nam ik Ritalin en het was alsof de waterval van gedachten in mijn hoofd stopte,het veranderde in een kalm beekje. Mensen die roepen dat een kind een nieuwe tijds kind is,dat het allemaal een modegril is,kunnen me enorm boos maken. Als jezelf een ADHDer bent,weet je wel beter. Het is zeker niet allemaal kommer en kwel,maar wel veel werk,je moet je aan zoveel regels houden,maar aan de andere kant,ADHDers zijn ook vaak creatieve leuke mensen,kan ik weten hihi
Ik denk dat autisme wel eens een vorm van evolutie kan zijn. Autisten zijn vaak in staat tot verbazingwekkende dingen, waarbij ze meer gebruik maken (percentueel) van hun hersens dan “gewone” mensen. De grote uitvinders in onze geschiedenis hadden zonder uitzondering allemaal een “afwijking”! Evolutie werkt over honderden jaren en wij kijken maar naar een heel kort stukje uit onze geschiedenis hier…. Uit dingen die ik zie bij mijn eigen kinderen en bij mij zelf, maak ik dit op. Heel vaak “past” dit niet in de “normale” wereld, maar vanaf waar ik het bekijk blijven de “normale” mensen steeds meer achter. Ergo, nu is het “raar”, maar misschien over 500 jaar kijkt men terug met een ander begrip! Of iets afwijkend is, ligt namelijk altijd aan de perceptie van de observator.
Nu nog de instanties er van op de hoogte brengen want die zijn helemaal gestoorsd bezig Praat hier over de raad van de kinderbescherming en jeugdzorg
Autisme en adhd zijn wellicht geen modeverschijnselen, het koketteren met deze aandoeningen is dat wel. Er zij helaas te veel mensen die maar wat graag willen dat hun kind een etiket krijgt opgeplakt. Natuurlijk zijn er veel kinderen met autisme en adhd, en het is goed dat artsen en pedagogen dit op tijd zien en kunnen behandelen. Maar er zijn ook veel mensen die stad en land afzeulen met hun ‘moeilijke’ kind om een etiketje te krijgen, zodat ze op school en tegen vrienden kunnen zeggen, ‘het ligt niet aan mij, hij heeft adhd’. Ieder kind is uniek, en niet ieder kind heeft een stempel nodig. In lichte gevallen is het prima mogelijk om een kind op te voeden zonder het een stempeltje te geven.
Ik krijg altijd te horen dat het erfelijk is en dat het bij één van de ouders vandaan komt, dan is het toch ook niet raar als het aantal kinderen met ADHD of Autisme groeit? Door de problemen met onze nu 15 jarige dochter, kwam ik er achter dat ik ADD heb, na haar diagnose en uitleg zag ik zoveel dingen van mij terug in haar, zoveel herkenning dat ikmij ook heb laten testen. Misschien moeten we daar eens over nadenken dat straks het grootste gedeelte van de mensheid anders is! Wat is dan nog normaal?
@Jurriaan: Ik denk dat je het eerder zo moet zien: ouders voelen vaak zelf heel goed aan of er iets mis is. Dan willen ze weten wat er is. Dat geldt ook voor jezelf; als je lichamelijke klachten hebt, dan wil je weten of, en zo ja, wát er aan de hand is. Dan ga je toch ook naar de dokter? Als die zegt dat er niets is, leg je je daar dan ook maar meteen bij neer, ook al merk je zelf duidelijk dat er iets niet klopt? Er zijn genoeg gevallen bekend van mensen die jaren hebben moeten ‘zoeken’ naar de juiste diagnose. Niet omdat zij per se een ‘stempel’ willen, maar gewoon duidelijkheid en erkenning. Toen ik bij het consultatiebureau aangaf dat ik me zorgen maakte om de taalontwikkeling van mijn dochter, omdat ze niets zei, wimpelden ze me eerst nog af met: ‘komt wel goed, dat trekt wel bij’. Maar het trók niet bij. Toen ben ik zelf een logopediste op gaan zoeken, want aan het CB had ik dus niets. We kregen huiswerk mee (alsof het aan ons lag), maar ook dat hielp niet. Na een half jaar aankijken en veel voorlezen, praatoefeningen e.d., was ik er klaar mee. Zij liep duidelijk achter op haar leeftijdsgenootjes; er klopte iets niet. Uiteindelijk ging ik naar een andere logopediste en die deed een aantal testen met haar. Wat bleek? Ze had geen taalachterstand, maar een taalstoornis, passend bij een stoornis binnen het autistisch spectrum (ik heb zelf moeite met het woord ‘stoornis’, maar het heet nu eenmaal zo). Pas toen is het balletje gaan rollen. Het is juist goed dat ouders zelf ook alert zijn. Wanneer je je als ouder er gewoon bij neerlegt ‘omdat de arts dat nu eenmaal zegt’, dan vind ik dat niet slim. Je moet als ouder ook naar je eigen gevoel blijven luisteren, niet alleen maar naar wat artsen zeggen. Die hebben het ook gerust wel eens mis, of zien iets over het hoofd. En toen ze naar school ging, waren het de juffen (niet ik!) die ons al tijdens het allereerste tienminutengesprek meldden dat ze haar zo ‘anders’ vonden. Zij raadden ons aan om haar te laten onderzoeken bij het Triversum. Daaruit is toen een VOORLOPIGE diagnose gekomen (pdd-nos). Het Triversum adviseerde ons toen om haar naar een medisch kinderdagverblijf te sturen, voor behandeling en begeleiding. Dat adviseren ze echt niet zomaar. En daaruit is de de diagnose als het ware ‘gecheckt’, kijken of de bevindingen van het Triversum overeenkwamen met de bevindingen van het medisch dagverblijf. Dat was zo, dus werd er alsnog de diagnose ‘pdd-nos’ gesteld. Natuurlijk heb je mensen die graag een beetje ‘koketteren’ met hun kwaaltjes e.d. Er zijn mensen die om elk liflafje de huisarst bezoeken, elke week daar zitten, louter voor de aandacht. Maar uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het wat ouders en hun kinderen betreft meestal zo niet werkt. Ouders willen gewoon weten wat er aan de hand is, omdat ze al jaren tobben. Het is heel gemakkelijk oordelen aan de buitenkant. En soms zie je in eerste instantie ook niet meteen aan de buitenkant dat er iets is. Maar dat zijn momentopnames. Je weet niet wat er zich binnen de muren afspeelt. En niet elke arts of hulpverlener ziet altijd dát er wat aan de hand is. Dat blijkt wel, net als met dat CB. Mijn dochter heeft namelijk wel een normale intelligentie; in dat geval is het nog minder duidelijk aanwezig (althans, voor de buitenwereld, voor ons is het wel degelijk duidelijk), omdat ze zich kunnen aanpassen. Dan valt het minder op. Te snel een stempel opdrukken is niet goed, maar te snel oordelen ook niet!
Ik zie dit artikel voor het eerst via FB! Eerst zat ik mezelf al kwaad te maken! Maar ik dacht ga het toch maar is even lezen, echt super goed! Wij hebben een dochter van 8 jaar oud met klassiek autisme en McDD. Sociaal emotioneel heeft ze een achterstand van zo’n vier jaar, wat niet mee ontwikkeld. Inderdaad aan de buitenkant zie je niets. Zoveel onbegrip, als ze in een keer agressief wordt uit het niets snappen mensen er niets van! Is enigst kind dus zal wel verwent zijn! Je vrienden groep wordt in een keer heel erg klein, ze zeggen dat ze je begrijpen maar ondertussen zie en voel je het onbegrip! Maar wat houden wij van onze dochter! Wat een lieve vrolijke meid is het! Wat kan ze zichzelf goed vermaken! En ze is zo eerlijk! Wat je van de meeste mensen niet kunt zeggen! Ja, ze heeft een beperking gaat met de taxi naar een speciale school zit in dagbehandeling, gaat om de week naar een logeerhuis. Maar ze is zo speciaal en onze dochter we zouden haar voor geen goud willen missen en hopen, werken er erg hard aan, om een goede en beetje een normale toekomst voor haar. Ik probeer me niet meer kwaad te maken om die egoïstische mensen, ze zijn gewoon weg dom en weten niet waar ze het over hebben! Wij hebben een prinses als dochter met autisme!
heel goed gezegd! mensen snappen niet wat het is. mijn 3jarig zoontje heeft ass maar wisten al langer dat hij “anders” was maar kreeg hier geen begrip voor of andere namen dit niet serieus…Ze dachten dat ik overdreef en dat mn zoontje te verwend was. na diagnose kreeg ik nog de commentaar dat ik of te overbezorgd ben en overdrijf en dat mn zoontje alles kan wat een “normaal” 3jarige kan en doet en begrijpt enzo ( bv. gevaren !!!! zoontje snapt geen gevaren en de mensen rondom ons denken van wel en willen het niet snappen en begrijpen dus met gevolg dat zoontje es bijna van trap op 3e verdiep was gevallen omdat ze de deur open lieten staan….1 van de redenen wrm ik niet laat babysitten op een ander ) of ik krijg de commentaar dat hij nooit dit of dat zal kunnen :s tssss om zenuwen van te krijgen! niemand kent ons zoontje echt….niemand wilt het ook begrijpen… kindjes met ass zijn anders dan andere en het is heel zwaar om zo’n kindje op te voeden MAAR je krijgt er zoveel liefde van,je zou ze niet anders willen,je zou ze neit kunnen missen,je zou alles voor ze doen….ze zijn gewoon jou kind….normaal voor jou….je houd er onvoorwaardelijk van en krijgt hierdoor ook de kracht om alles te doen om hun te helpen. helaas ziet de buitenwereld die er niets mee te maken hebben ,het anders maar hopelijk veranderd dit gauw want later zullen onze kinderen tenslotte zelf in deze maatschappij hun plan moeten leren trekken dus het is goed dat dit “taboe” onderwerp ( want zo lijkt het wel bij vele ) eens in een artiekel komt en de wereld rond gaat en de mensen het hopelijk laten inzien.
ook ik schrok even bij het zien van de titel. maar was verrast door dat wat ik las. het is een stuk wat zo de waarheid bevat. mijn zoon heeft ADHD, in een vrij heftige vorm… ik ben blij om dit te lezen, zou nog mooier zijn als andere mensen die het allemaal niet geloven en het maar onzin vinden dit ook zouden lezen…… bedankt voor dit artikel
Bedankt voor dit artikel. In eerste instantie dacht ik, en vele anderen voor mij, oeps…….. Maar het is zo’n duidelijk artikel. Ik heb een man met adhd, een zoon van bijna 7 met adhd en dat kan zich bij hem zeer heftig uiten en een dochter van 9 met pddnos en adhd, daarbij heeft ze ook een sociale achterstand en daar wordt ze mee gepest. Ik zou het liefst dit artikel aan alle ouders van onze kinderen laten lezen, misschien gaan dan daar die oogkleppen eens af. Een heleboel ouders snappen namelijk niet dat wij als ouders er veel verdriet van hebben dat ze niet bij andere kinderen mogen spelen. Mijn zoontje wilde laatst met iemand spelen en die moeder zei nee, er stond een andere moeder naast en zag die zeggen, kom strakjes maar bij ons spelen. Dat breekt dan echt een moeders hart……….. Bedankt voor dit verhelderende artikel
Autisme en ADHD: modeverschijnselen? Nee Autisme en ADHD zijn zeker geen modeverschijnsel. Wel wordt het in bepaalde gevallen wel erg snel als indicatie gegeven. Waarom? Puur omdat de onderzoekers het vaak zelf ook niet meer weten en dan toch maar een “stickertje”willen opplakken. We hebben zelf een zoon die inderdaad ook Autisme heeft maar zich gelukkig uiteindelijk prima weet te redden in de maatschappij. Natuurlijk zal dat niet voor iedereen met autisme gelden. Het grote probleem met de term Autisme is natuurlijk ook dat het een verzamelnaam is, bijna een vergaarbak. Er zijn zoveel gradaties en vormen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Is er onwetendheid en onbegrip bij mensen die nog nooit in aanraking zijn gekomen met iemand met autisme? Zeker. Echter als je deze mensen wegzet als dom en bijna asociaal, dan doe je in principe hetzelfde als waar je ze van beschuldigd. Het is onmogelijk om alle weetjes over alle kwaaltjes e.d. te weten. Net zoals het onmogelijk is om met iedereen rekening te houden. Dus beoordeel anderen zoals je zelf ook beoordeeld wil worden. Komen wij onbegrip tegen? Absoluut en niet alleen omdat onze zoon autistisch is, maar gewoon omdat niet iedereen zin heeft of de mogelijkheid heeft om er rekening mee te houden. Autisme en ADHD wordt tegenwoordig inderdaad bijna een modeverschijnsel. Iedereen wordt tegenwoordig geacht hier rekening mee te houden. Er zijn stemmen opgegaan om iemand met autisme een pasje of iets dergelijks te geven zodat hij/zij deze kon tonen voor het geval hij/zij afwijkend gedrag vertoond bijv. ten opzichte van de politie, het lijkt bijna op een vrijwaring voor gedrag welke in onze hedendaagse maatschappij eenmaal niet als acceptabel wordt aangeduid. Met dit soort zaken krijg je natuurlijk ook afwerend gedrag en onbegrip van mensen die niets met autisme hebben (omdat ze er bijv. niet mee in aanraking komen bij familie of vrienden) De opmerking van Tessa dat ze het liefste dit artikel aan alle ouders van ‘haar’ kinderen zou willen laten lezen zodat misschien hun “oogkleppen af vallen” toont ook aan dat ouders van kinderen met autisme ook wining begrip kunnen tonen naar ouders met kinderen zonder autisme. Ik kan me nml heel goed voorstellen dat je als ouder met kinderen zonder autisme niet een kind in huis wil krijgen met bijv. ADHD. Ik kan me goed voorstellen dat ze dan niet weten hoe hier mee om te gaan, ondanks duidelijke uitleg door de ouder(s) van dit kind. Je moet het kunnen én willen. Ik vindt het heel kort door de bocht om ouders die dit niet kunnen en of willen daarop te beoordelen of zelfs de veroordelen en ze dom te noemen. We leven, zover ik weet, nog steeds in een vrij land waar we zelf bepalen wat we wel of niet willen, zonder daarop te worden veroordeeld. Als je begrip vraagt, zul je ook begrip moeten tonen.
Dag allemaal mijn zoon heeft asperger en gille de la tourette geen eenvoudige combinatie komt erbij dat hij hoogbehaafd is. Maar iedere avond als ik hem instop besef ik hoe blij ik ben dat ik zijn mama ben , en dat ik woon in een land waar men meer en meer inziet dat men die kinderen moet ondersteunen in plaats van ze aan de kant te zetten. gr
Mooi en goed artikel. Hier heeft zoonlief (16) nog geen etiketje, maar dat zal niet lang duren. Hij loopt vast op school en om hulp te kunnen bieden moet hij getest worden. Jammer. Ik had gehoopt dat dit zonder het etiketje kon. Wij (zijn ouders) weten al lang dat hij autistische trekjes heeft. Na diverse sova trainingen, kanjertrainingen is het dan nu zover. Nu moeten we voor het “echie’ gaan
Ik las net pas dit artikel via fb. Wat een geweldig artikel!!! Ben zelf moeder van 3 kinderen met adhd 1 hiervan an heeft ook veel verschijnselen uit het ass. Heb al zoveel opmerkingen en negatieve reactie s gekregen. Zeker met mijn dochter (sdhd en ass verschijnselen) zij kan enorm schreewen, de reacties die je dan krijgt bij svhool of bij een winkel die gaan je echt door merg en been, moet mezelf dan ook evht beheersen om mensen niet flink de les te lezen. Ben heel blij eens ander geluid te horen en ben het er van harte mee eens!!!
Tja mijn dochter heeft een emotionele achterstand en sociale achterstand dat is door schoonfam. al bestempeld door de fouten en teveel liefde van de moeder . Ja ik had mijn dochter op de zmlk school gezet dat was van de gekke. Jullie zullen dan ook niet verbaasd zijn dat dat deel dan ook afgesloten is . Maar nog steeds zij is nu 20 jaar lopen we tegen veel onbegrip op , mensen leggen de lat hoog omdat er uiterlijk niks mis is . Tja dit artikel is geweldig ……..
Hallo Yvonne: Wat een ijzersterk artikel! Zeer goed gefundeerd tegengeluid, ik heb het dan ook direct geshared. Ik heb het al eens eerder gezegd: de ouders van deze kinderen hebben al genoeg aan hun hoofd zonder al die (voor-)oordelen. Soms verlang ik terug naar de (lessen uit) de Hippietijd: “Steek een bloem in je haar en wees LIEF voor elkaar”. Soms is het zo simpel….
Dank je wel voor het schrijven van dit artikel! Het ligt aan …. is bijna hetzelfde als stel je niet zo aan, want ….
Hele goede column, er wordt tegenwoordig alles in een hokje gezet, daar waar je vroeger druk was heb je nu AD enz Groetjes Sandra
Het is waar dat er nu veel meer mensen met een autisme stoornis zijn, dit komt echter omdat het spectrum zich verbreed heeft. Niet omdat er hedendaags veel meer mensen met b.v klasiek autisme, PDD-NOS of asperger’s syndroom gediagnosticeerd worden. Dus daarom het label trend.
Mag hoogbegaafdheid hier ook bij? Hier wordt ik ook dol van de vooroordelen over hoogbegaafdheid… Fijn stukje! !
Ontroerd!! zo is het maar net, Mijn zoon heeft DCD maar ziet er heel normaal uit. Ongelooflijk tegen welke vooroordelen we keer maar keer aanlopen. Ik deel deze met een stukje eigen tekst op mijn facebook en hoop dat er ooit respect voor onze lieverds gaat komen!
Spijtig dat ik dit artikel tien jaar geleden niet tegenkwam. Ik had het vijhonderd keer uitgeprint en iedereen in mijn omgeving met de copytjes langs de oren gemept!
