Dit jaar is het eerste jaar dat ons zoontje het WK meemaakt. Ook hij heeft, net als de meeste Nederlanders, oranje kleding aan en het staat hem geweldig.

Wij zijn niet de enige die onze zoon in het oranje versieren of hij nou wil of niet. Zijn opa heeft er ook een handje van. Een oranje romper die eruit ziet als een tenue, een oranje T-shirt met nummer 14 erop en de naam van onze zoon erboven, niks is opa te gek. Daarnaast heeft onze zoon van opa een voetbalstoel gekregen. Nu hoor ik je denken: een wattes? Deze stoel is in de vorm van een voetbal en ook in deze kleuren en dien je op te blazen, helemaal in de WK sferen dus.  Daarnaast zitten er in de zijkanten ook nog eens twee gaten, om hier je bier in te hangen, maar voor Jason, word dit dus één grote limonade bende. Ik kwam erachter dat deze gaten erin zaten toen ik het gevaarte opgeblazen had. Ik ben dus zeer benieuwd hoe ons zoontje deze stoel gaat vinden. Ik vind het heerlijk om mijn vader zo te zien genieten, dat hij met het WK zijn kleinzoontje lekker mag verwennen.

Met de meeste wedstrijden heeft mijn zoon op bed gelegen. Zelfs van die irritante Vuvuzela’s werd hij niet wakker, wonderbaarlijk genoeg. Er werd bij één van de wedstrijden zelfs een melkbus de lucht in geschoten en ook hier werd hij niet wakker van.  Een zeer vaste slaper dus. Echt zo grappig.

De wedstrijd Nederland – Slowakije was een wedstrijd die ’s middags gespeeld werd. Jason hoefde dus niet naar bed om deze tijd, omdat hij er net uit was. Op het moment dat het Nederlands elftal scoorde en wij dus heel hard juichten, schrok hij wel even. Verder was hij steeds aan het spelen met een hele hoop van zijn speelgoed en was weer een heerlijke deugniet, door aan veel dingen die op tafel stonden te zitten.
Toen wij het na een aantal keren waarschuwen zat waren, hebben we hem in de box neergezet, hem speelgoed gegeven en daarna ging hij lekker spelen. Maar hij was het juichen niet vergeten, dus zo af en toe kwam hij richting ons staan en deed hij zijn armen omhoog en zei: “Daaaaaaah”. Dit was echt zo’n mooi gezicht. Hij bleef dit op een gegeven moment doen. Dit deed hij natuurlijk, omdat wij erop reageerden en lekker met hem mee juichten.

Bij het tweede doelpunt waren wij natuurlijk weer uitbundig aan het juichen en dit vond hij natuurlijk helemaal geweldig. Hij schrok niet meer en deed lekker mee. Ik ben dan ook zeer benieuwd hoe hij straks gaat doen, als de voetbal weer begint. Mijn man voetbalt zelf namelijk ook en eigenlijk gaan wij bijna altijd wel mee. Ik denk dat hij dan ook lekker mee gaat juichen.

Ik heb ook zo’n donkerbruin vermoeden dat als Jason ouder is, hij ook wil voetballen, net als papa.

Dus dit zal denk ik zoiets zijn van: “Hoezo met de paplepel ingegoten?”