Nog even en dan is mijn zoon een “achtstegroeper”. Ongelooflijk wat vliegt de tijd. Van zijn valse start is allang niks meer te bekennen. Acht weken te vroeg en slechts 1597 gram, alweer ruim 11 jaar geleden. Inmiddels is hij een stoere, soms brutale gozer met een, bij tijd en wijlen, grote mond. Destijds was het nog maar zeer de vraag of hij het zou overleven, de artsen waren niet heel optimistisch gestemd. En moet je nou eens kijken…

Nog een jaartje veilig op de basisschool en dan gaat voor mij het grote loslaten beginnen. Nu sta ik nog dagelijks bij het hek, tussen de andere moeders, te wachten tot hij de school uit komt. Nu ben ik zijn eerste aanspreekpunt, degene die aan zijn gezicht kan zien of het gezellig was of niet, of hij gepest is of niet, of hij straf gekregen heeft of niet, of hij een goed cijfer heeft gehaald of niet…

Hij kan goed leren maar moet wel achter zijn broek aan gezeten worden. Ik ben heel blij dat zijn juf wekelijks het betreffende huiswerk aan de ouders doorstuurt in een mail want mijn zoon vergeet nog regelmatig zijn agenda mee te nemen en/of in te vullen. Ode aan zijn juf en ik hoop dat de meester van groep 8 straks hetzelfde doet.

Wat vliegt de tijd. Mijn dochter kon aan het begin van dit schooljaar nog geen woord lezen maar heeft inmiddels een heel arsenaal aan leesdiploma’s in de kast liggen. Hakken en plakken doet ze allang niet, ze leest vloeiend de meest lange woorden en lijkt ook nog te begrijpen wat er staat. Was vorig jaar het “grote plein” nog één groot en onbekend terrein met een heleboel, oudere en vooral grotere, kinderen om bang van te worden, inmiddels heeft zij zich met haar vriendinnen de duikelstangen toegeëigend en hangt het stelletje kwebbels regelmatig ondersteboven te giechelen en gillen, met en om elkaar. Ook de vriendjes van haar broer zijn niet veilig meer en worden regelmatig ongegeneerd lastig gevallen.

Tja en straks heeft ze ook nog een “achtstegroeper” als broer. Dat bezorgt je als meisje toch extra status want “achtstegroepers” daar kijken vriendinnetjes toch wel een beetje tegenop.

En mama, mama kijkt vermaakt toe, mijmert wat voor zich uit en houdt regelmatig haar hart vast als ze denkt aan later. Later, als haar oudste met zijn opgeschoten vriendjes, acht kilometer verderop naar een school gaat waar puberale zaken aan de orde van de dag zijn. Waar vriendjes van vriendjes van vriendjes sigaretten roken, drank scoren en drugs dealen. Dan zal blijken hoe sterk haar zoon in zijn schoenen staat en in hoeverre haar opvoeding zinvol is geweest.