We zijn in een grote speeltuin, inclusief indoor gebeuren. Het is heerlijk warm en Noor weet niet waar ze kijken moet. Om mij heen zie ik nogal wat ouders die op zijn zachts gezegd een tikje anders zijn dan ik. Ik ben een keurig mama’tje. Met weekend-Asicsjes aan, een blauw spijkerbroekje en een Bugaboo. De ouders om mij heen hebben veel goud in hun oren (mannen en vrouwen), veel inkt van het lelijke soort en spreken geen abn.

Even vertellen, ik ben iemand die in het verkeer nogal veel commentaar heeft op andere weggebruikers (sommige mensen zouden zeggen dat ik commentaar heb op alles, dat vind ik wat ver gaan). Ik vind mensen al te snel, te dichtbij rijden. Maar waar ik echt een hekel aan heb, is mensen die een kruispunt weten vast te zetten of te blind zijn om hun auto in een vak te parkeren. Asociaal gedrag. Ik eerst!

In de enorme speeltuin zijn behalve trampolines en mega-klimrekken, ook bootjes en trapauto’s. De auto’s zijn natuurlijk favoriet en er zijn er maar vijf. Ik wacht samen met Noor rustig af tot er eentje vrij is. Het is perfect te zien waar het begin en het eind is. Het is voor mij heel duidelijk: als je een rondje geweest bent, dan is een ander kindje aan de beurt. Voor Noor zit een jongetje met een enorme mohawk (denk BA Barracus – the A-Team) op zijn vijfjarige hoofdje. Achter ons een jongetje die op het eerste gezicht aan AHES (Altijd Heel Erg Stout) lijdt. De peuters trappen zich een ongeluk in de autootjes en Noor vind het geweldig, bijna met haar tong uit haar mond, heeft ze al minstens drie rondjes getrapt. Op dat moment komt er een jongetje aanlopen die in het midden blijft dralen. Hij wil duidelijk ook graag trappen. Het jongetje met de mohawk zit al het langst in het autootje en hij komt toevallig ook als eerst langs het ‘stationnetje’ waar de kinderen kunnen wisselen. Hij rijdt door, ik werp nog even een blik op zijn gevaarlijk uitziende vader, maar nee, ook die doet geen enkele poging om zijn kind te laten stoppen. Ik ben dan zo’n moeder die zegt: ‘Zo Noor, nu mag je uitstappen, er staat een kindje klaar, die is nu aan de beurt, zo hoort dat.’ Precies hard genoeg.

Het wachtende jongetje staat inmiddels te stuiteren en kijkt me brutaal aan. Hij is minstens vijf. ‘Ikkeeeee, ikkeeee.’ *BAF!* trapt tegen het autootje aan (had zeker het woord trapauto verkeerd geïnterpreteerd?) ‘Ikkkeeeee nuuuu.’ Ik trek mijn wenkbrauwen suggestief op. Noor kijkt ook nog een tweede keer of het jongetje wel helemaal in orde is.

Worden deze jongetjes straks eikels die kruispunten vast zetten?

Geschreven door: Nanda Koopman.