Inmiddels is de lente in volle gang. Overal merk je dat de natuur in ontwikkeling is. Een prachtige bloesem, huppelende lammetjes, narcissen ‘all over the place’, noem maar op. Ook worden er (nog) steeds baby’s geboren….. Gelukkig maar. Het bezorgt een hoop mensen een fijne baan in deze tijd van krapte…

Enfin, dit is niet een bijgevoegd excelmodel over de actieve crisissituatie in Nederland, maar dit is mijn blog over een bijzondere geboorte. Afgelopen najaar ontmoete ik Abbey. Ze was net zwanger en kwam naar mijn studio voor een bellypaint. We raakten aan de praat over hetgeen dat verder rijkte dan de koetjes en de kalfjes en daarmee was de toon gezet.
Na een operatie aan haar baarmoederhals was het zeer onwaarschijnlijk dat deze vrouw zwanger raakte. Echter het wonder geschiede waarbij de gynaecoloog vol verbazing uitkraamde: ‘dit kan echt niet’.

We maakten een tweede afspraak in de vorm van een kennismakingsgesprek voor de geboortereportage, zoals ik die bij ieder ander inplan. We bespreken dan de geboortefotografie inhoudelijk: waar wil je bevallen, wat trek je aan, wat kan men van mij als fotograaf verwachten, etc.
De uitgerekende datum was 21 april. Persoonlijk hoopte ik stiekem dat ze niet veel eerder zou bevallen, vanwege een beurs die ik organiseerde (Zwanger Baby Beurs Westland) en een vriendinnenweekend. Niet geheel onbelangrijk overigens…. Na verschillende terrasjes tijdens het meidenweekend zie ik ineens een app van Abbey. Ik ben flauw gevallen; verlies bloed en ik was in het ziekenhuis, maar inmiddels weer thuis. Ik begin spontaan te zweten, zonder dat ik beweeg. Daar gaat mijn bevalling…. dacht ik. Gelukkig was dit een schijnbeweging van moeder en kind, maar we hielden nauw contact.

Enkele dagen later werd Abbey op een woensdag opgenomen in het St. Franciscus Gasthuis te Rotterdam. Een schitterend mooi ziekenhuis met bijzonder fijne geboortesuites. s’ Morgens vroeg melden om de bevalling op te wekken, dat was de opdracht. Na 1 dag en 4 pillen verder was er nog geen beweging in te krijgen. De baby bewoog overigens prima, maar zijn besluit stond vast. Voor hem vandaag nog geen verjaardag. De volgende dag werd een ballonnetje ingebracht, en dit gaf na twee dagen een luttele 4 cm ontsluiting. Op dat moment mogen de weeën opwekkers gebruikt worden. Toen deze een dag en zelfs de nacht op volle toeren draaide, hield deze baby zich nog net zo koest als even ervoor. Abbey kon zelfs slapen met deze wee opwekkers. Het was voor een ieder een groot raadsel. Op zaterdagmiddag werd besloten niet langer te wachten en over te gaan tot een keizersnede.

Al die tijd hadden we uitvoerig contact via de telefoon. Ik zocht haar ook op in het ziekenhuis, maar aangezien ze nog veel praatjes had, kreeg ik zeker niet het gevoel dat ik mijn camera al moest pakken. Eerder die week had ik mijn tennis al afgezegd en oppas geregeld toen mijn eega een avondje weg was. Ik had nl. het idee dat ‘het’ toch stond te gebeuren. Maar een verlossend telefoontje bleef wederom uit en ik zat nog gewoon thuis op de bank; naast de oppas…..

Tot aan die zaterdagmiddag. Mijn man had de kinderen gelukkig mee uit genomen, terwijl Abbey mij rond 15.30 uur belde met het bericht dat ze per direct een OK vrij zouden maken. “De geboortefotograaf kan komen hoor, was het advies van het verplegend personeel”. Het was op dat moment nog niet zeker of ik wel dan niet mee kon om foto’s te maken in de OK. Mijn vluchtkoffer stond klaar voor vertrek. Net iets harder dan toegestaan zoefde ik naar Rotterdam. Om 16.36 uur stapte ik in de lift naar de 10^e al append op weg naar de zusterpost. Met een opkomende golf van adrenaline mompelde ik dat ik voor Abbey kwam. “Die is al op de OK,” was het rappe antwoord. Gelukkig begreep een kordate verpleegkundige dat ik de verwachte geboortefotograaf was. Direct bracht ze me naar beneden waar ik geheel steriel kon wachten in een hal bekleed met blauw venyl. De geur van antibacterieel was overal en nergens. Daarbij voelde het alsof ik op een T-splitsing stond. Links de deur naar de verkoever en rechts de operatiekamers. De kordate dame vertelde mij dat ik foto’s mocht maken bij de checks van de baby (APGAR). Daarvoor was ik in ieder geval op tijd….. Samen keken we nog één keer de gang in richting de operatie kamers. Op dat moment stapt een vriendelijke OK assistente de gang op met de vraag, “bent u de fotograaf?” Dit was voor mij geen meerkeuzevraag. En daar stond ik wederom. “Heeft u ervaring op een OK”, vroeg de assistente. Een kort en krachtig JA kon ik nog net uitbrengen. De incisie was reeds voltooid. Tijd voor een shot van het gezicht van Abbey was er niet meer. De baby zou elk moment naar buiten worden getild. U kent het wel, zoals een levend slachtoffer wat vanuit het puin naar buiten wordt getrokken. De blijdschap die dan ontstaat is weergaloos. Prachtig hoe dit allemaal werkt. Vol fascinatie kijk ik door mijn lens. Dik weefsel wat opzij wordt gelegd. In een geheel steriele en serene sfeer wordt er wat gesneden en getrokken…. et voila, daar verschijnt een prachtig pareltje. Puntgaaf en op brullende toon sprak hij zijn eerste woorden: “Goed gedaan fotograaf, geboortefotografie is zeer waardevol, maar nu wil ik mijn moeder… wheeeee!!”

Abbey, bedankt. Je bent een kanjer van een moeder. Ik heb vol bewondering naar je ‘gekeken’.

Lieve groeten, Astrid

“Ik ben Astrid Grootscholten en moeder van drie kinderen en getrouwd met Leon. Ik ben sinds kort voor mezelf begonnen als geboortefotograaf. Jawel je hoort het goed, ik maak foto’s van bevallingen. Maandelijks kun je hier mijn ervaringen als geboortefotograaf in combinatie met mijn eigen moederschap lezen”.
Wil je meer weten over Astrid haar werk, neem dan een kijkje op haar site Astridgrootscholten.nl