Verwachting is de moeder van alle teleurstelling. Dat is mijn absolute overtuiging. Steeds als je iets van iemand verwacht, word je teleurgesteld. Niet vreemd, wel jammer.

De grootste verwachting is de verwachting dat iemand je zal begrijpen. Dat iemand voor vijf minuten in jouw schoenen gaat staan en je dan simpelweg begrijpt. De moeite neemt om zijn eigen idee te parkeren, heel eventjes maar, en zich dan probeert in te denken hoe iets voelt voor de ander. De meeste mensen doen dit niet. De mens is tenslotte een egoïst. Alle mensen. De één wel wat meer dan de ander. Maar over het algemeen zijn we gewoon een stel egoïsten. Daarom overleefd de menselijke soort ook. Omdat we graag alleen aan onszelf denken en liever niet teveel aan een ander.

Het tegenovergestelde kan ook natuurlijk. Dat je constant probeert te voldoen aan andermans verwachtingen. Dat je niet alleen heel even jezelf en je eigen gevoel opzij zet, maar zelfs helemaal voorbij gaat aan je eigen ego. Vaak ongevraagd. Ik noem het non-verbale verwachtingen. De verwachtingen die iemand schept zonder ze ook daadwerkelijk uit te spreken. Maar die o zo duidelijk worden neergelegd. Ik ben zo’n type die probeert te voldoen aan alle geschepte (en niet geschepte) verwachtingen. Ten koste van mezelf. En dat is niet goed voor me. Sinds kort probeer ik daar dan ook mee te stoppen. En dat werd door sommigen niet verwacht. En die zijn nu dus teleurgesteld. Teleurgesteld in het feit dat ik niet meer alleen maar hun belangen voorop stel. Teleurgesteld dat ik niet ben wie ze willen dat ik ben. Gekwetst door mijn plotseling opkomende egoïsme. Gepijnigd door mijn koele reacties. Verdrietig door mijn eerlijkheid. En dat is niet leuk.

Het is namelijk veel makkelijker als ik blijf wie ik was. Ook al was ik dat niet echt en was dat een onzekere versie van mezelf. Het is fijner als ik over me heen laat lopen, mezelf klein maak, bagger pik, niets zeg. Het is leuker als ik gewoon doe wat er van me wordt verwacht. Makkelijker ook. Maar dat doe ik dus niet meer. En nu ben je teleurgesteld. En nu kun je zeggen dat je eindelijk mijn ware aard ziet. Dat je altijd al hebt gezegd en gedacht dat ik een egoïstisch monster ben.

Helaas verwacht je nu van mij iets wat ik je niet wil geven. En dat is niet mijn taak. Mijn taak is niet om jou blij te maken en om te gaan met jouw nukken. Net zoals jij het nooit als jouw taak hebt gezien je in mij te verplaatsen. Dat is jouw taak ook niet. Dat had ik ook niet moeten verwachten. Daar zat ik fout. Maar nu kunnen we onze verwachtingen naast ons neerleggen. Nu zijn we vrij van verwachtingen. Vrij van teleurstellingen.

En dan blijk ik gewoon een trut te zijn. En jij een klootzak