Heb jij dat nou ook? Dat als je naar je 2 kinderen kijkt je 2 heel verschillende kinderen ziet? Ik vind dat zo grappig. Zelfde papa, zelfde mama, maar 2 zo verschillende kinderen. Ik kan me daar echt over verbazen. Het is zo grappig om dat te zien. Voordat ze geboren worden, en je ze nog draagt in je buik, kun je je helemaal niet voorstellen hoe dat wurm eruit komt te zien. Hoe het ruikt, hoe het beweegt, wat voor kleur haar het zal hebben, op wie het lijkt….je hebt echt geen idee. Of zoals mijn neefje/buurman gisteren zei (zijn vrouw staat op dit moment opknappen): “straks is het helemaal geen leuk kind…” En natuurlijk is het wel een leuk kind, sterker het zijn de mooiste en leukste kinderen van de wereld. Want met de geboorte van je kind, wordt ook de moeder in je geboren. Er ontwaken krachten en gevoelens waarvan je niet eens wist dat je ze had. De leeuwin in mij is wakker geworden. Er hoeft niemand aan mijn kinderen te komen….ik lust ze rauw!
En nu, nu  lopen die 2 kinderen van mij door het huis. Sterker, ze bezitten het huis, samen met de grote hoeveelheden speelgoed, rondslingerende jassen, schoenen, tassen en ladingen zand uit de zandbak. En deze 2 huiseigenaren zijn broer en zus, maar zijn zo verschillend. Het zijn 2 heel verschillende persoontjes met heel verschillende karakters. Ze kunnen heel lief tegen elkaar doen, maar elkaar ook volkomen in de haren vliegen. En dat laatste in het algemeen wat vaker dan het eerste. En heel af en toe denk je zuchtend bij jezelf: waarom wilde ik ook al weer kinderen? Maar goed, dat is af en toe, en daar worstel je wel weer door heen.
Maar als ik dus naar mijn kinderen kijk dan zie ik 2 heel verschillende kinderen. Alleen al qua uiterlijk zijn ze heel verschillend. Onze zoon lijkt heel erg op mij en heeft ook echt de Indische looks. Donker bruin haar, grote bruine ogen en super lange wimpers. Daar is menig vrouw jaloers op! Je ziet meteen dat het een Indo kind is. Onze dochter echter is super blank (voor een dochter van een pinda moeder), heeft hoogblond haar, lang vol met krullen. Haar huid kleurt rood in de zon, in plaats van mooi bruin, zoals bij onze zoon. Haar lange blonde krullen wapperen in de wind en haar huid is sneeuwwit in de winter.
Ook qua karakter zijn ze heel verschillend.  De oudste denkt altijd eerst na over de mogelijke gevaren.  “Eh, als ik ga fietsen zonder zijwielletjes en ik val, dan kom ik met mijn hoofd op de straat en dan vallen mijn hersens eruit”(oudste zoon toen hij een jaar of 4 was en we toch echt die zijwieltjes eraf wilden halen) Versus dochter: “Kijk mam, zonder handen!”  De oudste geeft niets om snoepjes, de jongste hangt om half 7 ’s morgens al in de snoepjes lade. De oudste houdt niet van strand en zee, de jongste is er niet weg te slaan. De oudste zit het liefst de hele dag in huis achter de spelcomputer, de jongste moet ik aan het einde van de dag van straat plukken en nog gaat ze krijsend te keer als ze naar binnen moet.  De oudste geeft niets om kleding en uiterlijk (Het gaat om de binnenkant, mam!), de jongste moet lippenstiftjes op, weigert bepaalde kleding te dragen die ze niet mooi vindt en showt trots haar nieuwe schoentjes.
Zo verschillend qua karakter. Zo verschillend qua uiterlijk. En aan de andere kant: zooo broer en zus. Ze moeten lachen om dezelfde grapjes, ze zingen de hele dag de zelfde liedjes (ondanks het leeftijdsverschil), ze moeten altijd zitten waar de ander al zit, ze kunnen geen dag zonder elkaar.
Toen de oudste een jaar of 4 was hielp ik hem op een avond in zijn pyjama. Terwijl hij ondertussen stond te springen op zijn bed, en ik al mee bewegend hem in die pyjama hees, sprak hij uiterst ernstig: “Mam, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws.” Hij keek daarbij zeer gewichtig. “Het slechte nieuws: krokodillen bijten.” Ik knikte braaf, want dat doen krokodillen uiteraard. “Het goede nieuws is,” sprak hij wijs terwijl hij zijn vinger op hief,”er zijn hier geen krokodillen.”
Als ik de jongste in haar pyjama hijs, wat nu ik er over nadenk ook springend op bed gebeurd (lijken ze toch wel op elkaar?) zegt ze,”Mam?” Ze kijkt me ernstig aan, en ik wacht op wat gaat komen. Ze doet een stap achteruit, zucht heel diep en springt met een waanzinnige sprong op mijn nek. “Ik ben een KRO-KO-DILLLLLLL en ik ga je bijten” (met de klemtoon op bijten!) En ze kriebelt me en knijpt me overal.
Als je vanavond je kinderen in stopt: zoek de verschillen. Maar vooral, zie de overeenkomst!