Minstens twee keer per week maar regelmatig vaker, rijdt ik als decadente huisvrouw rond met mijn John Deere om het gras te maaien. Lang heb ik ervan gebaald dat ik met het lompe gevaarte niet in de hoekjes kan komen. Ik heb in het begin nog gepoogd om zoveel mogelijk weg te maaien en zover mogelijk de hoeken in te komen maar het resultaat was steeds teleurstellend. Het is gewoonweg onmogelijk om mijn gazon strak te krijgen met mijn maaier. Uiteindelijk heb ik besloten om me erbij neer te leggen. Sterker nog, ik ben de charme van die stukjes hoog gras in gaan zien. Inmiddels snijd ik de hoeken sierlijk af. Als mijn gazon dan niet perfect is, dan ga ik ook niet eens meer proberen om de schijn van perfectie op te houden. Hier is het kort, daar is het lang, het is zoals het is en voor iedereen zichtbaar.

Met rommel in huis werkt het al net zo. Zolang rommel keurig opgestapeld op een hoop en in een hoek van de kamer ligt, stoor ik mij er niet aan. De rommel mag er zijn, zichtbaar voor iedereen in het hoekje wat ik ervoor heb ingericht. Ik heb geaccepteerd dat ik rommel in huis heb en de ambitie om alles op te ruimen opgegeven.

Wat betreft mensen betrap ik mezelf op hetzelfde gedrag. Lang doe ik mijn best om het goede in mensen te willen zien en vaak houd ik ze lang en kansloos de hand boven het hoofd. Maar als uiteindelijk blijkt dat, wat ik graag in mensen wil zien er echt niet in schijnt te zitten dan laat ik het los en mogen ze wat mij betreft zichzelf zijn en blijven zonder dat ik ze nog een strobreed in de weg leg of mijn best doe om ze op andere gedachten te brengen. Ze hoeven niet weg, ze mogen blijven als ze dat willen maar ik berg ze op in het voor dat soort mensen bedoelde vakje. Ik label en categoriseer ze en laat ze verder met rust.

Je zou denken dat de betreffende mensen er blij van worden dat ze worden geaccepteerd zoals ze zijn en niet meer aan de verwachtingen van anderen hoeven te voldoen. Velen van hen hebben immers jaren gepoogd om zoveel mogelijk dwars te liggen en zichzelf zo overduidelijk tegendraads gedragen dat het toch een opluchting zou moeten zijn om eindelijk met rust gelaten te worden. Gek genoeg is dat vaak niet zo. Vaak doen dat soort mensen hun uiterste best om, zodra ze hun irritante zelf mogen zijn, de rest van de wereld van hun zogenaamde goede bedoelingen te overtuigen. Ineens beweren ze wel degelijk hun best te willen doen om erbij te horen of ertussen te passen. Sterker nog, ze smeken er bijna om. Maar jammer genoeg steekt hun ware dwarse aard steeds weer de kop zodra je hebt besloten om ze dan toch nog maar een kans te geven. Ze zijn niet gemaakt om gezellig mee te doen en de sfeer positief te houden, ze zijn gemaakt om dwars te liggen, daar voelen ze zich prettig bij. Maar om dwars te kunnen liggen hebben ze mensen nodig die zich storen aan hun gedrag en hun best doen om ze in het gareel te houden. Als iedereen zijn handen van ze aftrekt en ze gewoon hun onuitstaanbare zelf laat zijn dan is er niks om zich tegen af te zetten. Hun geluk zit hem in de mensen die hen continu proberen te bekeren en proberen te veranderen in aardige, meegaande, empathische mensen. Ze hebben tegengas nodig voor hun geluk.

Hoezeer ik iedereen zijn geluk gun, ik ben er klaar mee om energie te stoppen in mensen die niet van plan zijn om echt leuk mee te doen maar wel willen deelnemen aan het spel zodat ze vals kunnen blijven spelen en de rest van de spelers kunnen irriteren. Van mij mogen ze vals spelen, ik doe net of ik niet in de gaten heb dat ze meer stappen zetten dan ze ogen hebben gegooid en laat ze ook gewoon winnen zonder commentaar te leveren op hun vals spel. Zolang ik er geen aanstoot aan neem en geen waarde hecht aan de winst is voor hen de lol er al snel af en zullen ze met een beetje geluk op zoek gaan naar een andere tegenspeler. De ware aard van het beestje kun je niet veranderen maar je moet hem wel willen zien. En als je het spel bent begonnen in de veronderstelling dat je tegenspeler wel leuk mee wilt doen maar er gaandeweg achter bent gekomen dat je een inschattingsfout hebt gemaakt dan kun je het beste je verlies nemen. In plaats van ze te wijzen op hun gedrag, wat ze hoe dan ook keihard zullen ontkennen en zelfs zover gaan dat ze jou van vals spel beschuldigen, kun je beter van de nood een deugt maken en proberen te leren hoe je het spel het beste kunt spelen met een dergelijke tegenspeler. Met veel begrip, engelen geduld en een zelfingenomen glimlach kun je dit soort tegenspelers tot waanzin drijven. Uiteindelijk zal hij of zij zo gefrustreerd raken door jouw gelaten, ongeïnteresseerde houding dat hij of zij uit eigen beweging besluit om niet meer met jou te willen spelen want daar is simpelweg geen lol aan.