Heel jong was ik nog toen mijn moeder mij kwijt was. Nergens te vinden. Niet in de straat, niet om de hoek. Nergens niet. Dat de angst haar naar de strot vloog drong totaal niet tot mij door. In mijn kinderlijke onschuldigheid had ik besloten die aardige mijnheer de weg te vertellen door maar even met hem mee te lopen naar een straat die paralll liep aan die van ons. Me van geen kwaad bewust. Nog geen vijf minuten later, vijf minuten in wie mijn moeder duizend doden was gestorven, was ik weer terecht. Die mijnheer, naast wie ik nog gezellig liep te kwekken, was zich van geen kwaad bewust en bood mijn moeder ongeveer duizend keer excuses aan.
Vanaf dat moment vond mijn moeder het tijd mij in te wijden in het tijdperk van enge mannen, potloodventers, aanranders, verkrachters en seriemoordenaars. Jaren later kwamen daar de loverboys en internetverkrachters bij.
In de jaren daarna ben ik er nooit een tegengekomen.
Althans, niet dat ik weet. Misschien heb ik ooit in de kroeg wel uren zitten kletsen met een seriemoordenaar, die mij, na al mijn zinloze gezwets, een totaal nutteloos slachtoffer vond. Je weet het niet.
Het was op de school voor toerisme dat ik letterlijk oog in oog kwam te staan met een potloodventer. Een echte.
Al weken deed op school het gerucht de ronde dat zich ergens in de straten rondom onze opleiding, een potloodventer ophield. Niet dat een van ons hem echt gezien had. Alleen het gerucht al, was genoeg om ons uren van pret te bezorgen. Zet een stel meiden van een jaar of 18 bij elkaar. Stop er een potloodventer bij en ik weet niet wie het slachtoffer in deze zal zijn. Wij in ieder geval niet.
Na verloop van tijd liep ik, geheel achteloos de school uit, op weg naar de lunchroom waar wij onze vrije uren en niet vrije uren, doorgaans doorbrachten. Achteraf denk ik zelfs dat wij er meer niet vrije uren zaten dan wel vrije uren, maar dat terzijde.
Om mij heen kijkend dacht ik nog heel even vaag aan de potloodventer die wij kenden uit onze verhalen maar nog nooit life hadden ontmoet. Tot dat moment. Toen ik in een auto keek zat daar een of andere kerel met zijn geval uit zijn broek, een beetje leuk te zijn. Althans dat dacht hij. Zelf vond ik het niet echt heel leuk. In feite vond ik het behoorlijk lachwekkend.
Dat moest de rest zien.
Het geen geschiedde.
Nadat ik mijn mede-studenten uit de lunchroom had gesleept en wij ons om de auto verzameld hadden vroeg ik me af wie hier nu het slachtoffer was. Wij onnozele, onschuldige studentes die stonden te staren naar een klein, verschrompeld, zielig geval dat in die auto uit een broek hing. Of de eigenaar van dat slappe geval dat een beetje zielig uit die broek bleef hangen.

Foto©chavalbueno.web-log.nl