De weg naar de Gastric bypass operatie die op 25 augustus aanstande gaat plaatsvinden brengt overpeinzingen met zich mee. Ik laat mn gedachten meevoeren door de muziek en de juiste woorden vloeien uit mijn hoofd, en nu ben ik hier en deel ze met jullie.

Mijn levenspad tot nu toe was hobbelig, kende veel diepe dalen, soms zelfs overtuigd dat het ongeluk was wat voor mij was voorbestemd. Heb de hel gezien en terug en het heeft heel wat jaren en tranen gekost om tot deze wijsheid te komen. Niets is vanzelfsprekend, je pad is al voor je uitgestippeld, het is aan jouzelf wat je ermee doet en hoe je het invult. In mijn geval met heel veel foute keuzes maar het waren keuzes die me achteraf veel leerden over mezelf, al zag ik dat op dat moment natuurlijk anders;-)

Zelfreflectie is een van de mooiste lessen die ik tijdens mijn pad heb geleerd, al deed het vaak pijn om me die bewuste spiegel voor te houden. Verantwoordelijkheid te nemen voor mijn soms niet zo’n goede acties en de gevolgen die dat met zich meebracht.  Wat het deed met mezelf maar vooral ook wat het deed met anderen. Wat kostte het moeite om telkens weer te vallen en toch weer die kracht te vinden om op te staan, ik noem het nu ‘mijn oerkracht’.  Verkeerde diagnoses, zoekende naar mezelf, wie ben ik, dat was de rode draad in mijn tienerjaren en in mijn twintigers. Vooral het mezelf kwijt zijn en me pas compleet voelen door en met anderen, vaak in de armen belanden van personen met de verkeerde intenties. En achterblijvend met een gebroken hart in plaats van de compleetheid die ik dacht en hoopte te vinden. Twee stapjes vooruit, vier terug. Maar weer stond ik op, weer een les wijzer en een stukje sterker dan voorheen.

Toen kwam het moederschap en de focus lag ineens niet meer bij mezelf maar bij mijn lieve wonder die Áeden heet. Wat ben ik trots om jouw moeder te mogen zijn. Jouw komst heeft me gered, een beter persoon van mij gemaakt en wat ben ik daar dankbaar voor.  Moederschap kwam met nog meer zelfreflectie, ik zag kleine stukjes van mezelf in jou terug. Ik werkte niet en zorgde bewust voor jou en ik vroeg me vaak genoeg af of ik een goede moeder was, en jij veegde die twijfel weg met je meest wonderlijke, onschuldige glimlach. Jij was en bent mijn bevestiging van dat ik het allemaal zo slecht nog niet doe.

Nog steeds wordt mijn leven heel soms overschaduwd door een donkere onweersbui, vooral toen ik pas te horen kreeg dat ik ADHD heb. Dat heb ik een plaats moeten geven, maar het is okay nu, ik ervaar het hebben van ADHD soms zelfs als een zegen. Het brengt niet alleen negatieve dingen met zich mee maar vooral ook positieve.  En daar is weer een les, in mijn geval, het glas is halfvol en niet halfleeg. Humor, vlot denken, zijn een paar van die positieve dingen. Na de diagnose heb ik er bewust voor gekozen open te zijn over deze aandoening en het niet weg te stoppen. Ja ik vergeet veel dingen en ben een chaoot maar mijn vriendinnen bellen me vantovoren zelfs op of ik nog aan de afspraak heb gedacht. 😉 Mijn openheid werd als heel positief ervaren en ik liet de mensen denkend achter, alsof mijn openheid ze stof tot nadenken gaf. Nog steeds trouwens en wat doet me dat goed. Van een verlegen meisje naar een volwassen vrouw die haar mening en gevoelens openlijk uitspreekt en hier blijkbaar mensen mee weet te raken en te inspireren.

Op dit punt in mijn leven ben ik afscheid aan het nemen van een speciale relatie in mijn leven:eten. Mijn relatie tot eten zal na de operatie nooit meer zijn als ervoor. Wat heb ik van eten genoten en wat heb ik het gehaat toen het zich in de loop van de jaren vast wist te vreten aan mijn heupen, kont, ach overal eigenlijk. Ik meende dat ik een van de vrouwen kon zijn die er vrede mee had, het curvy zijn. Maar curvy werd dik en nu zelfs morbide obesitas, dus heb ik ervoor besloten de oorlog te verklaren aan mijn overgewicht en op 25 augustus begint mijn nieuwe leven. Het is een weloverwogen besluit en sommige mensen (I love you) noemen het een dappere en krachtige stap. Ik ben er klaar voor en besef ook dat dit weer een nieuw licht zal werpen over hoe ik over mezelf denk. Ik kan dit aan, ik heb al zoveel mentale bergen beklommen en er mijn vlaggetje op de top neergezet. Ik ben een gezegend mens en nu kan ik eindelijk zeggen dat ik trots ben op mezelf, wat ik heb overwonnen en om wie ik ben. Het is goed, eindelijk. Al had ik jaren geleden nooit verwacht dit te kunnen zeggen.

Toevalligheden zijn geen toevalligheden meer, nee het zijn tekens, je moet ze alleen leren zien. De bevestiging die ik soms nog steeds zoek vind ik in een hoger plan in de vorm van een roodborstje, voor mij is het een belichaming van mijn helaas veel te vroeg overleden opa Vink. Als ik hem nodig heb en ik vraag erom, is hij er. Elke keer weer. Dat is mijn bevestiging dat hij bij me is, dat het goed is, hij achter mijn beslissing staat en me niet veroordeelt en het raakt me elke keer weer enorm. Iedereen die me goed kent weet dit. Gezegend, en zo dankbaar voor de juiste lieve mensen om me heen die me nemen zoals ik ben, inclusief kronkels en een alternatieve en uitgesproken denkwijze over dingen. Zaken die ik anders zie dan de norm en daar met deze lieve mensen over kan praten zonder dat ze over me oordelen, of veroordelen. Ik heb jullie lief, jullie zijn mijn schatkistjes en ik zal jullie nooit als vanzelfsprekend zien. Ben er voor jullie. Het leven is fantastisch met jullie er in. Soms moet je mensen loslaten,  soms moet je ze laten en helaas soms ook verlaten. Het hoort er allemaal bij. Maar deze mensen horen bij mij. I heart you!

Geschreven door: Corrina Niessen-Derks, 38 jaar, getrouwd en moeder van een zoon van 9 jaar en een inwonende stiefdochter van 10 jaar.