Een fan van de tandarts ben ik niet, eigenlijk van de hele medische wereld niet. Het is ook weer niet zo dat ik zwetend bij de tandarts zit maar het hele gedoe sla ik als het even kan liever over. Je zult mij dan ook niet snel bij de tandarts aantreffen. Zorg goed voor je tanden, dan komt het wel goed is een kreet die in mijn hoofd is geprint. Een bezoek aan de tandarts breng ik dan ook enkel als het, door pijn, echt niet meer uitgesteld kan worden. Of zoals het dit keer het geval was, door het afbreken van een kies.

Ondanks dat ik zorgvuldig met mijn tanden omga is schade zo ontstaan. Ruim een half jaartje heb ik met een afgebroken kies rondgelopen. Veel last ondervond ik niet, een bezoekje aan de tandarts stond dan ook niet op mijn prioriteitenlijst. En zo gingen er maanden voorbij. Met een afgebroken kies rondlopen is vragen om problemen maar desalniettemin bleef ik een controle uitstellen. Want ergens diep van binnen wist ik dondersgoed dat de kies in kwestie niet te repareren valt en dus in zijn geheel getrokken moest worden. Alleen de gedachte hieraan zorgde ervoor dat ik zover mogelijk uit de buurt van de tandarts bleef. Want hoe dan ook, er zal flink aan mijn kiezen worden getrokken en daar stond ik dus niet op te wachten.

Van afstel komt uitstel en in mijn geval een nog grotere ellende. Toen er onlangs nog een stuk uit dezelfde kies brak kon ik er niet meer omheen. Door een spoedafspraak kon ik dezelfde ochtend nog plaats op de tandartsstoel nemen. En goed nieuws hadden ze natuurlijk niet voor mij. Grotendeels was de kies immers al afgebroken en het kon niet meer gered worden. Ervaring met het trekken van kiezen had ik al, maar wat mij te wachtend stond had ik zeker niet zien aankomen.

Het flink trekken ging goed totdat de tandarts het overgebleven stukje tand samen met maar slechts één wortel eruit trok. De tweede wortel zat nog hartstikke vast maar een houvast om deze eruit te trekken was er niet. Veel keuze was er niet, de wortel moest eruit en dat kon maar op één manier; snijden. Hiervoor werd een meer ervaren tandarts erbij gehaald die de ingreep ging uitvoeren. Ik baalde als een stekker. Het liefst sprong ik van de stoel en zette koers richting huis maar dat was geen optie, want dat is natuurlijk vragen om meer ellende. In totaal kreeg ik drie verdovingen zodat er flink in mijn tandvlees gesneden kon worden. Veel pijn deed het niet maar het gevoel dat ze mijn kaken uit elkaar zouden trekken was zwaar aanwezig. En dan het geluid dat mijn gehoor binnendrong was allesbehalve fijn te noemen.

Na heel veel trekken en snijden was de wortel in kwestie eruit. Wat een flinke ding was het. En ten slotte werd het wondje gehecht. Wat een opluchting ging er door me heen toen ik na ruim 30 minuten behandeling, met recepten voor pijnstillers, antibiotica en spoelwater de tandartspraktijk uitliep. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Wachten totdat het niet meer kan is natuurlijk niet bepaald slim te noemen.

Breng jij wel regelmatig een bezoekje aan de tandarts?