Ik ben zo’n vrouw die vindt dat ze een supervrouw moet zijn. Ik weet niet waarom wij vrouwen dat toch hebben. Is het een kwestie van ongeduld? Of een kwestie van onzekerheid? Ik heb echt geen idee. En af en toe wenste ik toch dat ik wat meer mannelijke genen zou hebben, dat zou het leven heel wat makkelijker maken. Als supervrouw moet je namelijk nogal veel. En dat moet vooral van onszelf. Een mening die er op een of andere manier in is geslopen, en er met geen duizend paarden meer uit te slaan is. Een mening, die ons het leven soms best wel lastig maakt. Want wij supervrouwen moeten heel veel kunnen, van onszelf. Wat dat ‘moeten kunnen’ dan is?

Laten we beginnen met koken. Wij moeten als supervrouwen nog beter kunnen koken dat Jamie S. en Ramon B. tezamen. En eigenlijk het liefst in het kwadraat. Zo heerlijk, zo smaakvol  het eten opdienen op prachtige borden. Geen aangebrande stukjes vlees,  maar heerlijk sappig en mals. Geen vergeten zout op de prachtige aardappeltjes, geen brandalarmen die afgaan tijdens het koken. En uiteraard hebben wij altijd alle benodigde ingrediënten in huis, want ook in boodschappen zijn wij super. Zonder boodschappenlijstje manoeuvreren wij elegant in onze prachtigste outfits op hoge hakken door alle gangen van de supermarkt. We glimlachen vriendelijk naar de meneer die het vlees rangschikt, staan geduldig in de rij bij de kassa en vergeten echt nooit wc-papier te halen. Of boter, of luiers, of ….

Met een kracht van Arnold S. tillen we elegant die zware boodschappen tassen in de auto (uiteraard hebben we altijd tassen bij ons, zodat we die niet onnodig weer hoeven te kopen bij de kassa, zodat we er onnodig 20 thuis in de kast hebben hangen), we rijden behoedzaam de parkeerplaats uit, laten ons niet opjagen door allerlei mensen die onverwachts met hun volle karren voor de auto langs schieten en komen daarna super ontspannen thuis, waar we met heel veel plezier de boodschappen uitpakken. Nog voordat de man des huizes thuis komt, hebben we daarna een heerlijke maaltijd op tafel gezet, waar de heren Jamie en Ramon een puntje aan kunnen zuigen. In de tussen tijd hebben we het huis aan kant gemaakt, alles ziet er spik en span uit. Geen rondslingerende kledingstukken van de kinderen, alle schoenen keurig op een rijtje in de gang, het speelgoed netjes geordend in grote bakken waardoor de kinderen overzichtelijk kunnen zien waar hun favoriete speelgoed ligt. Nooit kinderen die jengelen waar de zwempop is.

 Het huis is keurig schoon, de ramen gelapt, het aanrecht vrij van zaken die hoognodig moeten worden afgewassen. Daarbij hebben we natuurlijk keurig op tijd een bosje bloemen laten versturen naar die vriendin die jarig is, hebben we een kopje thee gedronken met de vriendin die het allemaal niet zo onder controle heeft en zingen we leuke liedjes met de jongste. We hebben onze werk-mailbox keurig bij gewerkt, hebben voor het werken aan nog even gesport om ons lichaam op een 18 jarige te laten lijken en ons kapsel ziet er elke dag uit alsof we zo een fotoshot kunnen laten doen.  We dragen uiteraard geen joggingbroeken en sportsokken, nee, wij dragen keurige jurkjes met diepe decolletés en sexy hoge hakken, waar we zonder te struikelen op kunnen lopen. Wij als supervrouwen zijn de beste vriendin van onze moeder en schoonmoeder, weten altijd het juiste antwoord te geven, zijn noooooit chagrijnig, hebben nooit een verkeerde dag, zijn de liefste moeders van de wereld, hebben alles onder controle. Dat zijn wij.

 Helaas is de bittere realiteit een andere. Die hakken daar gaat het al mis. Iedereen die mij wel eens op hakken heeft zien lopen, weet dat dat geen succes is. Ik stap altijd met die hakken tussen die spleten van de stenen, ik struikel over de raarste zaken en snel lopen gaat al helemaal niet. Dat handig manoeuvreren tussen de winkelpaden kunnen we dus ook wel shaken.  Bovendien kan ik met mijn 1.58m bijna nooit ergens bij, dus ben ik de helft van de tijd op zoek naar iemand die de potjes van de bovenste schappen kan plukken voor me. Daarbij ontbreekt het me van alle geduld in een supermarkt. Als ik ergens chagrijnig van wordt.

Tijdens het eten koken ben ik nog bezig met een opdracht, twitter ik ondertussen met de halve wereld en beantwoord een mailtje. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een administratie die hoognodig moet worden bijgewerkt, zie ik de aardappels overkoken, en ren ik dus heen en weer tussen pc en kookplaat. Met een schuin oog zie ik op de klok dat manlief er zo aangaat komen, en zou ik  graag het huis enigszins toonbaar willen hebben, maar door de grote bulten speelgoed, rondslingerende kleren en halve kopjes thee zie ik niet meer waar ik moet beginnen. Dus als een kip zonder kop begin ik her en der zaken recht te trekken, roer in de pannen, probeer het vlees tijdig om te draaien, haal 2 ruziënde kinderen uit elkaar, en zet een flyer in elkaar. Alles tegelijkertijd uiteraard.

Net als mijn man de oprit oprijdt gaat het brandalarm af, omdat het vlees toch op een te hoge stand stond en vloekend en tierend schuif ik een stoel onder de rookmelder om hem met een theedoek tot stoppen te brengen. Als ik ’s avonds in bed schuif met mijn natte haren, omdat ik geen zin meer heb om het af te drogen, ben ik zo moe dat ik nog voordat ik het hoofdkussen raak in een diepe slaap ben terecht gekomen. So far, voor de romantische avond die manlief had bedacht.

Een klaagzang? Nee hoor, ondanks alles voel ik me prima bij deze hectiek. Ik zou alleen graag willen dat er meer dan 24 uur in een dag zouden zitten…..