Juni 2005 kwam ik erachter dat ik al zes weken in verwachting was. Vol ongeloof maar toch erg blij ging alles prima. De eerste echo was goed gegaan en ik kon niet wachten tot de twintig weken echo om te zien of het een jongen of meisje werd. Eindelijk was het dan zo ver. Ik kreeg te horen dat ik een jochie kreeg. Toen kwam het slechte nieuws erachter aan. Op dat moment stond mijn leven even stil en ging er van alles door mijn hoofd. De baby was echt veel te klein en bleek ook niet snel te groeien. Ik werd doorverwezen naar Enschede waar ik in de drieëntwintigste week terecht kon. Toen ik daar aankwam vroeg ik aan de balie waar ik moest zijn want ik was al wat aan de late kant. Ze verwezen mij naar de verkeerde ruimte en toen ik eenmaal bij de juiste wachtkamer was bleek de gynaecoloog al weg te zijn. Weer een nieuwe afspraak gemaakt voor een week later. Toen kreeg ik weer een harde klap want toen hoorde ik dat ik moest blijven. Ik had geen vruchtwater meer en ze zeiden dat de baby ook elk moment geboren kon worden. Een dag later hebben ze een navelstreng-punctie gedaan en ben ik overgeplaatst naar Almelo. Na allerlei onderzoeken en elke dag 3 x aan de ctg bleef de baby veel te klein. Ik werd naar huis gestuurd en moest wachten tot ik een oproep uit Zwolle kreeg. Na een paar controle afspraken werd duidelijk dat de baby het niet zou overleven. Mijn placenta lieten namelijk niet genoeg voedingsstoffen door en omdat mijn baby in mijn buik niet groter werd dachten ze dat hij te zwak zou zijn om te overleven. Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik was verschrikkelijk kwaad en verdrietig. Ik gaf vooral mezelf de schuld. Ik voelde mij zo depressief en hield mezelf steeds voor dat ik een slechte moeder was.

Acht december werd ik in Zwolle opgenomen en daar heb ik een tijdje gelegen. Spuitjes in mijn been voor de longrijping en veel echo’s en ctg’s gehad. 20 december hebben ze een infuus aangelegd en 25 december kreeg ik de eerste weeën. Die hebben de artsen nog weten te remmen tot 31 december. Die dag zou voor mij de ergste dag van mijn leven zijn. Op een feestdag bereide ik me voor op mijn baby die het niet zou overleven. Diep in me heb ik er eigenlijk nooit in geloofd dat mijn baby het niet zou redden. Ik bleef hoop houden en samen met mijn vader (opa van Danny) waren we er zeker van dat hij het zou redden. Ik wou er gewoon niet te lang over na denken dat ik afscheid zou moeten nemen. s’ Morgens werd ik voorbereid op de operatie en tegen half 11 lag ik op de operatietafel. Ruggenprik gehad want ik wou het allemaal bij bewustzijn meemaken. Om 12 uur precies werd Danny geboren en heb ik hem eventjes kunnen zien. ‘Dat was het dan’,  dacht ik.  Terwijl ze mijn keizer-snede dichtmaakten waren ze in een ruimte ernaast met Danny bezig. Tegen mij werd gezegd dat ze even met Danny bij mij zouden komen voordat hij naar de afdeling neonatolo-gie zou gaan. Maar dat gebeurde niet. Ze maakten de operatie af en brachten me naar de uitslaapkamer. Toen ik weer een beetje bij zinnen kwam werd ik erg verdrietig want ik wist niet van hoe of wat en voelde me zwaar ellendig. Maar even later werd ik verrast met het nieuws dat het goed ging met Danny. Ik was totaal verbaasd en ontzettend blij. Het eerste wat ik riep was; ‘zie je nou wel?’. Ik wilde Danny dolgraag zien, hem voelen en met mijn eigen ogen zien dat hij het gered heeft. Het heeft wel 4 uur geduurd voordat hij helemaal geïnstal-leerd was op neonatologie-unit. Voor mij leken dat wel weken. Ik werd met mijn bed gebracht. Mijn beste vriendin Silvana was bij me toen ik Danny voor het eerst zag. Het voelde gelijkt goed aan en had ik meteen moedergevoelens. Wat was hij klein. Hij woog 690 gram!  Zoiets moois had ik nog nooit meegemaakt. Het eerste keer zien en voelen van je kind, wat je dan voelt is onbeschrijfelijk. Ik wilde hem niet meer alleen laten maar het kon niet anders want ik was nog herstellende van de keizersnede. Vier dagen na zijn geboorte kreeg hij een infectie die hem bijna fataal werd. Mijn grootste angst was dat ik hem alsnog kwijt zou raken. Ieder keer dat de telefoon ging, ging mijn hart tekeer, ik was doodsbang te horen dat hij het alsnog niet had gered.

Na een paar dagen mocht ik naar huis. Die periode werd zwaar. Elke dag op en neer naar Zwolle en ook Danny had het niet altijd makkelijk. Hij heeft hard gevochten en heeft het gered. 10 februari is hij naar Almelo overgeplaatst en daar heeft hij tot 18 april gelegen. In deze periode kreeg ik er meer vertrouwen in dat Danny zou blijven leven.

Op dit moment gaat het heel goed met Danny. Hij is al 3 jaar en doet  het hartstikke goed!
Hij heeft een zware ontwikkelingsachterstand en wordt geschat op een leeftijd van 14 maand. Hij zit ook op een speciale school. Daar gaat het heel goed. Ik ben allang blij dat hij het overleefd heeft. Ondanks dat Danny gehandicapt is hou ik van hem met heel mijn hart en ben ik erg dankbaar dat hij het heeft gered!

Susanne Lansing