Ik ben een opruimer. Verwar dit niet met een poetser, want dat ben ik in de verste verte niet. Ik hou van orde dus ruim ik op alsof het een lieve lust is. Dat heb ik ingevoerd op een moment dat ik werkelijk niks meer kon terugvinden, veel tijd kwijt was met zoeken en besloot dat ik daar genoeg van had, mits het Pasen is. Want paaseieren zoeken vind ik nog steeds leuk.

Dus alles kreeg een eigen plekje. En het werkte prima. Totdat er kinderen kwamen. Want kinderen hebben speelgoed. Heel veel speelgoed. Speelgoed dat we grotendeels zelf kopen. En als we er onze nek over breken geven we hen gewoon de schuld. “Ruim nu toch eens die rommel op.” En dan heb ik het nog niet over de vele, vele, vele knutselwerkjes en tekeningen die ze mee naar huis sjouwen en waarvan ik nooit goed weet of ik ze moet bewaren of dat ik ze stiekem een enkeltje vuilnisbelt moet geven. Kleren die langs de wasmand liggen in plaats van erin (een afstand van 20 centimeter). Puntenslijpsel naast de prullenbak in plaats van erin (een afstand van 5 centimeter). Lege drinkpakken in de koelkast. Zo ook lege boterpotjes, jampotjes, eierdozen, kaasverpakkingen, koffiemelkcups, dopjes van knijpfruit en plastic verpakkingen van de rietjes die aan drinkpakjes zitten. Moddersporen tot halverwege de woonkamer, omdat ze zich na mijn gegil pas realiseren dat er modder onder hun schoenen zit. Strijkkralen, Legoblokjes, snippertjes papier, klei en stukjes Playmobile in het tapijt. Kleren op de grond, naast het bed. Vuile vaat op het aanrecht. Wel boven de vaatwasser. Dat dan weer wel. Dus ze zaten in de buurt. Openstaande kledingkastdeuren, koelkastdeur, en andere deuren. De linkerschoen in de gang en de rechterschoen buiten. Lege wc rolletjes op de vreemdste plaatsen. En vele andere dingen die blijkbaar te veel moeite zijn om op te ruimen of weg te gooien.

Een klein nadeel is wel dat ik de enige ben die opruimt. Mannen ruimen niks op. Ook geen kleine mannen van een jaar of 4. Dat is nu eenmaal genetisch bepaald. Dat weet ik zeker. Of de mannen moeten stiekem een universele afspraak hebben gemaakt om ons vrouwen in de waan te laten dat ze het echt niet zien liggen. En dat betwijfel ik, want wij vrouwen komen nu eenmaal overal achter. Als er al een afspraak zou liggen dan zou deze niet zo lang onopgemerkt kunnen blijven door ons vrouwen. Dus genetisch bepaald. Ik ben dan ook zelden iets kwijt. De drie mannen hier in huis zijn wel altijd iets aan het zoeken. En daar krijg ik dan de schuld van. Want ik zal het wel weer hebben opgeruimd. De makkelijke weg. Iemand anders de schuld geven van hun eigen wanorde en chaos. Als ik ze er dan op wijs dat als ze het zelf hadden opgeruimd ze het waarschijnlijk ook niet kwijt waren geweest, dan krijg ik als antwoord dat ik het gewoon had moeten laten liggen. Kijk, en dat weiger ik gewoon. Ik laat niks liggen. Ik heb het heus wel geprobeerd. Ik had laatst demonstratief besloten dat ik niks meer zou opruimen, behalve mijn eigen spullen. En dat een hele week lang. Inclusief de vuile en schone was, de vuile en schone vaat en andere huishoudelijke opruimdingen. Dat zou ze wel leren, dacht ik vol wraakgevoelens. Ik heb dat welgeteld twee dagen volgehouden. Ze zagen het niet eens! Of ze deden alsof. En terwijl ik de rommel om me heen steeds groter zag worden kwam ook het besef dat ik na een week die steeds groter wordende berg zelf zou moeten opruimen. Ik kreeg er dus alleen mezelf mee. Dus nu ruim ik weer mopperend alles op en zijn de mannen alles weer mopperend aan het zoeken. En ik denk dat dat uiteindelijk het beste werkt. Want samen mopperen is nog altijd een stuk gezelliger dan alleen mopperen. Het geeft toch een gevoel van saamhorigheid.

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.