Jesse is op 2 augustus 2006 geboren. Tijdens zijn geboorte kreeg hij een hartstilstand en moest hij gereanimeerd worden. Wat doet dat pijn zeg als moeder zijnde. Je bent net bevallen en dan helemaal alleen en bang je kindje te zullen verliezen. Jesse werd voor 8 dagen op de neonatologie opgenomen. Na zijn thuiskomst moest er toch nog vaak naar Jesse gekeken worden. Hij bleef veel huilen en wapperde veel met zijn handjes. Jesse werd opnieuw opgenomen maar er kon geen oorzaak gevonden worden waarom hij zoveel huilde. In het ziekenhuis liep hij een virus op, maar na zijn thuiskomst ging het wat beter met hem. Wij merkten op dat Jesse vaak met zijn handjes langs zijn linkerhoofd wreef. In eerste instantie zochten wij daar niet zo veel achter. Na een tijdje ben ik toch maar met hem langs de kno arts gegaan. Hij kon niets ondekken en ik voelde me een overbezorgde moeder. Na een tijdje begon er een bult op Jesse zijn slaap te groeien. Om er achter te komen wat het gezwel was werdt er een MRI scan en een bioptie uitgevoerd. Hiermee konden ze bepalen of het gezwel goed- of kwaadaardig was.

Op 27 mei 2008 belde de kinderarts van Jesse. Ik was op dat moment in het centrum van Aalsmeer met mijn zoon Jesse en mijn dochter Lacey. De kinderarts vertelde mij dat het slecht nieuws was. Omdat het nieuws op de een of ander manier niet tot me door drong besloot de kinderarts via de telefoon het nieuws te vertellen. Hij vertelde dat Jesse een agresieve vorm van kanker had die moeilijk te behandelen is. Ik storte zowat in elkaar en moest alles naar boven halen om mezelf overeind te houden. Ik dwong mezelf om eerst met mijn kinderen naar huis te gaan en daarna na te denken. Die rit met de auto naar huis heeft enkel 10 minuten geduurd maar in mijn gedachten heb ik er wel 4 uur over gedaan. Thuis heb ik een pot zitten huilen. Ik was erg van streek en kon niet geloven dat dit ons overkwam.

De volgende dag, 28 mei 2008, moesten we naar het ziekenhuis naar de afdeling oncologi. Toen de oncoloog van alles uit ging leggen schreven we mee. Zij vertelde ons dat Jesse een aggresieve vorm van kanker heeft en dat deze vorm van kanker maar 3% bij kinderen voorkomt. De schrik zat er dus goed in. Het zouden chemokuren worden (van 4 a 5 dagen) dan een week rust en dan weer chemo. Daarna zouden ze opereren om de tumor te verwijderen. Ten slotte zouden ze bestralen. Dat alles drong niet eens echt goed tot me door. Ik leefde op dat moment in een vechterswaas.
Mijn vader paste die dag thuis op mijn dochter en toen ik dus thuis kwam ben ik als een klein kind in zijn armen in elkaar gezak. ‘Mijn kind kan en mag niet dood gaan en wij zullen gaan knokken’ waren mijn woorden tegen mijn vader. Dat weet ik nog zo goed.

Toen de kanker bij Jesse werd vastgesteld was hij anderhalf jaar. Het was een enorme schok voor ons want wij hadden zoiets totaal niet verwacht. We kregen eigenlijk een klap recht in ons gezicht. Wij waren bang, bang dat jesse dood zou gaan. Ons overgeven aan die angst was geen optie. Je moet blijven vechten en je wilt ook vechten ook al is dat moeilijk.

Na 2 chemo kuren begon Jesse zijn haar uit te vallen. Omdat hij daar veel last van had, hebben we het allemaal afgeschoren. Hij vond het nog leuk ook want hij heeft mee mogen helpen.Toen Jesse zo kaal was zag hij er direct ziek uit. Maar we waren tegelijk zo trots op onze kleine man. Hij zal vechten en blijven vechten. Onze kleine man die blijft leven, zo zag hij er ook uit, echt stoer net als altijd.

9 juni 2008 ging Jesse naar de operatiekamer voor een port a cath, een hulpmiddel die ze in zijn lichaam implanteren voor allerlei onderzoeken. Wat voelde ik mij machteloos. Dezelfde dag startte Jesse met de chemokuren. Ik was er echt mee bezig en ook mijn man Maurice had het er moeilijk mee. Het is gewoon heel moeilijk te accepteren, ik denk dat je het ook nooit kunt accepteren, dat je kindje kanker heeft. Maar je moet door gaan of je dat nu wilt of niet.
Inmiddels heeft Jesse er 13 zware chemokuren op zitten, allen van 4 a 5 dagen. Daarnaast is hij geopereerd om de tumor te verwijderen en om draden in zijn hoofd te plaatsen. Hiermee is hij 32 keer bestraald.

Op 12 februari 2009 kregen wij te horen dat Jesse kankervrij was. Wel moet hij onderhouds chemokuren krijgen. Een keer per week in het ziekenhuis en zeven dagen per week thuis. Inmiddels heeft Jesse 9 van de 19 chemokuren gehad. Wanneer we hiermee klaar zijn zal er bij ons wel een flinke klap komen. We kunnen dan ons eigen leven weer gaan leiden. Daar zijn we ook echt wel aan toe. Onze dochter van 4,5 jaar wil ons graag vaker zien in plaats van altijd maar bij oma zijn omdat papa moet werken en mama bij Jesse in het ziekenhuis moet zijn.

Dat Jesse kanker vrij verklaard is,is voor ons een hele opluchting, daar zijn wij ontzettend blij mee. Maar toch blijft de angst er altijd. Je bent tenslotte bang dat het weer terug komt. Die kans is er ook. De eerste 5 jaren zijn daarom daarom dan ook erg spannend.

Meer informatie over Jesse vind je op zijn eigen website:
http://jesse.knokt.nl