Er zijn een paar boeken die ik braaf heb verslonden in het laatste trimester van mijn zwangerschap. Literatuur over ‘Mindfullness bevallen’ en ‘ontspannen de weeën tegemoet’, ik heb het allemaal gelezen. Ik vond een bevalling eerlijk gezegd erg spannend. Mijn lijf had de kracht van een bevalling nog nooit ondervonden en er was niemand die mij precies kon uitleggen hoe het voelde. Alles wat nieuw en onbekend is, is eng. Maar het feit dat er een ‘Zwangerschap voor Dummies’ bestond, betekende dat zelfs Dummies konden bevallen.

Met 36 weken werd ik opgenomen in verband met een te hoge bloeddruk. Ik kreeg medicatie waar ik goed op reageerde en ik mocht bijna naar huis. Tijdens de laatste CTG voor ontslag ging het mis. Door de bloeddrukverlagers die ik kreeg, nam de doorbloeding van mijn placenta af en kreeg mijn dochter niet genoeg zuurstof. In het uur dat het alarm afging en ik ineens mama was, ging het razendsnel. In een flits herinner ik mij de artsen die naar binnen renden, de ietwat bleek en de ander lichtelijk nerveus. Gelukkig herstelde Sarah haar hartslag, maar de artsen waren niet meer gerustgesteld. De gynaecoloog vertelde dat het plan was om mij die avond in te leiden. Maar het feit dat ze nu harder achteruit ging, deed hun doen besluiten om direct een keizersnede uit te voeren.

Wacht even, dit gaat wel erg snel. Ik begon te huilen en raakte in paniek. Aan de ene kant omdat ik mij had ingesteld op het naar huis gaan en te genieten van de laatste weken. Aan de andere kant omdat ik ontzettend veel angst voelde om Sarah kwijt te raken. Dit gaat mijn lijf mij niet ook nog eens flikken, dacht ik nog.

Er ging een infuus in mijn arm, een katheter werd ingebracht en in paniek belde ik mijn man op. Hij hoorde niet wat ik zei, maar wel dat ik aan het huilen was. Meer was niet nodig, hij was er gelukkig snel. De arts besprak met mij het beleid van de pijnstilling tijdens de keizersnede. Ik mocht, in verband met het gebruik van bloedverdunners, geen ruggenprik. Het zou een volledige narcose worden. Op dat moment kon het mij niets schelen, als mijn dochter maar gezond ter wereld zou komen. Nu, vandaag de dag, vind ik het moeilijk. Ik heb werkelijk niets van haar geboorte meegekregen en dat doet pijn. Ik kan het niet meer over doen.

Trillend van de zenuwen werd ik naar de OK gereden, zonder ook maar enig besef dat ik heel snel mama zou worden. Toen ik mijn ogen opendeed was het 19:45 uur. Ik was versuft, maar wist meteen wat er gebeurd was. Er was geen personeel te bekennen en ik wilde weten of alles goed was gegaan. Ik begon te huilen, waarna er een verpleegkundige mij vertelde dat alles goed was gegaan en dat ik naar mijn kamer mocht. Wat fijn!

Een klein meisje met heel veel haar en grote donkere ogen keek mij aan vanuit de couveuse. 2280 gram woog ze, maar ze deed het zo goed.  Wij waren papa en mama!
De borstvoeding liep aardig vlot, ons meisje deed het goed en de pijn van de buikwond viel mij erg mee.
Nu kunnen we heerlijk gaan genieten! Dachten we…

Door de keizersnede en mijn auto-immuunziekte is er een zeer heftige (ontstekings-)reactie ontstaan in mijn lichaam. Enkele dagen na de bevalling kreeg ik vreselijke buikpijn en ontstonden leverinfarcten waarvoor ik morfine kreeg en extra bloedverdunners. Ik mocht het einde van de week naar huis toen ik geen morfine meer nodig had. 1,5 dag ben ik thuis geweest toen ik weer werd opgehaald door de ambulance in verband met koorts, hevige buikpijn en een hoge bloeddruk.

Die week ging het elke dag slechter met mij. Mijn galblaas raakte ontstoken, mijn koorts wilde niet zakken en ik had een morfinepomp nodig voor de pijn. Als reactie op het ziek zijn, hoopte zich vocht op in mijn longweefsel. Ik raakte steeds benauwder waardoor ik op een gegeven moment naar de Intensive Care ben gebracht voor ondersteuning. Ik werd in slaap gebracht en werd aan de beademing gelegd.
Diezelfde dag ben ik door een Intensivist uit Utrecht opgehaald om naar de Intensive Care van het UMC te gaan, het ziekenhuis waar men veel meer af weet van mijn ziekte.

Ongeveer een week heb ik aan de beademing gelegen. Mijn toestand was een paar dagen heel erg zorgelijk. Door de vochtophoping in mijn longen moest ik met hoge kracht worden beademd op mijn buik. Ik was moeilijk te beademen en de medicatie bleek niet goed aan te slaan.
Gelukkig leek ik na een paar dagen wel langzaam op te knappen en kon de beademing langzaam worden afgebouwd. Toen ik eenmaal weer bij kennis was, kwam pas het besef hoe ziek ik was. Niet alleen mijn lever, longen en galblaas zijn in de problemen geweest, ook mijn hart had flinke schade opgelopen door bloedstolsels. Naast mama, ben ik sindsdien ook hartpatiënt. Alles moest ik weer opnieuw leren: slikken, eten, lopen, dingen optillen, voor mijzelf zorgen en voor mijn dochter zorgen.

Na een maand ziekenhuis mocht ik naar huis om verder op te knappen en de tijd in te halen met Sarah.
Het was zo vreemd om terug te zijn in je huis na zo’ n ontzettend heftige periode. Verliet ik een maand eerder het huis op mijn fiets, nu kwam ik binnen met een rollator en een meisje wat ik amper kende, waar ik nog geen band mee had. Ik was mama, maar ook patiënt.
Gekropen door het oog van de naald.

Lees hier mijn zwangerschapsverhaal.
Bekijk hier het kamertje van Sara

Ik ben Geertje Boekhouder, een 29 jarige positieveling met blauwe ogen en wonend in Ede. Sinds maart 2014 ben ik de trotse moeder van mijn dochtertje Sarah.  Naast moeder ben ik ook hartpatiënt. En dat is pittig, maar ik zie het ook zeker als een uitdaging. Van oorsprong ben ik verpleegkundige  maar daarnaast ligt mijn passie in schrijven, lezen en snuffelen op blogjes en online magazines. Zodoende heb ik Mommyonline gevonden! Tevens heb ik een enorme zwak voor make-up, mode en gadgets en daar steek ik mijn neus dan ook graag in.