In september 1995 zijn we getrouwd. Eigenlijk wilden we snel kinderen, we waren al immers 5 jaar samenwonend geweest en onze relatie was toe aan een volgende stap. En de hormoontjes, daar konden we niet onderuit. Voorheen hadden we altijd gezegd: Nee, wij willen geen kinderen! Maar het “willen zorgen voor” was sterker. Echter in december 1995 heb ik een auto-ongeluk gehad, met een whiplash als gevolg. Onze kinderwens werd uitgesteld, een heel jaar.

In december 1996 zijn we pas gaan “werken” aan onze kinderwens. Gewoon vrijen zonder voorbehoedsmiddelen en afwachten. We realiseerden ons heel goed dat het best een hele tijd zou duren, dat is immers bij velen zo. Het was dan ook een volslagen verrassing toen ik in januari 1997 al zwanger bleek te zijn! De tweede maand al raak, nou zeg, dat is even schrikken! Maar we waren nog te nuchter om volledig uit ons dak te gaan en dat is maar goed ook. We hebben een miskraam gekregen. Ons kindje heeft maar 8 weken (omtrent) mogen worden.

Na deze miskraam hebben wij heel snel de draad weer opgepakt. We hebben dit eigenlijk tegen niemand gezegd, niemand was ook op de hoogte van onze kinderwens. Wij hadden zoiets van: “Velen krijgen een miskraam, we zullen de eerste en de laatste niet zijn. Het vruchtje zal wel niet goed geweest zijn en de natuur heeft zijn werk gedaan.”. Dus niet lang getreurd en verder gegaan. De volgende menstruatie bleef uit. “Goh, zou het dan alweer raak zijn?” We hebben tot 8 weken afgewacht voordat we een test deden, maar die was negatief. Dat was raar.

Geen cyclus meer

Vanaf dat moment heeft mijn o zo sterk regelmatige cyclus een flinke deuk gekregen! Ik werd niet meer ongesteld, althans niet netjes om de 4 weken. Het duurde nu ergens tussen de 6 en de 12 weken! Heel erg lastig om mee te leven. Iedere keer dat het langer duurt dan 4 weken is er toch hoop en iedere week langer is nog meer hoop. Die hoop wordt iedere keer weer de grond in geslagen als je dan toch weer ongesteld wordt en ik kon totaal niet meer op mijn lichaam vertrouwen. Deze periode is zeer slopend geweest.

Vooral ook omdat we bij de huisarts geen respons kregen. Zijn reactie: “Je bent er teveel mee bezig, je bent te zeer gefixeerd. Laat het los, dan komt het vanzelf wel!” Maar hoe kun je er niet mee bezig zijn als je graag kinderen wilt en je steeds heel lang op de menstruatie moet wachten??? Het heeft dan ook een half jaar geduurd voordat wij een verwijskaart kregen om naar de gynaecoloog te gaan. Onze huisarts had inmiddels ook zoiets van, “dit heeft lang genoeg geduurd”.

Naar het ziekenhuis

Bij de gynaecoloog, dat was een rare ervaring. Die man zou ons wel even zwanger maken… Dat was toch het doel? En de oorzaak van de “storing”, dat was niet interessant. Nou ja, we hebben het maar allemaal over ons heen laten gaan. Wat wil je ook, als twee onwetenden bij “de dokter”? Ik moest veel bloed afgeven, er werden allerlei testen gedaan; “O ja, neem dit formuliertje ook nog even mee.” Ik moest direct beginnen met het slikken van tabletten (ik weet niet meer welke) om te gaan menstrueren.

De dag erna, ’s middags, kwam een telefoontje van het ziekenhuis. Ik moest direct stoppen met het slikken van de tabletten. Na vele wazige uitspraken van de assistente bleek dat ik mogelijk zwanger zou kunnen zijn. Ik had dus ook nog op de valreep een zwangerschapstest gedaan, dat wisten we niet eens! Ik moest de volgende dag terugkomen om opnieuw HCG te prikken. Die uitslag was dus positief. Je kunt je niet voorstellen wat dan door je hoofd gaat: van “Hoe kan dat?” tot “Ben ik nu al 6 maanden zwanger?” en alles wat daarbij hoort!

De tweede zwangerschap

Het zou zo zijn dat ik een week of 8 zwanger was, ik zou dus een echo krijgen om te kijken hoe ver we waren. Op deze echo was echter niets te zien! Conclusie: “Dan zijn we waarschijnlijk te vroeg erbij, u bent pas 5 weken zwanger, kom over 2 weken nog maar eens terug.” We hebben getwijfeld of we op vakantie konden gaan, maar dat was volgens de arts helemaal geen probleem, dus gingen we naar Fuerte Ventura. En daar ging het allemaal mis! Ik begon heel hard te vloeien en had heel veel pijn, alsof er met een mes door mijn buik gesneden werd… Ik wist dat dit niet goed was, ik had weer een miskraam, maar deze was ernstig. We hebben nog geprobeerd of we een eerdere vlucht naar huis konden krijgen, maar uiteindelijk besloten we om daar te blijven. Het was toch al te laat. We hebben daar ook geen arts bezocht, ik moest er niet aan denken en ook die kon niets voor ons doen! We hebben wel nog een windmobiel gekocht, een mooie met wolkjes, de maan en de zon, met regenboogkleuren, voor ons volgende kindje… Inmiddels was het september 1997.

Thuisgekomen hebben we de geplande echo gekregen. Slecht nieuws dus, heel slecht. De echoscopiste stelde vast dat de baarmoeder mooi leeg was en dat ik niet gecuretteerd hoefde. Maar ze wilde wel even alles goed controleren. Bij controle van een van de eileiders schrok ze op, mompelde een of andere medische term en zei dat ze de arts ging halen. Beide bekeken op het scherm iets dat voor ons een gewoon vlekje was…. De arts zei dat er niets aan de hand was, vertrok en dat was het dan….. De echoscopiste gaf als uitleg dat zij dacht dat er mogelijk sprake was van een buiten baarmoederlijke zwangerschap.

Op dat moment werd voor mij een hele hoop duidelijk: de extreme pijnen pasten hier perfect bij. Het was voor ons duidelijk dat ik niet meer zwanger was en dat er iets ernstigs gebeurd was. De arts bleef echter ontkennen, zelfs toen ik na 3 maanden nog vloeide en pijn had. Nee, iedere miskraam was anders volgens hem en dit was normaal. Na 3 maanden hebben we een second opinion gevraagd. We waren al bij onze huisarts geweest, maar die kon ons (uiteraard) ook niets vertellen. We gingen op gesprek bij een andere gynaecoloog, deze bevestigde onze vermoedens. Ik had inderdaad een buiten baarmoederlijke zwangerschap gehad, ik was ongeveer 12 weken ver. Het stond zwart op wit in ons dossier…

Volgende week deel 2….