Ik weet niet waarom dat is, maar het is me, sinds ik moeder ben, opgevallen dat wij moeders elkaar continu trachten te overtreffen met het kunnen van onze kinderen en van onszelf.

Sommige moeders jagen elkaar op met de meest ingewikkelde traktaties op school. Een simpel zakje chips, blokje kaas of gezonde appel volstaat al lang niet meer. Welnee, het moet minstens een soort kunstwerk worden; twee hele avonden knutselen we ons gerust in het zweet om 24 Dora rugzakjes gevuld met yoghurtrozijntjes in elkaar te flansen, laten we de printer 22 prinsesjes uitkotsen teneinde het in cupcakejes te priemen, modelleren we komkommers in heuse krokodillen en creëren we luchtballonnen.

En organiseer maar eens een kinderfeestje. Koekhappen? Mwah. Stoelendans? Gadver. Spoorzoekertje dan? Te saai. Nee hoor, dat kan allemaal echt niet meer. Dat is heden ten dage niet meer ‘vet cool’ genoeg. Een dagje pretpark moet het worden. En dagje speurtocht in het sprookjesbos. Met thema’s als ‘Western’, ‘Ridder’, ‘Sprookjes’ en ‘Speel in je eigen film’. Gezellig skiën of snowboarden in de echte sneeuw, inclusief een cool welkom op de sneeuwplaneet, 50 minuten ski- of snowboardles, optioneel een uur extra vrij skiën of snowboarden, een kidsmenu, bestaande uit friet met snack, limonade en een verrassing, optioneel is steengrill i.p.v. Kidsmenu. Kortom: een knalfeest met suiker- en kleurstofbommen.

Als het aan sommige ouders ligt, wordt er met één jaar van hun hummeltjes verwacht dat ze de halve marathon kunnen lopen, dienen ze met twee jaar een breed sociaal leven te hebben, moeten de arme peuters praktisch het complete alfabet kennen en nét peuter-af, moeten ze al boeken kunnen lezen en brieven schrijven.
Continue opmerkingen als: “Loopt jouw kind nog niet, mijn kind liep al met zes maanden”, of “Praat jouw kind nog zo weinig, mijn kind kon al hele verhalen vertellen toen hij anderhalf was”, of “Is jouw kind nu nóg niet zindelijk?” en “Slaapt jouw kind nu nóg niet door, die van mij al na twee weken”, vliegen je om de oren zodra je je mag scharen tussen de moeders.

Trots zijn op je kind is één ding. Maar pronken met je kind is doelbewust een strijd aangaan om zélf beter uit de hoek te komen. En denk maar niet dat het alleen vaders en moeders van deze generatie betreft. Och nee, sommige opa’s en oma’s kunnen er ook wat van. Let maar eens op dit soort uitlatingen als je net je eerste baby hebt: “Vroeger aten mijn kinderen al vanaf vier maanden met de pot mee”. En: “Vroeger waren mijn kinderen al met anderhalf jaar zindelijk.”

Breek me de bek niet open over ‘zindelijkheidstraining’. Het woord alleen al. Alsof het een militaire prestatie betreft. Een moeder beweert dat haar baby al vanaf de geboorte zindelijk is. Ze zegt dat dit haar lukt omdat haar kindje zelf aangeeft dat het moet plassen.
Tsja, als je een baby maar vaak en lang genoeg boven de toiletpot hangt, is het ooit wel een kéér raak. Hoera! Mijn kind is zindelijk! Dit heeft natuurlijk maar weinig met zindelijkheid te maken. Zindelijk is een kind pas als het de sluitspieren onder controle heeft en zelfstandig naar het toilet kan. Dat is gemiddeld zo rond de tweeënhalf á drie jaar. Gemíddeld dus, met andere woorden: het kan onderling enorm verschillen. Zindelijkheid kun je natuurlijk wel stimuleren door kinderen op de pot te zetten, maar ze bepalen nog altijd zélf wanneer ze er een plas indoen. Of moeten we urine soms uit hun plasbuis kunnen ranselen?

Vanwaar toch altijd die haast? Sommige moeders maken van de ontwikkeling van hun kinderen een soort wedstrijd. Er zijn kinderen die door mams, zich niet afvragend wat dochterlief nu eigenlijk zélf wil, van toernooi naar verkiezing worden gesleept. Het kind wordt volgestampt met bijles, huiswerkklasjes en zomerkampen, zodat het minimaal HAVO kan doen, zo niet VWO. Want tjee, het zal je maar gebeuren dat je kind een VMBO’er wordt. Dochterlief móet presteren, anders zijn de móeders mislukt. Is dat nou echt om hun kinderen te doen? Volgens mij niet. Misschien denken ze dat ze een betere moeder zijn, of zoonlief hoogbegaafd, als hij ergens snel of goed in is. Dit terwijl de ouders – als ze dan toch zulke intellectuele genen hebben – beter zouden moeten weten. Want Jantje die al met anderhalf jaar een plas in het potje doet, is niet per definitie slimmer dan Pietje die dat op die leeftijd nog niet doet. En even ter informatie: 60 procent van de leerlingen gaat naar het VMBO.
Maar het erge van alles is: dit competitiegedrag wordt als een besmettelijk virus overgebracht op hun dierbare kroost. Kinderen gaan onderling ook zo concurreren.
“Fiets jij nu nóg met zijwieltjes? Ik kan lekker al láng zonder”. En: “Ik heb al mijn zwemdiploma A en B, jij nu nóg niet?!”

Waar zijn wij met zijn allen toch mee bezig? Zijn we niet een beetje te veel doorgeschoten met presteren en uiterlijk vertoon? Kijk alleen al naar de overdaad aan ik-zal-en-moet-de-beste-zijn-programma’s die ons voorbij flitsen: Holland’s Next Topmodel, Idols, Holland’s Got Talent, Dancing Queen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Onze toekomst kan hierdoor niet eens gewoon eerst kínd zijn. Hoe ze zijn en hoe ze doen, doet er geheel niet toe. Wát ze zijn en wát ze doen, is kennelijk veel interessanter.
Is het niet crucialer dat we onze kinderen leren dat ze er überhaupt mógen zijn? Of ze er nu voor kiezen ‘doctorandus’ te worden of ‘putjesschepper’? Dat laatste zal íemand toch moeten doen?
Mijn mening: zolang ze er zich maar prettig bij voelen en ze zich zelfstandig kunnen redden in de maatschappij. Jammer dat sommige ouders daar klaarblijkelijk niet zo mee bezig zijn. En dat brengt mij wederom terug op deze vraag: Waarom leren wij dat onze kinderen nu nóg niet?