Op 5 maart 2007 testen mijn man en ik positief op onze eerste zwangerschapstest.
Na 5 maanden (wat op zich nog wel meevalt) hadden we onze wens in vervulling zien gaan.
Na een goede zwangerschap (of wat kwaaltjes na maar daar wijd ik wel een ander blog aan) kregen we de liggings-echo. Dus kijken hoe frutsel ligt.
“Nou” zei de verloskundige “hij ligt in stuit.”
Ach dat is niet zo’n ramp toch?? Dachten we bij onszelf. Nog weken genoeg om te draaien maar niets was minder waar.
“Ik ga jullie doorverwijzen naar de gynaecoloog om te kijken of hij er iets aan kan doen”.
OKE!! Dat was een domper.
Zo gezegd zo gedaan… afspraak gemaakt bij de gynaecoloog en dan maar op controle. We wachten het wel af.

We hadden volgens zeggen de botste gynaecoloog van het ziekenhuis te pakken maar ik moet zeggen, ik mocht hem wel. Hij was recht toe recht aan en eerlijk. Noah lag in een onvolledige stuit en de opties waren duidelijk.:
1 proberen te draaien (uitwendig), 2 stuitbevalling, 3 Keizersnede

Een keizersnee ehhmm.. nee dat is niet hoe ik het mezelf had voorgesteld. Maar omdat hij op het lijstje stond moest ik er wel over nadenken
Hij kan er dus niet zelf uitkomen… wat ben ik nu voor moeder… ik kan niet eens zelf mijn kind op de wereld zetten….  Gevoelens van twijfel over of ik wel of niet een goede moeder was rezen te bergen.
Er werd een afspraak gemaakt voor een uitwendige versie. Op de afgesproken dag gemeld bij de verloskamers en daar lig je dan…. Ik kreeg al kriebels van het idee hier te moeten  bevallen. Infuus met weeënremmers werd geplaatst. En over een half uur zouden de gynaecoloog en een assistent bij mij aan het bed verschijnen. De tijd was daar en de doctoreren zeiden ontspan “mevrouw”……….. en toen begon het gevecht aan mijn buik. Duwen en trekken en hopen. Ondertussen moest ik ontspannen maar niets mocht baten, hij bleef liggen zoals hij lag. Drie dagen met harde buiken gelopen maar niets wat hielp, hij draaide niet.
Wel erg fijn dat mijn gynaecoloog bij het vertrek zei “bedankt dat ik mijn agressie heb mogen botvieren op uw buik”. Jammer dat het niet is gelukt ik mocht hem nog steeds.

Bij het vertrek vroeg de gynaecoloog nog aan mij “en nu mevrouw een stuit bevalling”. 
Ik melde hem dat ik er nog over na wilde denken. Thuis in tranen. Waarom lukt het nou niet, wat voor een moeder ben ik nou, ik kan niet eens mijn kind zelf op de wereld zetten, het begon al goed vond ik zelf. Mijn man was begripvol en zei dat vrouwen in Amerika grof geld betaalden om hun kinderen met een keizersnede geboren te laten worden. Dus ik schikte me met de gedachte dat het gewoon zo had moeten zijn.
Een stuit bevalling was voor mij direct al een NO Go omdat ik de negatieve dingen zwaarder vond wegen dan die van een Keizersnede. Dus wisten wij 2 weken na de uitwendige versie wanneer onze zoon geboren zou worden.

Alles ging goed en de keizersnede was met 10 minuten bekeken. Dinsdag om 12 uur lag ik op de OK, om half 1 is noah geboren en om half 2 was ik weer op de zaal. Op donderdag ochtend zei ik tegen de gynaecoloog dat ik naar huis wilde. En om half 1 was ik weer lekker thuis.

Al met al is het me 100 % meegevallen en weet ik nu dat ik zeker niet gefaald heb als moeder zijnde. Maar op dat moment was ik daar niet helemaal van overtuigd.
Nu hopen wij snel weer positief te testen en als deze ook in stuil ligt dan zal ik zonder problemen kiezen voor een Keizersnee. Een stuit bevalling blijft ondanks dat het nummer twee  is nog steeds een NO Go. Maar stiekem hoop ik wel dat ik gewoon mag bevallen. We wachten het af en jullie horen het wel.

Lees hier het eerste column van Lillian