Tijdens een gezellig onderonsje struinen Tristan en ik knusjes tussen de fotoalbums. ‘Kijk, dat ben jij,’ verras ik hem, ‘hier ben je net geboren.’ Dat vindt ie blijkbaar maar raar. ‘Maar waarom?’ ‘Nou,’ probeer ik, ‘je hebt lang in mijn buik gezeten. Toen wilde je eruit.’ Tristan is reuze nieuwsgierig en wil alles weten dus het vragen naar de mooie momenten uit het verleden gaat verder. ‘Wat is dat?’

‘Dat is een glinstering in opa’s bril.’

‘Maar waarom?’

‘Dat komt door de flitser.’

‘Oh, maar waarom dan?’ Ik kan hem vertellen dat het flitslicht in zijn bril weerkaatst, maar ik heb niet direct de behoefte om een Einstein van hem te maken. Dus ik probeer hem derhalve af te leiden met nostalgie: ‘Kijk, dat is Robine, wat was ze toen nog klein hè?’

‘Maar waarom?’

‘Nou, omdat jij ook nog klein was.’

‘Maar waarom?’

‘Omdat je hier nog maar net geboren bent.’ En opeens besef ik dat we weer terug zijn bij af.

‘Waarom?’
‘Omdat je mijn buik uit wilde, weet je nog?’ ga ik gauw verder, ‘en Robine wilde kennismaken met haar nieuwe babybroertje.’

‘Oh.’ (Gelukkig, hij neemt hier genoegen mee.)

Dan valt hem iets op dat uiteraard interessanter is dan de geboorte van zijn grote zus en wijst naar iets op de foto. ‘Wat is dat?’ ‘Eh….dat is de stekker van de computer.’ Ik verwacht een volgende “waarom”, maar ook hier is hij tevreden met mijn weerwoord: ‘Oh.’ ‘Hé, ik heb rooie oogjus. Hoe kan dat?’ wil Tristan vervolgens weten.

‘Dat komt door de flitser van het fototoestel,’ zeg ik.

‘Waarom?’ Ik schiet in de lach. En nieuwsgierig als ik (ook) ben naar zijn reactie ( “oh” of “waarom”), reply ik toch maar met een – voor zijn leeftijd nogal ingewikkeld – antwoord: ‘Dat komt omdat de ingebouwde flitser te dicht bij de lens in het fototoestel zit, en dat veroorzaakt rode oogjes.’

Ja, ja, daar komt ie weer: ‘Oh.’

‘En wat is dat?’ Hij wijst wederom naar een glinstering in opa’s bril.

‘Nou, wat denk je zelf?’

‘De flitser?’

‘Ja, inderdaad!’ respondeer ik trots.

‘En waar is oma?’ gaat hij verder.

‘Die is er wel, maar die zie je alleen niet op de foto.’

‘Waarom dan?’

‘Ze zal toen ergens anders hebben gestaan, in de keuken misschien.’
‘Maar waarom dan?’

‘Misschien wel om iets te drinken, omdat ze dorst had?’

‘Waarom dan?’

‘Nou, jij hebt toch ook wel eens dorst?’ Het “oh” wordt al iets uitgebreider: ‘Oh ja.’ Na ettelijke waarommetjes en oh’tjes komen we ten slotte bij de laatste bladzijde terecht. ‘Einde,’ zegt Tristan, alsof ik een boek heb voorgelezen, maar het voelt alsof ik er twintig heb doorgenomen. ‘Ja, inderdaad, nu is het verhaaltje uit,’ piep ik opgelucht.

‘Waarom?’ 

‘Gewoon. Dáárom.’