Daar zit ik dan, net terug van de hoefsmid zoals ik mijn nagelstilist vaak gekscherend noem. Knalroze is het dit keer geworden, gewoon omdat het kan en omdat het zo leuk afsteekt bij mijn zwarte toetsenbord maar ook bij mijn kobaltblauwe overall. Ik mag dan door de weeks voor boerin spelen maar ik ben niet het type boerin met afgekloven korte nagels en bijbehorende zwarte rouwranden. Ook qua postuur voldoe ik niet aan de verwachtingen die men van een boerin heeft. Zo op het eerste gezicht heb ik niks weg van stoer wijf wat zwaar werk doet. Geen grof gebouwde, enorm gespierde tante met een rauwe doorleefde kop. Nee, ik ben zeker geen fotomodel maar met mijn tengere postuur zet ik mensen nog weleens op het verkeerde been. Ik ben vaak tot veel meer in staat dan mensen zo op het eerste gezicht van mij verwachten.

En eerlijk is eerlijk, ik hou ervan als mensen mij onderschatten. Ik geniet met volle teugen als mensen ongelovig kijken als ze me een baal stro op zien steken of zien roeren in een bak drijfmest of zien kruien met een kruiwagen stront. Ik geniet als ze met de bek vol tanden staan omdat ik iets scherper van de tong blijk te zijn dan ze me hadden ingeschat. Maar ik moet ook stiekem glimlachen als ik mensen zie staren naar mijn keurig gemanicuurde nagels als ik mijn werkhandschoenen uittrek.

Ja ik heb keurig gelakte nagels maar dat weerhoudt mij er niet van om mijn handen vies te maken. Ik voel me niet te goed om een waterbak leeg te scheppen omdat er een koe in heeft gescheten. Ik vind het heerlijk om net iets te veel hooi op mijn vork te nemen en mezelf lichamelijk op de proef te stellen. Ik schaam me niet voor het eelt wat aan de binnenkant van mijn handen zit.

Maar ik kan er ook van genieten om op hoge hakken en met een kort rokje naar een feestje te gaan. Nee ik pas niet gemakkelijk in een hokje, ik ben meestal net even iets anders. Ik ben meer boerin dan dame maar ik vind het wel leuk om zo nu en dan damesachtig te doen. Ik heb het postuur wat past bij een kantoorbaan maar geniet er intens van om met een riek in de hand, de koeien kuilgras te voeren en met een takkenbezem de gang schoon te vegen. Ik ben een dametje die haar mannetje staat en soms ronduit een halve kerel als er zwaar werk moet worden verricht. Een gespierde spijker in een bovenmaatse overall, dito werkhandschoenen en bijpassende laarzen om mee door de stront te kunnen stampen.

Maar boven alles ben ik een moeder, een moeder met een baan op maat. Ik heb mijn werktijden kunnen aanpassen aan de schooltijden van mijn kinderen. Ik heb een baas die begrijpend knikt als ik hem meld dat er weer een schoolvakantie aan zit te komen en ik dus een tijdje afwezig zal zijn. Een baas die niet moeilijk doet als ik naar school moet omdat een van mijn kinderen ziek is geworden. Dankzij mijn baas heb ik geen kinderopvang nodig en kan ik heerlijk mezelf zijn. Soms boerin, soms een dametje maar altijd moeder. Een moeder in een vieze overall met knalroze nagels.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.