Ergens blijft het een tijdje knagen. Heb ik het goed gedaan? Wat als?
Ook als kraamverzorgende heb ik wel situaties meegemaakt waarin ik een gevoel blijf houden van onzekerheid. Heb ik het wel goed gedaan of had het anders gemoeten?
Onzekerheid heb je als er een keuze gemaakt moet worden. Keuze op basis van feiten zijn niet zo moeilijk, maar keuzes op basis van gevoel. Die bedoel ik. Die maken me onzeker. Daar blijf ik nog een tijdje over nadenken.

In 2009 kwam ik binnen bij een gezin. Echt een gezin waar ik mijn beroep goed kon uitoefenen. Lieke was geboren. Een meisje, echt een schattig klein meisje. Met een grote zus van vier (bijna vijf).
De kraamvrouw, Emma, had bij de intake van het kraambureau aangegeven beslist geen leerling te willen. In die tijd was ik nog in opleiding, dus ging ik met enigszins hangende pootjes naar het gezin. Maar Emma was erg tevreden, ik was tenslotte geen 20 meer, maar toen al achterin de 30.
De eerste twee dagen gingen snel voorbij, Emma had bij haar eerste dochter heel lang borstvoeding gegeven en wilde dit nu ook graag weer doen. Ze nam goed haar rust en gaf borstvoeding wanneer er om gevraagd werd. Ik zorgde dat het huishouden doorging en deed leuke dingen met de oudste dochter. Van kleuren, kleien tot koekjes bakken, of gewoon het avondeten voorbereiden.
Toen kwam de derde dag, Emma voelde zich prima. De ‘grote’ zus ging weer naar school en wij zouden het kleine meisje Lieke lekker gaan badderen.
Bij de controle’s was Lieke wel wat afgevallen, maar nog niet schrikbarend veel. Toch mocht ze nog niet in bad, want haar temperatuur was te laag. Ze moest eerst warmer worden. Dus hebben we Lieke lekker met kruikjes, muts en een extra deken in haar wiegje gelegd. Ik vond het wel apart, want de dagen ervoor waren juist heel erg stabiel geweest. Eerst maar eens overleggen met de verloskundige.

Dezelfde dag kwam de verloskundige langs voor de normale controlevisite. Met haar heb ik even overlegd of zij geen bijzonderheden zag, maar ook zij zag nog niet echt iets bijzonders aan Lieke. Volgens haar ging alles goed.
Een uur later hebben we Lieke weer getemperatuurd, maar de temperatuur ging niet echt omhoog. Dus ging ze lekker bij Emma aan de borst, met mutsje en kruik.
En mijn onderbuikgevoel begon op te spelen. Ik vertrouwde het niet. Of maakte ik me onnodig zorgen? Deed ik het goed? Of niet?
Ik heb toch maar de verloskundige gebeld en met haar overlegd. Zij had het idee dat ik me meer zorgen maakte dan nodig was. Toch voelde het anders, maar misschien had ze gelijk. Eerst maar even afwachten.

Het liep anders dan we hoopten. Lieke werd niet warmer, want bij een volgende voeding werden de lipjes blauw en was de temperatuur weer gezakt. Ze huilde bijna niet, maar ze kreunde. En het meest wonderbaarlijke was dat ze al op haar zij kon rollen. Wat was er aan de hand? Waarom was deze kleine dame anders dan de andere meisjes? Ook al was ik nog leerling en had ik maar weinig ervaring, er klopte iets niet. Het voelde echt niet goed.
En dan komt daar de onzekerheid bij.  Zie ik het wel goed of zie ik spoken? Ik wist het ook niet en heb maar weer met de verloskundige gebeld. Daarbij heb ik aangedrongen dat ze zou komen, maar ze kwam niet. Het was druk en het zou allemaal wel meevallen.
Het gevoel blijft. Er klopt iets niet. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk. Voor moeder en kind. Lieke voelde zich echt niet goed. De verloskundige moet dat beoordelen en eventueel actie ondernemen. Daarom heb ik een kwartier later weer gebeld. Ik heb verteld dat ik wilde dat ze nu echt kwam. Anders zou ik gewoon 112 bellen. Het ging volgens mij echt niet goed.
Hier kon ze niet onderuit en na bijna een half uur was ze er. Na een hoop controles werd Lieke inderdaad naar het ziekenhuis gestuurd samen met haar moeder.
Ik heb de tas ingepakt, Emma belde haar man en regelde oppas. Ik heb de laatste dingen in de overdracht  opgeschreven. Pappa had de auto gehaald en daar gingen ze naar het ziekenhuis. Ik ging ook op weg naar huis, en voelde me zo beroerd.
Wat had ik over het hoofd gezien? Waar lag de oorzaak? Had ik het wel bij het goede eind? Had ik me toch zorgen gemaakt om niets?
Wachten. En wachten duurt lang.
’s Avonds kreeg ik een berichtje van de kraamvader, het ging niet goed met Lieke. Maar verder nog geen nieuws. Ze bleef in het ziekenhuis, kraamzorg was op dat moment niet meer nodig.
Na vier dagen kreeg ik eindelijk een verlossend sms’je van Emma. De kleine meid had een nierbekken ontsteking en de antibiotica sloeg aan. Ze mochten de dag erna naar huis. Ze kon alleen niet meer op haar zij rollen, dat was dus doordat ze toen pijn had en zich samentrok.
In de tussenliggende tijd had ik bij een ander gezin gewerkt en ik was zelfs al aan mijn vrije dagen begonnen. Maar Emma en haar man wilden mij zo graag terug, dat ik de resterende dagen ook daar nog heb gewerkt. Ik heb geschoven met mijn vrije dagen en ben weer eerder begonnen.
In de overdracht van het ziekenhuis stond de meest mooie zin die je je als kraamverzorgende, naast de dank van je gezin, op zo’n moment maar wensen kan. Het ziekenhuis was blij dat ik zo alert was geweest. Ondanks het feit dat toen mijn werkdag er op had gezeten, bleef ik er op aandringen dat Lieke nader onderzocht werd. Daardoor hebben ze in het ziekenhuis eerder de behandeling kunnen beginnen en is de schade beperkt gebleven.
Al met al een week met een hoop stress die met een gouden randje afgesloten werd. Maar wat een onzekerheid. Wat een twijfel.

En de conclusie, ik blijf vertrouwen op mijn gevoel.
Dat zit wel goed.