Voor de één is het een geweldige dag, voor de ander is het een verplichting: Moederdag. Ik hink Voor de één is het een geweldige dag, voor de ander is het een verplichting: moederdag. Ik hink persoonlijk altijd op twee gedachten: voor mij hoeft het allemaal niet zo nodig op één speciale dag; ik heb liever dat mijn kinderen tussendoor laten blijken dat ze van me houden. Toch is het gezellige rondom zo’n dag ook wat waard. Dus vooruit dan maar! Dan heb ik het feitelijk alleen over mijn eigen gezin. Want moederdag is een universeel gegeven. Mijn kinderen hebben alleen met mij te maken als moeder zijnde. Maar ik heb te maken met mijn eigen moeder en mijn schoonmoeder. Dat was vroeger wel anders: als scholier en student ging ik juist werken op zulke dagen; lekker geen gezeur aan je hoofd. Dat verplichte ‘op’ zitten en braaf een bloemetje mee moeten nemen. Bah. Net zo ergerlijk als het feit dat rode rozen op valentijnsdag ineens 200% duurder zijn dan de dag ervoor. Mijn eigen moeder denkt daar hetzelfde over; liever heeft ze een uiting van genegenheid op een spontaan moment. Al heeft ook zij vroeger manhaftig alle frutsels en knutselwerkjes waarmee mijn zus en ik plachten thuis te komen tijdenlang op de vensterbank neergezet. Als moeder weet ik nu: dóe je dat gewoon. Blijkbaar wordt na je bevalling toch ook hiervoor een slapend gen geactiveerd. En zeg maar eens tegen je kinderen dat het voor jou allemaal niet zo hoeft wanneer zij ginnegappend en geheimzinnig gedrag vertonend uit school met ingepakte creaties komen die ze achter hun bed verstoppen en hard roepen dat je niet mag spieken. En je weet al wat je gedrag zal zijn: ‘Hartstikke mooi lieverd, dank je wel!’ Al is het bij wijze van spreken nog zo foeilelijk, dan nog is het mooi. Want je kind heeft er met plezier en vol liefde aan gewerkt. Dat is nou liefde. Wanneer je dit kunt beperken tot je eigen gezin, dan mag je blij zijn. Je hebt dan een goed excuus om niet, zoals toen je als stel net bij elkaar was, braaf thee bij de éne moeder te gaan drinken, waarna je bij moeder nummer twee het avondeten genoot. En uiteraard vooraf twee bossen bloemen aanschafte. Ik heb stellen gekend die enorme ruzie kregen over moederdag, want welke moeder was het meest belangrijk? En waarom stáát de spreekwoordelijke schoonmoeder erop om als het ware op deze dag geëerd te worden, terwijl eigen bloed dikker is? Of dan een keer dat andere stel: hij wilde helemaal naar geen enkele moeder toe en vertrok met gelijkgestemde vrienden om te gaan paintballen. Hilarische taferelen voor mij als buitenstaander, maar voor het stel zelf was het onweer. Mijn man en ik zijn al zolang samen dat we elkaar hierin goed begrijpen. We zien gewoon wel wat de dag ons brengt en we doen er verder niets bijzonders aan. Dat heeft ook deels te maken met onze hobby: tennis. Aangezien ik op zondag in de damesleague mijn opwachting dien te maken, is moederdag voor mij elk jaar een dag op de baan met een groepje leuke meiden. Dus voor mij geen strijd der liefde omtrent (schoon)moeders. Gewoon lekker in de ochtend met de kinderen in bed leuke frutsels in ontvangst nemen, knuffelen en daarna opstaan om in actie te komen. Kom ik toch even goed weg!

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier.