Onze zoon wordt groot. Tenminste in mijn beleving. Het is immers een pinda-kind en die zijn per definitie naar Nederlandse maatstaven niet zo groot. Eerder aan de kleine kant. Maar goed, ik ben een pinda-mama, en dus ook niet zo groot, vandaar dus dat hij in mijn beleving groot wordt.
Dat zit hem deels in zijn lengte. Regelmatig vind ik zijn t-shirts in mij lade, omdat papa (die de was doet) niet meer kan onderscheiden of het shirtje van hem of van mij is. Het zit hem vooral in de randperikelen. Zo ben ik ernstig aan het turen of er al haar komt op plekken waar hij dat nu nog niet heeft. En dat moet ik turend doen, want zoonlief douchet tegenwoordig met de deur dicht. Stel je voor dat mama je ziet, in je blote niksie. Dat mama je gebaart heeft en 3 miljoen keren je luier verschoont, doet er dan niet meer toe. We douchen met gesloten deur. Ook even snel buiten een pashokje iets passen gaat echt niet meer. Alles moet dicht, dichter en nog dichter.

Een heel duidelijk randperikel is school. Afgelopen schooljaar zat ie nog in groep 7, maar dit jaar wordt het echt het laatste jaar op de lagere school. Het laatste jaar. Hij voelt zich enorm groot, maar ik word een beetje weeïg van binnen. En dat terwijl ik helemaal niet zo moederig ben, dit houdt me toch wel bezig.

Waar is die tijd gebleven dat ie springend op bed in zijn pyjama werd gehesen door mij. Zijn natte haartjes door het bad, die ik mee springend probeerde af te drogen. Zijn droge opmerkingen terwijl ik zijn linkerbeen in zijn linker pyjama broek probeerde te worstelen. ‘Mam’, zei hij dan droog en 4 jaar oud,’ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws!’ Hij keek me dan ernstig aan en ik bedacht koortsachtig wat dat dan wel kon zijn. ‘Het slechte nieuws is: Krokodillen!’ Hij was zo ernstig dat zelfs het springen ophield. Met opgeheven vinger en een dikke wenkbrauw frons keek hij me diep aan. ‘Krokodillen! Die bijten.’ Met moeite probeerde ik dan niet te lachen en keek net zo ernstig terug, afwachtend wat dan het goede nieuws zou zijn. ‘Het goede nieuws is….’ Hij hield even stil, om af te ronden met een grote sprong op bed. ‘Krokodillen! Die zijn hier niet.’ En met een stalen gezicht sprong hij weer verder, alsof het de normaalste conversatie van de wereld was.

Waar is die tijd gebleven dat ik hem naar school bracht en helemaal mee naar binnen moest lopen. Hem helpen bij het ophangen van zijn jasje, zijn veters strikken (oh, nee, slecht voorbeeld, dat lukt nog steeds maar half bakken… :-)), met hem mee naar binnen lopen in de klas en hem na een volle schooldag weer mocht ophalen vergezeld van duizenden tekeningen en schilderijtjes.

Waar is die tijd gebleven dat papa naast zijn fiets moest rennen omdat de zijwieltjes er eindelijk af konden? Dat heeft ons heel wat bloed zweet en tranen gekost. Met zijn ASS (onze zoon heeft ADD en Asperger, is daarnaast hoog intelligent, dodelijke combi) had hij beredeneert dat fietsen zonder zijwieltjes heel gevaarlijk is. ‘Als je dan valt mam, dan kom je met je hoofd op de stoeprand, en dan vallen je hersens eruit.’ Dus fietshelm gekocht, maar ook dat vond meneer te eng. Eindelijk, na heel wat trucjes uit onze grote trukendoos mocht papa de zijwieltjes eraf halen.

Waar is de tijd gebleven dat we voor de eerste keer naar de bioscoop gingen met een grote bak popcorn. De film was Knorretjes grote feest (ofzoiets) en hij zat daar op die grote pluchen stoelen met die bak popcorn opschoot en lag compleet dubbel van het lachen. Nu kijkt hij naar Pirates of the Carabean etc. en is Winnie de Poe echt dom!
Dus tja, hij wordt groot. Hij begint aardig te puberen en zijn weerwoorden worden met argumenten onderbouwt waar altijd een kern van waarheid in zit, maar waar je niets mee kunt. ‘Jij vindt het belangrijk dat ik mijn  haar kam, mam, maar het gaat om de inhoud en niet om het uiterlijk.’

De komende jaren zullen best enerverend zijn, zowel voor hem als voor ons. We zullen heel veel discussies gaan hebben, en het zal niet altijd gemakkelijk zijn. daarnaast zal hij opgroeien tot een volwassen man, iets waar ik me nu nog helemaal niets bij kan voorstellen. Maar ik hoop dat ik over 11 jaar weer terug kan meimeren en terug kan verlangen naar het moment waarop hij de lagere school ging verlaten. En kan ik ondanks een pubertijd me alleen nog de grappige momenten herinneren.