‘Goed hoor, dat kun jij echt goed, jij bent daar echt goed in…’
Regelmatig sta ik als sceptische moeder met verbazing aan te horen hoe een ouder zijn of haar oogappel, in mijn ogen volstrekt onterecht, een enorme veer in zijn of haar reet steekt. Een gemiddelde of belabberde prestatie wordt beoordeeld alsof het er één van wereldformaat is. Allemaal met als doel de koter in kwestie een gezonde dosis zelfvertrouwen te geven. Met een stalen gezicht staan ouders te liegen tegen hun kind hoe geweldig, perfect, uit de kunst de door hen geleverde prestatie is. Als een leeftijdgenootje het waagt om eerlijkheidshalve te zeggen dat het nou ook weer niet zó goed is, wordt deze met een vernietigende blik het zwijgen opgelegd.

Ik heb het regelmatig zien gebeuren. Een kind wat door zijn ouders om een onterechte reden de hemel in is geprezen die helemaal over de zeik gaat omdat een andere moeder of kind ze even uit de droom haalt en vermeldt dat het nou ook weer niet zo bijzonder is wat ze hebben gemaakt. Of nog erger, dat het kind zelf aan de hand van de prestaties van leeftijdsgenootjes, moet inzien dat hij of zij er weinig tot niks van bakt om dat dan te compenseren door de prestatie van het leeftijdgenootje in kwestie onderuit te halen, in een poging zelf niet helemaal af te gaan.

Hoe goed bedoelt ook, ik snap de betreffende ouders niet. Denken ze nou werkelijk dat ze hun kind een gezonde dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen geven door ze continu, ongeacht hun prestatie, de hemel in te prijzen? Waarom doet die prestatie er überhaupt zoveel toe? Blijkbaar vinden de ouders in kwestie het zelf heel belangrijk dat hun kind goed presteert want waarom zou je anders zoveel waarde hechten aan hun resultaten. Wat is er mis mee als je kind ergens minder goed of ronduit slecht in is? Het is en blijft je kind en die zou niet beoordeeld moeten worden op zijn of haar prestatie maar om wie hij of zij is.

Volgens mij is het veel belangrijker om het kind te laten voelen dat het ook goed genoeg is als het minder goed presteert dan zijn klasgenootjes. Dat hij of zij geen uitmuntende cijfers hoeft te halen, bovenmaatse prestaties hoeft te leveren of ergens in uit hoeft te blinken om aan hun verwachtingen te voldoen. Wat is er mis mee om tegen je kind te zeggen:

‘Dat heb je niet zo goed gedaan, het is niet zo goed gelukt maar je deed wel je best. Het maakt niet uit dat je er niet zo goed in bent, jij hebt weer andere talenten en je bent mijn zoon/dochter en ik vind je sowieso bijzonder.’

In mijn ogen is dat een veel betere manier om je kind een gezonde dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen te geven. Bovendien leer je, je kind op die manier met kritiek om te gaan zonder zich meteen aangevallen te voelen. Ze hoeven niet de beste te zijn, ze mogen fouten maken of tegenvallend presteren, ze zijn sowieso goed genoeg. Op die manier voorkom je ook dat je kind zich geroepen voelt om continu andere kinderen de loef af te steken en op te scheppen over van alles en nog wat.

Ouders die hun kinderen continu ophemelen bezorgen hun kind geen gezonde dosis eigenwaarde en zelfvertrouwen maar een ongezond zelfbeeld, grenzend aan grootheidswaanzin, een allergie voor kritiek en niet in staat om zijn of haar waardering uit te spreken over de prestatie van iemand anders dan henzelf.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.