Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen; ergens ben ik blij dat mijn oudste geen dochter is maar een zoon. Want dan zou het welgevreesde fenomeen loslaten een wel heel moeilijk begrip zijn. Het loslaten van een dochter lijkt mij namelijk zo veel moeilijker dan van een zoon. Kinderen blijven niet klein en willen als je het mij vraagt veel te snel groeien. Maar groter worden betekent voor ons mommy’s helaas ook loslaten en voor mijn gevoel gaat dat allemaal veel te snel. Zoals bij veel ouders gaat dit loslaten met veel zorgen, want wanneer moet je aan de wensen van je kind toegeven en wanneer niet?

Zoonlief is bijna 15 jaar en het is niet te geloven hoe snel de tijd is gegaan. Een puber in huis is heel andere koek dan jonge kinderen. Kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen grote zorgen kan ik alleen maar beamen. Dat zoonlief bijvoorbeeld al jaren dagelijks zelfstandig op de fiets naar school gaat wil niet zeggen dat mijn moederhart zich minder zorgen maakt. En hem uitleggen dat ik pas gerust ben wanneer al mijn kinderen thuis zijn lijkt hem niet veel uit te maken, zoals het eigenlijk ook wel hoort. En alsof mijn dagelijks stressniveau niet hoog genoeg is laat zoonlief, totaal onverwacht moet ik zeggen, ons weten dat hij graag zou willen gaan werken. Niet alleen een zomerbaan maar als het even kan eentje die wellicht in een bijbaantje kan veranderen. Geloof het of niet maar op dat moment ging er een nieuw hoofdstuk van zorgen open. Wij mommy’s zien tenslotte overal gevaar, ook daar waar mogelijk geen gevaar schuilt. En wat doet deze mommy wanneer ze zich in het nauw gedreven voelt? Yep, tactiekvol zoonlief op een andere gedachte proberen te brengen. ‘De tijd en energie kun je toch beter in je school steken, het wordt op school alleen maar zwaarder’ en ‘Laten we tenminste wachten tot je 16 bent, ja, dat is een mooie leeftijd om met werken te beginnen’. Al met al hebben mijn pogingen om zoonlief op een andere gedachte te brengen helemaal niets opgeleverd. En toen besefte ik dat ik hem moeilijk op een andere gedachte kon brengen, de appel valt tenslotte niet ver van de boom.

Veertien jaar was ik zelf toen ik mijn eerste baantje kreeg. Ik weet nog goed hoe supertrots ik was dat ik mijn eigen centjes kon verdienen. En daarnaast was ik blij dat ik geheel zelf mocht bepalen waaraan ik mijn verdiende geld wilde uitgeven. Dat zoonlief dus graag wil gaan werken is eigenlijk niet meer dan normaal, dat hoort bij het groter worden en in de opvoeding kun je soms niets meer doen dan accepteren. Het is tijd dat deze mommy inziet dat haar zoon geen klein kindje meer is maar een heuse man in wording. Het heeft even moeten inwerken maar ik moet zeggen dat ik ook wel supertrots op hem ben, dat hij geheel op eigen kracht binnen no time een baantje gevonden heeft. Een eerste baan is toch wel weer een grote mijlpaal die hij weer bereikt heeft. En wat is hij trots met zijn eerste baantje maar dat het als vakkenvuller in een supermarkt is loopt hij niet mee te koop. Maar zoals het immers bij een eerste baan vaak het geval is, hoop ik dat hij er op veel fronten van zal leren.

Inmiddels heb ik het geaccepteerd en ben ik apetrots dat hij een zomerbaan heeft en dat hij zo gemotiveerd is. Niets minder dan een dikke duim omhoog. Maar een bijbaantje naast zijn school, is een heel ander verhaal. Als een vierdeklasser gymnasiumleerling gaat hij het alleen maar zwaarder krijgen. We hebben het even gelaten voor wat het is maar ik vrees dat wanneer dit onderwerp weer naar boven komt ik in herhaling zal moet vallen door te zeggen dat hij zich beter volledig op zijn school kan richten. Werken kan tenslotte altijd nog! Maar goed, we zullen het zien 🙂