Wanneer je na ruim 40 weken en een zware bevalling een kind op de wereld hebt gezet is het je wens en doel om het zo goed mogelijk groot te brengen. In de meeste gevallen heb je een visie hoe jij je kindje tot een zelfstandige volwassene zou willen opvoeden. De opvoeding van je kind bepaalt tenslotte voor een groot deel hoe het in zijn volwassen leven wordt. En uit onderzoek van Harvard blijkt dat ouders niets liever willen dan dat hun kinderen aardig voor anderen zijn. De meeste ondervraagde kinderen zeggen zelf echter dat ze van hun ouders leerden dat persoonlijk geluk en succes belangrijker zijn dan vriendelijkheid.

Dit wekt bij mij nieuwsgierigheid op. Niet zozeer omdat ik het een boeiend onderzoek vind maar meer omdat ik mij afvraag wat voor soort ouders aan dit onderzoekje hebben meegewerkt. Want zelf denk ik namelijk dat, als we eerlijk zijn, veel ouders zich hier niet in kunnen vinden, ikzelf sowieso niet. Nu wil ik niet zeggen dat het niet belangrijk is dat kinderen leren aardig voor anderen te zijn, maar dat ouders niets liever willen? Kom op zeg…grote leugen als je het mij vraagt.

Wij mensen zijn van nature egoïstisch en daar kunnen we vrijwel niet veel aan doen. We kiezen keer op keer, wellicht met uitzondering van onze kinderen, voor het eigen geluk boven dat van anderen. (Waarom zouden er anders zo veel scheidingen zijn?) Waarom zou dit in de opvoeding van onze kinderen anders zijn? Heb jij ooit een ouder het volgende horen zeggen: ‘Dat mijn kind aardig voor anderen is vind ik belangrijker dan zijn eigen geluk’. Nog nooit gehoord en mij zul je dit ook zeker nooit horen zeggen. Hierbij voor alle duidelijkheid: het geluk van mijn kinderen vind ik way more belangrijker dan het aardig zijn voor anderen.

In de opvoeding probeer je zo veel mogelijk kennis en wijsheid aan je kinderen door te geven zodat ze de beste versie van zichzelf kunnen worden. Je leert ze de waarde van henzelf maar zeker ook die van anderen kennen. Je leert ze het verschil tussen goed en kwaad maar ook de waarde van persoonlijke grenzen en deze te bewaken en niet over je heen te laten lopen. Ik leer mijn kinderen zeker ook dat het belangrijk is om aardig voor anderen te zijn maar ook om anderen te helpen mits het niet in het eigen nadeel werkt. Ik leer ze dat ze door zichzelf weg te cijferen niet gelukkig worden. En aan het einde van de rit is dat wat ertoe doet; gelukkig zijn. Zij zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk en niet voor dat van anderen. Aan het geluk van een ander kun je slechts bijdragen en nooit geheel overnemen.

Dat er ouders zijn die beweren dat zij niets liever willen dan dat hun kinderen aardig voor anderen zijn gaat er bij mij niet in. Sinds wanneer en in welke planeet is aardiger voor anderen zijn belangrijker dan het eigen geluk? Mijn conclusie is dan ook dat deze groep ouders niet geheel eerlijk was. Maar goed; als het om opvoeding gaat is het een taboe om geheel eerlijk te zijn. Dit blijkt maar weer. En vreemd genoeg is dit niet typisch Nederlands maar wereldwijd. Want stel je nou eens voor dat, door je eerlijkheid, anderen je dan een slechte ouder vinden. Nee…we zeggen liever wat wij denken dat anderen horen willen en de waarheid houden we mooi voor onszelf. Zo…weer een groepje geslaagd voor de goede-ouder-test!

Waarom denk jij dat de uitkomst van ouders en kinderen verschillen? Denk er zelf maar eens over na.