Een nieuw begin

De zondagochtend na de crematie kwam onze kraamzorg voor het laatst. Het benedenhuis zag uit alsof er een verjaardag was geweest….. Stoelen, glazen…. Samen hebben we opgeruimd en om een uur of 12 heeft zij afscheid van ons genomen…..

Daar zit je dan, alleen in een huis dat te stil is. Te stil omdat er eigenlijk babygeluiden moesten zijn! We hadden bewust gevraagd om geen bezoek die dag. We moesten hier samen doorheen. Toch val je dan in een gat. Je denkt dat je de draad weer kunt / moet oppakken. Dit kan echter niet!

Na 41 weken en 2 dagen is een leven zonder kind niet te bevatten. Bij de geboorte sluit je dat hoofdstuk af. Yorrick is ons eerste kind en nu is er nog geen kind om voor te zorgen…. Alle toekomstplannen, ideeën en noem het maar op….. alles is weg. Thuisblijven? Voor wie? Nee, de draad weer oppakken is hier niet van toepassing. Na een dergelijke gebeurtenis begin je weer opnieuw. Je moet nieuwe plannen maken, een nieuwe toekomst uitstippelen. Natuurlijk gooi je niet je hele verleden weg. Je gaat de dingen wel anders bekijken. Prioriteiten verschuiven heel snel en je relativeert een hoop.

Na de crematie ben je er nog niet. Er zijn nog een aantal open einden… Er moet nog nagedacht worden over de as bestemming, het boeket ligt op tafel in te drogen. Terwijl je eigenlijk had moeten zitten wachten op kraamvisite merk je dat er voor velen toch een drempel is opgeworpen door de hele situatie. Mensen durven je niet aan te spreken, durven niet te vragen naar je gevoelens en mensen durven niet echt te lachen… Alsof alles ineens treurig moet zijn en blijven.

Wij hebben aan de geboorte en het overlijden van Yorrick ook een paar mooie herinneringen over gehouden, dus niet alles is alleen maar treurig. En gelachen…. dat deden we al op de donderdag na zijn overlijden. Spanning? Ja voor een deel wel, maar humor en verdriet liggen dichter bij elkaar dan je denkt….

Reacties die je krijgt….. Soms is het onvoorstelbaar…. Sommige mensen doen uitspraken die je niet kunt bevatten…. “Ze heeft ook 2x nodig gehad om haar rijbewijs te halen” spant daarbij wel de kroon! Ook opmerkingen als “Wees blij, je weet nu dat je zwanger kunt raken” doen geen goed…. In dit soort situaties kun je beter zwijgen, een blik of een welgemeende arm doet het beter dan goedbedoelde woorden die soms zo ongelukkig klinken…. De gemaakte opmerking zijn met alle goede bedoelingen uitgesproken, maar toch…..

Na 6 weken konden we de as gaan verstrooien. Wij hadden ervoor gekozen om dit zelf en met z’n tweeën te doen. We hebben hiervoor geen aparte plek gezocht, gewoon een mooi plekje op het strooiveld bij het crematorium. Voor ons was dat voldoende. Dicht langs een spoorlijn alsof hij dan zijn reis kan voortzetten… Het boeket, dat inmiddels helemaal gedroogd was, hebben we hier bij gelegd. Alweer een stap op weg naar een nieuwe toekomst. Symbolisch nog een afscheid. Toeval wil dat we de as hebben verstrooid op 4 mei. Dodenherdenking zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn…. Volgend jaar zal iedereen om 8 uur ’s avonds 1 minuut stil zijn…. ook voor Yorrick? Aansluitend zijn we een lang weekeinde naar Paterswolde geweest…. Een cadeautje van de peter en meter….. Ze konden dan niet voor Yorrick zorgen, maar toch iets doen voor ons.

Er komen natuurlijk nog de nodige moeilijke dagen….. Een aantal hebben we nu al achter de rug. Mijn eerste verjaardag na het overlijden van Yorrick… Ik ben nog steeds geen mamma en toch wordt ik 30. Ja, natuurlijk, je bent bevallen dus moeder…. Maar toch mist er iets…. Vervolgens ben je 5 jaar getrouwd…. En weer missen we Yorrick…. Op de datum dat we 12,5 jaar getrouwd zijn zou hij 8 moeten worden…. Ook bij de verjaardag van Ron missen we Yorrick enorm…. Het lijkt wel alsof het gemis met het vorderen van de tijd toeneemt….

Dan komen de feestdagen steeds dichterbij…. Kerstboom opzetten? Daar zijn dan die ideeën weer…. Dit jaar geen strakke boom, maar een echte kinderboom, bont, met gekleurde lampjes…. Oud en nieuw, en weer een verschrikkelijk jaar om naar uit te kijken? Om Yorrick toch een plekje te geven tijdens de feestdagen hebben we besloten om dit jaar 1 bonte bal te kopen en die in de boom te hangen. Dat is dan zijn kerstbal…. Hopelijk het begin van een traditie….. Oud en nieuw…. Doen we waarschijnlijk samen, met z’n tweeën…. en de katten.

Na een paar weken ging Ron weer langzaam aan het werk. Zelf was ik daar nog niet aan toe. Hij wel dan? Ach ja, 1 of 2 dagen per week lukte nog net. Langzaam opbouwen en als het niet gaat, dan maar weer naar huis. Het heeft zeker een maand of 3 geduurd voordat hij weer full-time aan de slag was. Zelf ben ik nog steeds ziek thuis. Het werk, de druk, de drukte, ik kan het nog niet aan….. Concentratie blijft lastig…. Daarnaast zijn er nog de nodige fysieke klachten….

De tijd staat niet stil, Yorrick is overleden, maar met hem niet onze kinderwens. De donderdag, na het gesprek met de kinderarts, hebben we besloten dat er zeker een tweede komt….. hopen we, gezien onze voorgeschiedenis. We zijn na een week of 6 bij de gynaecoloog op gesprek geweest en ook bij de kinderarts. Beiden zagen geen belemmering voor een volgende zwangerschap. Alleen bevallen, dat mag ik niet meer, het wordt per definitie een keizersnede!

Na het bekende traject doorlopen te hebben (hormooninjecties, echo’s, bloedprikken…..) ben ik inmiddels al 18 weken zwanger op dit moment. Dit is een wonder, want het zag er op enig moment naar uit dat het er nooit meer van zou komen…. We zijn hier ontzettend blij mee, maar ook hier spelen dubbele gevoelens. Enerzijds is er de constante angst, dat er iets mis zou gaan, anderzijds is daar het verdriet om Yorrick….. Naarmate de tijd vordert missen we hem steeds harder, het doet steeds meer pijn van binnen.

Zijn er dingen waar we spijt van hebben?

Ja, natuurlijk. Yorrick leeft niet meer, we hebben 60 foto’s en het zullen er nooit meer worden…. Het feit dat ik hem niet zelf heb gewassen…. Dat speelt me nu parten…. Op dat moment denk je, ja, was hem maar, dan is hij mooi schoon. Later dacht ik, ik heb nog nooit een pasgeboren baby gewassen en bij Yorrick is er geen tweede kans geweest….. We zijn niet lang genoeg samen geweest…. Terwijl we er van overtuigd zijn dat we niet langer moesten blijven…. We hebben zijn stem nooit gehoord, zijn ogen nooit gezien…. Hij heeft nooit een kans gehad…. Hadden we maar even, heel even voor hem mogen zorgen… We missen hem…..

We zijn in ieder geval blij dat we hem een mooi afscheid hebben bezorgd….. We blijven over hem praten. Zijn naam is te mooi om hem ongenoemd te laten….. Deze site is het laatste dat we voor hem kunnen doen. We zullen hem niet vergeten, hij heeft een stempel gezet op ons leven en op het leven van vele anderen. Hij heeft een vaste plek in ons huis en ons hart.

Deze tekst is geschreven in november 2000
Voor mij / ons een periode van rouw, maar ook een periode van vreugde.
Volgende week maken we een start met de vreugde van een nieuwe zwangerschap.