Toch wel een beetje bang door de verhalen op het forum over hartjes die ineens zijn gestopt met kloppen, ging ik vol zenuwen en na een nacht bijna niet slapen naar de verloskundige voor de echo. Onderhand ben ik 10 weken zwanger. Gelukkig heb ik dit niet alleen hoeven mee te maken, mijn vriend was er namelijk bij en hij stelde mij steeds gerust.

Daar aangekomen bleken mijn zorgen voor niks, want binnen no time had de verloskundige het kindje gevonden en ‘kijk, dat witte fonkelende sterretje is het hartje’. Dat zag er allemaal goed uit!
Tijdens de echo werd gecontroleerd of het kindje in de baarmoeder groeide, hoe het erbij ligt en natuurlijk of het een kloppend hartje heeft. En ten slotte werd er uitgerekend hoeveel weken en dagen ik precies zwanger ben en wat mijn uitgerekende datum is.

Onze kindje lag er goed voor, alleen had hij waarschijnlijk de dikke billen van zijn vader want die kwamen maar niet los van de baarmoeder. Maakt niet uit, meer tijd om lekker lang te kijken en zo zagen we ook de navelstreng en de twee hersenhelften en de hersenstam. Het was een actief manneke (of vrouwke) dat de boogie woogie al aardig onder de knie had.

Ik voelde me heel opgelucht en blij: er ging letterlijk een golf van ontspanning door me heen. Ook bij mijn vriend want achteraf bleek hij het ook eveneens spannend te vinden.

Opgelucht en met een grote glimlach op mijn gezicht liep ik vervolgens de rest van de dag op kantoor. Dat wil zeggen: ik zat achter mijn bureau iedereen te appen, te facebooken, te forummen en te bellen om te laten weten dat het goed is gegaan en foto’s te sturen van de spartelende beer.

Inmiddels heb ik me al enthousiast aangemeld voor alle gratis zwanger- en babyboxen die ik kan vinden. Ook de kraamzorg heb ik geregeld. En een afspraak voor de 20-wekenecho is ook reeds gemaakt.

Nu kan ik van mijn zwangerschap gaan genieten en het iedereen vertellen… Wij zijn zwanger!

Nu dat iedereen het mag weten zal Sabine zich in een volgende blogpost voorstellen