Tijdens een koopzondag op mijn werk droeg ik mijn allernieuwste aanwinst voor het eerst. Nou, niet voor het eerst, want toen ik een tiener was, ging ik er ook mee naar school, compleet met van die nep Dr. Martens laarzen. Toen droeg ik hem, omdat mijn moeder nog mijn kleding kocht. En nu droeg ik hem, omdat ik dat zelf wilde. En ook al wordt het de allernieuwste trend, ik ben bang dat ik maar weinig vrouwen erin ga zien. De “Flare” pants. Oftewel, de broek met van die gruwelijk wijde pijpen.
De een vindt het horror, de ander zwijmelt. Ik ben zo’n zwijmelmuts als het daar om gaat. En ook al was die broek ver boven mijn budget, gelukkig had ik die dag Co zijn pinpas in mijn portemonnee.

Ik hoorde een dochter naar haar moeder fluisteren: “Kijk, mama. Zij draagt zo’n broek.” Terwijl de moeder vol afschuw met een opgetrokken neus keek naar mijn wijde pijpen, huppelde ik als een veulentje nog eens langs om mijn wijde pijpen te showen. Inclusief veel te hoge plateaulaarzen voelde ik mezelf weer helemaal jong, fris en hip. Niet dat ik normaal rekening houd met wat hip is of niet. Ik draag gewoon wat ik wil, of het nu in alle bladen staat of niet. In mijn geval is dat zwart, zwart en zwart.

Later die dag liep ik mijn rondje in de supermarkt. Normaal kijken ze weleens naar me als ik in mijn joggingbroek voorbij stuif, nu keken ze anders. Nu voelde ik ogen branden. Niet in mijn rug, maar in mijn wijde broekspijpen. Elke vrouw keek me naar mijn zin nét iets te lang aan. Maar was dat nu positief? Heb ik ze aan het denken gezet in dit dorp? Vonden ze het verschrikkelijk, misschien?

Eenmaal thuis keek Co me aan alsof ik van een gekleurde dansvloer uit de seventies kwam lopen. En toen zelfs mijn driejarige dochter vroeg waarom ik zo’n gekke broek aan had, wist ik dat ik niet veel meer aanhangers kreeg dan mijn collega’s. In mijn dorp zijn ze er nog niet klaar voor, Co is er nog niet klaar voor. Ik ben er klaar voor.

Probeer die broek ook eens. En voel je je jezelf er fijn in? Huppel eens een extra rondje door de supermarkt als een veulentje. Draag die wijde pijpen met een simpel shirt en goede hakken. Tenminste, als je even een dag niet achter je kinderen aan hoeft te rennen of naar de indoorspeeltuin gaat. Niet teveel poespas. In zo’n broek steel je toch wel de show. En twijfel je? Vind je het horror? Geen probleem. Dan heb ik volgende keer vast wel iets voor je dat beter bij je past…

Niet die doorsnee moeder met een stapeltje magazines op haar schoot en een kruidenthee in haar handen. Sue-Anne (1982) is als parttime jeansmeisje in een prachtige modezaak altijd op de hoogte van wat komt en gaat in de modewereld. Ze is vrouw van Co (1978), moeder van Yade (2012) en Jack (2013) en is ook Mrs. Mama Sue.