Ze is een enorm secreet bij tijd en wijlen. Ze kan je het bloed onder de nagels vandaan halen en honds brutaal zijn. In plaats van het hoofd te buigen als ze op haar donder krijgt, wordt ze boos en begint ze te stampvoeten. En ik hou d’r van, ik koester die eigenwijsheid. Ze toont karakter, ze heeft mijn karakter, het karakter wat ervoor heeft gezorgd dat men mij er niet onder heeft gekregen, dat ze me niet klein hebben gekregen. Het gedrag wat anderen wellicht verafschuwen aan haar, maakt mij trots en dankbaar. Ze heeft het karakter en de vindingrijkheid van haar moeder, zij komt er wel.

Ze neemt een houding aan waarmee ze menigeen enorm op de zenuwen werkt. Ze slaat haar ogen niet neer, ze gaat niet huilen, ze doet stoïcijns haar ding. Soms negeert ze je volkomen, reageert nonchalant, schijnbaar onverschillig op momenten dat andere kinderen diep onder de indruk zouden zijn. Niet dat ze niet onder de indruk is maar ze is gewoon te eigenwijs om dat te laten merken. Ze doet liever stoer dan zielig, ze stampvoet liever dan dat ze huilt, ze laat zich liever niet kennen. En ik hou d’r van.

Ik word niet boos als ze gaat stampvoeten of snuiven als ik haar de opdracht geef om de rommel achter haar kont op te ruimen. Ik stuur haar hooguit even naar haar kamer met de mededeling dat ze best even mag “bozen” maar dan liever wel uit mijn zicht. Als ze stampend de trap op loop, roep ik haar rustig naar beneden en vertel haar dat ze nog een keer naar boven mag maar dan op de normale manier. Ik word niet boos omdat ik allang blij ben dat ze niet met een pruillipje zielig gaat lopen doen en gaat zitten janken in een poging toch haar zin te krijgen. Eigenlijk gooit ze met haar brutale gedrag, bij veel mensen, haar eigen glazen in maar ik ben er zo trots op dat ze dat doet. Dat is nou MIJN dochter! Ik heb niks met slachtoffers, sterker nog, ik krijg jeuk van pruillipjes, sneu gejammer en zielig gedoe. Geef mij maar een kind met karakter, vechtlust en een tomeloze eigenzinnigheid die gewoon uit eigenwijsheid weigert om toe te geven dat ze wel kan janken.

En ik weet als geen ander dat het ook in haar nadeel zal werken. Ik wilde me ook nooit laten kennen en deed me ook altijd stoerder voor dan ik was. Maar aan de stoere met de grote mond wordt nooit gevraagd hoe het gaat. Het sneue figuur die in de slachtofferrol kruipt daarentegen daar ontfermd men zich over want die is zielig. Ik heb nooit zielig willen doen omdat ik nooit zielig wilde zijn. Zielig doen is voor bal- en ruggengraatloze types. Ik heb niks met de slachtofferrol, laat mij maar de dader zijn, alles beter dan zielig gevonden worden.

Ze heeft het van geen vreemde, mijn dochter. Net als haar moeder is ze soms een secreet, vaak stront eigenwijs, en zo nodig berekenend en sluw. Maar voor degenen die haar dierbaar zijn en het beste in haar naar boven halen is ze vooral lief, aanhankelijk, loyaal tot op het bot en wil ze het vooral goed doen.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.