Jonge kinderen kijken in deze grote wereld heel anders naar seksualiteit dan dat wij volwassenen dat doen. Kinderen gaan daar verschillende fases in door, en dat is best grappig om te observeren. Zo zaten er jaren geleden op het kinderfeestje van onze zoon een aantal jongetjes op de achterbank die volkomen de slappe lach kregen bij het zien van een poster  van Fa-zeep, waarop je een deel van een naakt vrouwelijk lichaam zag. Onder luid gejoel werd er heel voorzichtig door de stoerste van het stel: TIETEN geroepen. Wat vervolgens minimaal een half uur resulteerde in een slappe lach. Nog weken hebben ze het er over gehad en onze zoon grinnikte inwendig elke keer als we de poster weer zagen in de vele bushokjes.
Nu jaren later zijn de tieten vervangen voor HOMO. Iedereen die iets raars doet in hun ogen is nu een homo. En klaarblijkelijk is het nog niet tot ze door gedrongen dat het toch echt iets heel doodnormaals is. Nee, in hun levensfase is het nog iets om een ander mee te beledigen, die dan heel hard zijn best gaat doen om te bewijzen dat ie geen homo, of beter gezegd, watje is. Als ik er later apart met onze zoon over praat, is hij heel wijs en weet ie best wel wat homo en lesbisch inhoudt. En dat het heel normaal is. Maar, hij legt er wel even de nadruk op dat hij niet homo is. Niet dat ie verliefd is op een meisje, want meisjes zijn stom. Dat ik het maar weet.
Toen hij een jaar of 6 was hebben wij hem ook maar eens uitgelegd hoe kinderen worden gemaakt. Hij vond het alles behalve interessant en we lieten het maar bij een globale uitleg. Waarom meer vertellen als er  geen belangstelling voor is. We dachten dan ook dat de informatie niet tot hem was doorgedrongen. Tot het moment dat we tijdens een etentje aan hem gingen vertellen dat we iets heel belangrijks te vertellen hadden. Namelijk, dat mama een kindje in haar buik had. Midden in het restaurant riep onze zoon toen net iets te hard: Oh, dan hebben jullie gesext! Hij grinnikte luid.
Nu meneer richting pubertijd gaat, is een nieuwe fase aangetreden. Deuren gaan op slot, gordijnen gaan dicht, als we alleen al de sokken moeten verwisselen. Eventjes snel in het pashokje loeren is er niet meer bij. We moeten als rechtschapen moeder toch echt even wachten tot hij klaar is. En aangezien geduld niet de sterkste kant is van deze mama, is dat toch wel lastig en levert dat wel eens discussies op.
Grappig om te zien is dat onze bijna kleuter-dochter nu ook weer alle fases door gaat lopen. Het begint altijd al met de moeite die ze hebben met het onderscheid tussen zij en hij. Iedereen is op een bepaald moment hij en het kost veel uitleg en overredingskracht om te vertellen dat mama’s een zij zijn en papa’s een hij. Het klinkt niet zo complex, maar als je begint met uitleggen wordt dat het wel. Want hoe zie je dan het verschil tussen een zij en een hij. En is de baby van de buurvrouw nou een zij of een hij, en hoe zie je dat dan bij zo’n kleine baby? Na weken oefenen hebben we het er dan eindelijk in. Onze bijna kleuter-dochter kent (als ze zin heeft) het verschil en oeverloos worden alle familieleden, vrienden en bekenden ingedeeld in de categorie zij of hij.
Doordat je deze uitleg natuurlijk goed moet onderbouwen, heeft dochterlief nu ook ontdekt dat hij’s er anders uitzien dan zij’s. En dat moet uiteraard met de wereld worden gedeeld. Niet door daar gewoon op gepaste wijze over te spreken. Niet door daar gewoon als het uitkomt met zachte stem over te praten. Nee, dat moet luidkeels, liefst gezongen en natuurlijk altijd op plekken waar je er niet op hebt gerekend en waar je het liefst een beetje door de grond zou willen zakken. Zo had ik vorige week tijdens de lampionnenoptocht op het vakantiepark onze dochter op de arm. Ze wreef eens over mijn borst en riep toen knoeterhard: mijn mama heeft borsten, mijn mama heeft borsten. Ja, hé mam, jij hebt borsten. Mijn man schoot uiteraard weer in de lach. Maar mijn stille wraak was zoet. De volgende dag aten we in een restaurant. Papa moest even naar de wc en madam moest natuurlijk mee, want ze moest ineens ook plassen. Bij terugkomst zie ik papa geïrriteerd STTT roepen naar zijn dochter, terwijl dit meisje vrolijk zingend voor hem uitliep en zong: mijn papa heeft een piemel, mijn papa heeft een piemel. Nog nooit was mijn man zo snel met haar  voor zich uit te duwen richting mijn stoel, met een radeloze blik richting mij om dit probleempje op te lossen.