We zijn beland in een van de meest roerige en moeilijkste periodes van mijn leven. De emoties gaan van links naar rechts, van boven naar beneden. En eigenlijk is er helemaal niemand die het allemaal snappen kan, zelfs Ron niet… Ron heeft z’n eigen verdriet en z’n eigen manier van alles op een rij zetten. Hij is een  man en ik ben een vrouw, dat is nu eenmaal anders. Bovendien, ik heb ook nog eens last van al die hormonen! Ik ben mama geworden, maar heb geen kind om voor te zorgen. Wat is dat eigenlijk? Mama zijn?? Wat is dat, om voor een kind te moeten, nee mogen zorgen? Ik heb daar helemaal geen besef van. Ik voel een gemis, een leegte, maar weet eigenlijk helemaal niet wat ik voel! Want hoe kun je iets voelen, iets missen, wat je nooit gehad hebt? De zwangerschapshormonen doen de rest en zorgen voor totale chaos in m’n lijf en in m’n hoofd. Ik wil een kind! M’n lijf schreeuwt erom.

We zijn bij de kinderarts geweest en die zag geen bezwaar om nog een keer proberen zwanger te raken. Het overlijden van Yorrick had niets met erfelijkheid te maken! Ook de gynaecoloog zag geen bezwaar. Volgens hem zou ik snel zwanger kunnen raken, omdat m’n lichaam nu weet wat het is en omdat de nog aanwezige hormonen hun werk zouden doen en een nieuwe zwangerschap zouden bevorden. Ik heb er alles voor over om dan toch maar weer naar het ziekenhuis te gaan en te gaan spuiten… Een enorm zwaar traject op zichzelf al, laat staan, met onze geschiedenis. Een voordeel was er wel: in plaats van naalden en spuiten en mengen en buisjes van glas, was er nu een eenvoudige prikpen. Gewoon even de gewenste (bij mij zeer hoge) hoeveelheid hormonen instellen en een klikje geven, een kind kan de was doen! Vele echo’s en bloedtesten volgden. Een vreselijke periode, maar we zijn goed opgevangen in het ziekenhuis. De arts plande ons altijd goed en snel in, weinig wachten in een overvolle ruimte met vele dikke buiken… Meestal was het even binnen en buiten en we hebben zelden een assistent gezien!

Stel je voor: zwangerschapshormonen, ontzwangeren, hoop, rouw, verdriet, angst, overlevingsdrang en oerwil, allemaal bij elkaar in een lijf, dat was waar ik middenin zat. Aan de ene kant waren we bezig met rouwen en overleven, met verdriet, tranen, beslissingen nemen en een nieuw leven opbouwen. En aan de andere kant waren we bezig met hoop, hormonen, ziekenhuis en angst. Achteraf kan ik me voorstellen dat de wereld om ons heen totaal niet in de gaten had hoe wij bezig waren om te overleven. Want dat was het, overleven! Onbegrip, vreemde opmerkingen en rare troostwoorden, mensen weten niet wat ze moeten zeggen. Maar wat kun je zeggen? Niets toch? Wij wilden gewoon een kind om voor te zorgen, niet als vervanging voor Yorrick, maar ik wilde graag een nieuwe zoon om voor te zorgen. Want met het overlijden van Yorrick was niet onze kinderwens overleden. En ja, ik wilde graag een zoon…

In november 2000 was ik inmiddels al 18 weken zwanger, van ons volgende kindje. Een wonder, want het zag er op enig moment naar uit dat het er nooit meer van zou komen… Aan de ene kant waren we bezig met een proces wat men rouwen noemt. Nou, dat proces gaat niet over, maar de scherpe kanten gaan er wel vanaf. Wij zijn lid geworden van een lotgenoten contactgroep en daar vonden we veel herkenning. Daar konden we zeggen wat we wilden en er was altijd wel iemand die het totaal snapte. We waren bezig met praten (via e-mail) over onze eerste zoon, over onze Yorrick, over het verdriet en het gemis. We hebben een website voor hem gemaakt, z’n eigen plekkie op het wereldwijde web. Er vloeiden veel tranen. Maar tegelijkertijd was ik zwanger van een volgend kindje en alleen praten over verdriet en gemis, dat voelde als een soort verraad. Ook dit kindje verdiende aandacht van een lieve mama, verdiende het om geluk en blijdschap te voelen! Voor onszelf, voor later als we oud zijn en voor de buitenwereld, voor iedereen die het wilde volgen zijn wij een website gestart (toen bestonden er nog geen blogs) met alle belevenissen omtrent onze nieuwe zwangerschap.

Wij hebben begeleiding gehad van onze gynaecoloog, maar ook van onze verloskundige-praktijk. De meeste artsen en begeleiders om ons heen kenden ons verhaal en zij hebben er alles aan gedaan om ons gerust te stellen. Een top begeleiding, veel controles en veel begrip. Een moeilijke periode in m’n leven, maar ook een hele mooie periode in m’n leven met veel liefdevolle en waardevolle herinneringen. Het voorbereiden op de geboorte van ons tweede kindje was moeilijk, ik heb een geplande keizersnede gehad en dat terwijl ik doodsbang ben voor operaties die niet onder volledige narcose gaan. Ik had geen keus, moest kiezen voor mijn kindje en dat heb ik ook gedaan.