Op het eerste gezicht ziet het eruit als een pen of een viltstift. Ze hebben niet eens de moeite genomen om het ding op een echte te laten lijken. Sterker nog, als ik eraan zuig gaat er aan de voorkant een blauw lampje branden. Een blauw lampje notabene, niet eens oranje of rood.

Ja, inderdaad, ik ben aan het “dampen” geslagen. Niet omdat het gezonder is want daar geloof ik eerlijk gezegd geen ruk van. Ook niet omdat ik geen zin heb om buiten te gaan staan paffen want ongeacht waar je aan zo’n ding gaat staan lurken, je zet jezelf behoorlijk voor schut dus liever niet in gezelschap dan wel. Dampen? Elektrisch pijpen vind ik eigenlijk een betere benaming.

Ik heb besloten om te stoppen met roken maar om het mezelf niet onnodig moeilijk te maken heb ik een starterskit neppeuken aangeschaft om de moeilijke momenten door te komen. Natuurlijk zou dat ook zonder zo’n toverstafje met glimlichtje moeten lukken maar ik heb afgeleerd het mezelf moeilijker te maken dan nodig is. Als ik zin krijg in een sigaret dan neem ik gewoon een hijs van mijn toverstafje die als dank vrolijk blauw begint op te lichten aan de voorkant. Het voordeel van zo’n toverstafje is dat je ze in verschillende smaken kunt krijgen. Je hebt menthol maar ook vanille, appel, aardbei, koffiesmaak en natuurlijk gewoon tabak smaak. Naast de verschillende smaken zitten er nog meer voordelen aan. Je kunt het ding gewoon in je zak stoppen en er een hijs van nemen als je de behoefte voelt om het vervolgens gewoon weer in je zak terug te stoppen. Je ruikt het gevaarte niet en de muren, gordijnen noch je tanden en vingers worden niet bedekt met een gore bruine aanslag. Een aansteker heb je ook niet meer nodig en je kunt het ding gewoon opladen zoals je, je telefoon of tablet oplaadt. Daarnaast zou het ook nog minder ongezond moeten zijn aangezien je geen teer naar binnen zit te snuiven. Allemaal voordelen…

Eigenlijk zit er maar één groot nadeel aan het geval: Je loopt gewoon enorm voor schut met zo’n nepsigaret. Ik krijg er zo’n idee bij van: “Ik wil wel maar ik kan niet…” Het is een beetje roken voor mietjes, voor van die sneue types die graag stoer mee willen doen maar eigenlijk de ballen noch ruggengraat hebben om de consequenties te aanvaarden om er echt bij te horen. Maar ach, dat ik minder stoer ben dan men denkt en ik graag zou willen zijn, heb ik al regelmatig ook hier opgebiecht dus door de mand vallen kan ik allang niet meer. Voorlopig heb ik mijn neppeuk standaard op zak en sta ik regelmatig in een blauw schijnsel omdat ik aan een raar staafje sta te lurken om een vage, niet nader te identificeren, substantie, over mijn longen te trekken.

Maar ach, wat maakt het uit. Als dat staafje me helpt om van mijn ongezonde verslaving af te komen dan neem ik alle lachstuipen van derden gewoon voor lief. Jullie mogen me uitlachen, ik lach gezellig met jullie mee want inderdaad, ik sta behoorlijk voor schut.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.