Ik drink vaak water en bijna nooit wijn. Toch heb je in het leven weleens beide drankjes tegelijkertijd nodig om tot een compromis te komen. Want tja, het leven gaat bijna nooit zoals jij wilt dat het gaat. En dan krijg je te maken met water bij de wijn doen om tot een compromis te komen. That’s life. En soms – als je een geluksdag hebt – pakt zo’n compromis beter en grootser uit dan je ooit van te voren had kunnen bedenken.

Zoals die ene keer dat mijn lief en ik in Jersey aankwamen om onze welverdiende vakantie te vieren. Eenmaal beland in ons hotel, renden we naar onze kamer om ons te ontdoen van onze rugzakken. Daarna renden we ons hotel weer uit om zo snel als mogelijk een strandwandeling te maken op het uitgestrekte strand want we waren blasé van het reizen.

We hadden het prima naar onze zin totdat het strand eindigde in rotsblokken. Nu konden we natuurlijk de rotsen op klauteren (mijn keuze) of terug lopen (zijn keuze). We gingen er om tossen. Hij koos kop en ik munt. Hopla. Daar ging het muntje de lucht in. Opeens viel mijn oog op de gulden middenweg (ik wilde eigenlijk nog niet terug naar het hotel) waardoor het muntje in het rulle zand viel. Wij – allebei bloedfanatiek – zoeken onder de biljoenen zandkorrels. Afijn, we zullen nooit weten wie er gewonnen heeft, want we hebben dat muntje natuurlijk nooit gevonden. Gelukkig had mijn lief een ‘flesje wijn’ bij zich en goot wat wijn bij mijn flesje met water om deze middenweg in te slaan. Nog wat aangeschoten van de wijn klinkt er plotseling een mannenstem: ‘Do you want a ride uphill?’ Het weggetje schijnt een flinke klim omhoog te zijn. Of we met hem mee willen rijden? Als fotograaf staat hij nu toch zijn tijd te verspillen omdat zijn model niet is op komen dagen (ze is zeker nog dronken van de wijn). We kijken elkaar aan en we roepen allebei licht aangeschoten maar vol overtuiging: ‘JA!’ We doen het gewoon. Kan ons het schelen. Als het foute boel is, springen we wel uit de auto, bespreken we stoer, luid en duidelijk met elkaar terwijl we de auto instappen. Bij het wegrijden, stelt Kees zichzelf in vloeiend Nederlands voor (oeps).

Kees woont en werkt in Jersey maar van oorsprong is hij Nederlands. Of we de mooiste plekjes van het eiland willen zien? Geen wijn of water voor nodig om volmondig ‘JA!’ tegen te zeggen. Kees rijdt ons heel het eiland rond en hij stopt op de allermooiste plekken met de prachtigste uitzichten. Ook klauteren we over de rotsen (jaja.. er zit iets meer water in ons flesje dan wijn) om zo bij een schitterende waterval te komen. Dan opeens grist Kees mijn waterflesje uit mijn handen en schenkt een flinke scheut wijn bij. Of we mee rijden naar zijn vriend Ron waar hij binnenkort een fotoshoot gaat doen. Nou, hup, vooruit dan maar met die geit. We rijden een groen stadspark op dat de oprijdlaan van zijn vriend blijkt te zijn. Als we bij het gigantische huis aankomen, knijpen mijn lief en ik in elkaars arm of dit nu echt is of dat we nu toch echt zwaar aangeschoten zijn van al die wijn. Met pijn in mijn linker bovenarm – mijn lief is nogal sterk – stap ik als laatste uit Kees’s rode autootje. ‘Hi there!’, worden we enthousiast begroet door de heer des huizes die aan een auto sleutelt. Kees stelt ons voor als zijn allerbeste vrienden uit Nederland. Ron geeft me een stevige hand en ik weet hiermee zeker dat ik niet droom, want naast mijn arm doet nu ook mijn hand pijn. Ron vertelt enthousiast dat hij bezig is met het ontwerpen van een nieuw model Lotus auto. In de jaren zestig heeft hij trouwens de eerste Lotus GT40 ontworpen. Hij is stapelgek op auto’s en heeft er wat in zijn garage staan. Zo laat hij ons een uit 1931 Cadillac V-16 zien die gebouwd was voor de Maharaja uit India. Naast de Cadillac staat een  oude Ford uit de jaren 30. Ik neem nog een slok water. Of is het nu wijn? Nou ja, wat maakt het ook uit! Ron nodigt ons uit om het eiland eerst met de Cadillac en daarna met de Ford te verkennen. ‘JA!’ roepen we alle drie in koor (Kees heeft ook een geluksdag want dit is zijn wilde jongensdroom).

We stoppen op idyllische plekjes waar de toeristen – inmiddels voel ik me geen toerist meer, dan had ik die rotsen maar op moeten klauteren of terug moeten lopen – met ons en de auto op de foto willen. Het lijkt potverdorie wel alsof mijn lief, Kees en ik onze trouwdag aan het beleven zijn, zo romantisch allemaal. Eenmaal weer terug bij het gigantische huis – nog dronken van alle indrukken – krijgen we een rondleiding van Ron door zijn huis. Er is een muziekkamer, zwembad, sauna, kamer met treintjes, museumkamer met bijzondere vlinders uit Zuid Afrika en een verzameling van stenen en door heel het huis is humor verweven. Oh ja, hij heeft de workmate ook nog uitgevonden. Vol trots laat hij de stoel zien die hem geïnspireerd heeft om uiteindelijk de wereldberoemde workmate te ontwikkelen. Op onze eerste dag van onze vakantie hebben we gewoon te maken met de uitvinder van de wereldberoemde workmate en de ontwerper van de Lotus GT40: Ron Hickman! ‘Nou vooruit dan maar, knijp me nog maar eens in mijn rechter bovenarm,’ zeg ik spontaan tegen mijn lief. Hij leeft zich direct ook lekker uit en ik heb spijt dat ik het gezegd heb. Snel neem ik nog maar een slokje wijn om de pijn te bestrijden. Trouwens wel zo eerlijk als ik hem ook nog eens terug mag knijpen in zijn arm, dat ik zo hard als mogelijk doe. Ron redt mijn lief door te vragen of we soms honger hebben en zin in (nog meer) wijn hebben? ‘JA!’ Nadat we uitgebreid afscheid genomen hebben, de nationale postzegel van Jersey (met Ron’s gigantische huis erop) gezien hebben, zwaaien we nog maar eens uitbundig gedag. Kees zet ons in zijn rode autootje af bij ons hotel waar Betsy – de receptioniste – ons buiten al op wacht om vervolgens zo blij als een kind in onze armen te springen omdat ze zo ongerust was. Betsy vertelt ons vol trots dat ze ooit weleens voor ‘Sir’ Ron Hickman heeft gezongen met haar koor tijdens een huiskamerconcert met kerst. Ons ‘water-bij-de-wijn-flesje’ is inmiddels helemaal leeg. We kunnen onze roes uit gaan slapen, nadat we zijn ingestopt door Betsy. Proost, op water bij de wijn!

P.S.: Twee dagen na ons avontuur zwaait Betsy met de krant en ze roept: ‘You could have been dead!’ Op de voorpagina van de plaatselijke krant is te lezen dat één van de auto’s van Ron Hickman tijdens een autorit in brand was gevlogen…

© Saskia Mes-Born

Saskia Mes-Born is getrouwd en moeder van twee dochters. Naast het moederschap schrijft ze graag  werkt ze als ZZP-er als clown Jip