Ja hoor, de kogel is door de kerk, de keutel gevallen en er zat regelmatig een luchtje aan. Het heeft even geduurd, flink wat duiten gekost maar dan heb je ook wat. Sommige mensen regelen zoiets in zes weken, in mijn geval duurde het bijna anderhalf jaar. Na maandenlang van onderhandelen en dimdammen over wat er wel en niet in het echtscheidingsconvenant moest worden benoemd zijn mijn ex en ik dan eindelijk tot een compromis gekomen.

Het was niet alleen maar kommer en kwel. Samen met mijn vriend heb ik regelmatig in een deuk gelegen. Soms omdat het ronduit lachwekkend was wat er werd geëist, regelmatig ook omdat het zo triest was dat erom lachen de enige manier was om niet moedeloos te worden. Ik heb mijn uiterste best gedaan om zo zakelijk mogelijk te blijven, de kinderen buiten schot te houden en privé zo normaal mogelijk met mijn ex om te gaan. Het viel niet altijd mee om mijn gevoelens in de ijskast te laten en mijn boosheid te onderdrukken. Het was een hele strijd maar het was het dubbel en dwars waard.

Inmiddels kunnen we met een glimlach de toekomst tegemoet. Een toekomst waarin ik de opgedane ervaring in de afgelopen jaren als wijze lessen en gereedschap meeneem in mijn handtas. Eerlijk is eerlijk, ik heb een boel geleerd maar het was een studie waar ik, als ik het opnieuw zou moeten doen, nooit meer voor zou kiezen. Maar ja, ik was destijds, door gebrek aan informatie, snuffelstages en praktijkervaring, nog te jong en te onervaren en had geen idee waar ik aan begon. Maar het is voorbij, ik ben niet meer “de vrouw van” ik ben “de ex van” en klinkt een stuk beter. Ik was al maanden “de vriendin van” maar officieel ging ik al die tijd vreemd. Nu ben ik officieel gescheiden, uitgehuwelijkt en dus niet langer in overtreding.

Ik heb samen met mijn vriend de scheiding gevierd met bubbels en meteen afgesproken dat dit de laatste keer is dat ik ga scheiden. Het is namelijk niet iets waar ik een gewoonte van wil maken, het kost tijd en geld die ik beide liever anders en vooral nuttiger besteed. Maar hoe dan ook, ik kan eindelijk afsluiten en verder met mijn leven in een andere, betere, mooiere samenstelling met een dito toekomst in het vooruitzicht.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.