Ik lees in de krant het schokkende bericht dat Antonie Kamerling zichzelf van het leven heeft beroofd. Het brengt een schok teweeg bij me, omdat ik weet hoe de nabestaanden zich nu moeten voelen. Ik lees op twitter de vele reacties, de ontroerende woorden, de geschokte woorden, maar ook de woorden over lafaard en egoist. Het kan niet anders dan dat ik hier iets over moet schrijven. Niet om meningen te veranderen, niet om me belangrijk te voelen, maar wel omdat ik het zo voel.

Jarenlang ben ik depressief geweest. Iemand die dat niet is geweest, weet niet hoe dat voelt. Troostende woorden als kop op, er zijn ergere dingen, zijn de grootste dooddoeners. Het is niet iets wat je met een aspirientje kunt afdoen. Het is niet iets wat je verzint of met een uurtje sauna wel weg gaat. Het is iets wat in je hele lijf zit, in je hart, in je adem, in je geest. Als je echt depressief bent, zie je het gewoon niet meer. De eerste lentestralen, de lammetjes in de wei, de vrienden die je hebt, je ziet het niet meer. Je hele leven, de hele wereld hangt als een loodzware jas om je heen. Als zware wattige wolken die een mistige nevel om je lijf creeeren. Je kunt nauwelijks ademenen, het is alsof je in de zwaarste mist die je ooit hebt mee gemaakt loopt. Er is geen enkel lichtpuntje te bekennen en ook al hoor je stemmen, door de mist zie je niemand. Je bent helemaal alleen.

In de periode dat ik depressief was, had ik een heel slecht zelfbeeld. Ik vond dat ik niet belangrijk was om er te zijn. Iedereen verdiende het om te mogen leven, behalve ik. Sterker, ik vond dat ik het niet waard was om ook maar een teugje zuurstof in te ademenen. Deze zuurstof was te kostbaar om aan mij te besteden. En op een dag bedenk je dan dat het beter is voor de wereld om er niet meer te zijn.

Dat is niet iets waar je vandaag ineens opkomt. En het is ook niet zo dat helemaal niemand daar met je over praat. Natuurlijk zijn er vrienden die zien dat het slecht met je gaat. Die met je praten en je eruit proberen te halen. Maar als een depressie zo diep zit, dan worden de woorden niet meer gehoord. De woorden vinden je hart niet meer, omdat je je hart volledig hebt uitgeschakeld. Het is een proces van weken, maanden en soms jaren. Het sluipt er in, en neemt steeds meer bezit van je leven.

Ik beken, ik heb diverse keren op de brug gestaan en gekeken naar het wassende water. Maar mijn angst dat ik ook dat zou laten mislukken, en ik dus niet zou komen te overlijden, heeft me er van weerhouden. Wellicht ook mijn angst voor de dood, die wellicht nog groter was dan mijn angst voor het leven. En gelukkig, zeg ik nu! Want ik ben er met heel veel hulp bovenop gekomen. Sterker, het heeft me heel sterk gemaakt en ik ben trots op wie ik ben en mijn leven. Ik heb mijn leven op orde, ben getrouwd en heb 2 prachtige kinderen.

Helaas ben ik in diezelfde periode, dat ik aan mezelf heb gewerkt, nogmaals geconfronteerd met een dergelijke depressie. Mijn vader is uit het leven gestapt in die periode. Hij had hulp nodig, heeft hulp gevraagd, maar de instanties vonden het nodig hem op een wachtlijst te plaatsen. Ik kan nu heel boos worden dat hij dat heeft gedaan. Ik kan hem een lafaard noemen of een egoist. Maar ik weet dat hij dat niet is. Het vergt heel veel moed om deze stap te nemen. Ik weet dat als hij ook maar 1 lichtpuntje had kunnen zien in die mist, hij deze stap niet had genomen. Omdat ik weet dat het allerliefste wat hij had in deze wereld, dat was ik. En ik weet dat hij er alles voor overhad gehad, om er bij te zijn als ik zou trouwen, mijn kinderen zou krijgen.

Ik ben wie ik ben. Met al mijn zwakheden en mijn sterke punten. Ja, ik heb daar hulp voor gehad en gelukkig heb ik iets met die hulp kunnen doen. Het heeft jaren gekost om mezelf te vinden, om in mezelf te geloven. Mensen mogen een mening over me hebben, mensen mogen me zwak vinden. Maar ik weet als geen ander hoe hard ik moeten knokken voor mijn leven. En ik weet ook hoe moeilijk het is geweest en hoe vaak ik heb willen opgeven.

Beste Antonie, beste familie, hou van hem zoals je altijd hebt gedaan.

Lieve papa, ik hou van je!

foto ©Parool.nl