Tot mijn zestiende jaar was er aan mijn lijf niets vrouwelijks te bekennen. Niet vreemd als je bedenkt dat mijn eerste menstruatie tot die tijd uitbleef. Super jaloers was ik op vriendinnen met hun gevulde bloesjes. En mijn moeder maar roepen, geduld het komt wel. Ja en dat had ik niet. Als je in de klas zit en de jongens achter je op zoek gaan naar je bh bandjes wil je dat ze er een vinden. Niet dat je belachelijk wordt gemaakt door van die opgeschoten pubers als ze door de klas brullen dat jij nog helemaal niks in je bloes hebt.
Tijdens de lessen LO was ik blij dat er gescheiden werd gegymd. Het was al erg genoeg om me, onder het oog van mijn vriendinnen, van mijn shirt te moeten ontdoen. Meiden zijn keihard onder elkaar, zeker op die leeftijd.
Uiteindelijk is mijn geduld beloond. Het werd een flinke cup B die na alle zwangerschappen is uitgegroeid tot een cup C.
Tijdens mijn opleiding als radiologisch laborante heb ik menig mammografie gemaakt. Dit onderzoek is voor de patiënte in kwestie geen pretje. Je borsten worden op een glazen plaat zo ongeveer tot moes gedrukt. En dat niet eenmaal maar wel vier maal. Hoe platter hoe beter want dan is het borst en weefselstructuur beter te zien. Iedere keer had ik weer medelijden met degene die deze marteling moest ondergaan. Niet alleen omdat het onderzoek zeer pijnlijk was maar ook omdat ze daarna met angst en beven in hun kleedhokje zaten te wachten op de radioloog die de foto’s direct bekeek en beoordeelde. Direct uitsluitsel werd er nooit gegeven. Toch wisten de meeste vrouwen vaak waar ze aan toe waren als ze onze afdeling verlieten.
Ook zelf heb ik tweemaal een mammografie ondergaan. Omdat ik iets voelde en totaal in paniek raakte. Tot mijn grote opluchting bleek er niets aan de hand.
Nu ben ik vijftig en mag, en dan zeg ik oprecht mag, ik voor controle naar de mammobus. Wat mij betreft kunnen ze daar niet vroeg genoeg mee beginnen en niet lang genoeg mee doorgaan.
Vanaf je vijfenzeventigste niet meer welkom in de bus. Dan word je letterlijk afgeschreven.
Natuurlijk kent iedere vrouw haar eigen lichaam en controleert haar borsten regelmatig zo niet iedere dag onder de douche. Toch denk ik dat er niet genoeg onderzoek kan worden gedaan.
Want ook al weet je na al die jaren hoe jouw borsten voelen en er uit horen te zien en iedere verandering je vrij snel zal opvallen. Feit blijft dat een op de acht vrouwen borstkanker patiënte is.
Daarbij komt dat ik trots op ze ben. Ze hebben mijn kinderen gevoed en om eerlijk te zijn vind ik dat ze er gezien mijn leeftijd goed uitzien. Mijn man ook, hij was degene die op de Middelbare School achter me zat en op zoek was naar mijn bh bandje. Dus ondanks zijn “teleurstelling” van toen is het allemaal toch nog goed gekomen