Mijn lieftallige vriend heeft een gruwelijke hekel aan rommel. Het was voor hem dus nogal schrikken om geconfronteerd te worden met mijn chaotische, rommelige huishouden. Ik ben niet de perfecte huisvrouw, integendeel. Was bij Jaap in huis alles ordelijk, gecategoriseerd, nog net niet gelabeld maar kon je overal de waterpas langs leggen, bij mij is het in het meest positieve geval een redelijk geordende chaos. Tja en in dat laatste huishouden zijn mijn kinderen opgegroeid. Ik heb er nooit moeilijk over gedaan als er zo links of rechts iets rondslingerde. Als ik het zag liggen dan raapte ik het op ongeacht of ik of mijn kinderen het uit hun handen hadden laten vallen. Ik deed dat onder het mom van: ‘Ik kan me eraan storen en boos worden, ik kan het ook gewoon opruimen zonder al die negatieve energie vrij te laten komen.’ Ik heb nou eenmaal een gruwelijke hekel aan onrust en disharmonie in huis dus kies ik liever voor de kortste en makkelijkste weg.

Inmiddels is onze huiselijke situatie ietwat veranderd. Jaap is “in the house” en heeft zo zijn eigen manier om met rommel om te gaan. Vooral voor de kinderen is het behoorlijk wennen. Als ze nu iets laten slingeren bestaat de kans dat het wordt verstopt, weggegooid of dat ze middels een preek te horen krijgen dat hij niet bij hen in dienst is, hun moeder geen sloof en ze “hun teringzooi” zelf op moeten ruimen of anders…

En inderdaad, er slingert inmiddels minder rond in “Erve GifniksJôh”. Nog steeds lopen mijn kinderen nog weleens mopperend te zoeken naar hun schoenen en komen ze haast te laat op school omdat ze, ze niet kunnen vinden. Dat is vaak het gevolg als ze hun schoenen hebben laten liggen waar ze hebben besloten ze uit te trekken en Jaap degene is die er zijn nek over heeft gebroken. Maar aangezien Jaap ’s morgens al eerder de deur uit is, zijn niet mijn kinderen maar ben ik de dupe van hun slordigheid omdat ik ze natuurlijk niet zonder schoenen naar school kan sturen en dus degene ben die in allerijl, half wakker op mijn knieën door het huis kruipt.

Tja en omdat ik een hekel heb aan onrust en disharmonie verzand ik in mijn oude gewoonte. Als de kinderen naar bed zijn loop ik, als ik eraan denk, nog snel even de woonkamer, douche en keuken door op zoek naar rondslingerende projectielen. Wat ik tegenkom ruim ik op en leg ik op de plek zodat Jaap zich er niet aan hoeft te storen en er niet zijn befaamde, ellenlange preek aan hoeft te wagen. De volgende ochtend, als ik eraan denk, wijs ik mijn kinderen er dan even op dat ze in het vervolg niet moeten vergeten om, enz. enz.

En ik moet zeggen, Jaap zijn strategie werkt weeldegelijk. Ik ben inmiddels al stukken minder chaotisch dan ik was, ik ben alerter en adequater en heb inmiddels al een redelijk getraind oog wat rommel betreft. Kortom, ik ben nog lang geen perfecte huisvrouw maar ook niet meer de slonserella die ik was.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven