Uiteraard is ook de manier van bevallen besproken… Voordat ik opnieuw zwanger was, had ik daar eigenlijk nog niet echt aan gedacht. Jawel, natuurlijk wel, maar goed, ik wilde er niet aan denken. Stapje voor stapje, toch? En de gynaecoloog heeft vrij in het begin aangegeven dat ik niet mocht bevallen, maar een geplande keizersnede kreeg, zo rond de 38 weken. De datum werd vastgezet, we wisten al heel snel dat wij op 9 april 2001 opnieuw papa en mama zouden worden. En toen kreeg ik opnieuw angst, veel angst, grote angst: een keizersnede, dat is een operatie, ze gaan in m’n lijf snijden, terwijl ik dat allemaal mee kan krijgen!! Nee, een narcose was geen optie, dat is niet goed voor de baby en als de artsen dat kunnen voorkomen, dan zou het dus ook niet gebeuren. Dus ik moest eraan geloven dat ik een keizersnede zou krijgen. En dat vond ik doodeng, maar ja, had ik een keuze? M’n kindje zat al in m’n buik en hij moest er toch uit! En zo langzaamaan wilde ik dat ik er niet over na hoefde te denken. Ik had veel te veel tijd om me hierop voor te bereiden en dat was in mijn geval niet goed. Ik heb een boekje gekocht over het verloop van een keizersnede en zag in m’n hoofd al allerlei enge dingen om me heen gebeuren. Nee, dat wilde ik niet!

M’n keizersnede is er 1 om vol trots op terug te kijken. Wat mij betreft heb ik de mooiste keizersnede op de wereld gehad!! Alleen op dat moment dacht ik er iets anders over. We hadden met onze gynaecoloog afgesproken dat ik zo min mogelijk tijd alleen zou zijn. Ron mocht zo lang mogelijk bij me blijven. Maar dit moesten we wel nog regelen met de anesthesie. Want het protocol loopt anders, dan moet papa zo snel mogelijk de OK uit en de baby moet in de couveuse de ruimte verlaten. Maar omdat ik zo ontzettend bang was, niet alleen bang voor de operatie, maar ook en misschien nog wel meer voor m’n eigen gevoelens, daarom wilde ik dus echt niet lang alleen blijven. En daarom ging de anesthesist ermee akkoord dat Ron bij mij op de OK zou blijven. Hij mocht alleen niet blijven als de ruggenprik gezet zou worden, maar dat zou snel gedaan zijn. Plus zou met onze verpleegkundige naar de afdeling gaan, met de instructies vooral niets met Plus te doen, omdat we alles zelf wilden doen.

De werkelijkheid verliep anders. Ik werd linksom de OK opgereden in afwachting van m’n prikje. En daar zat ik dan, helemaal alleen op een veel te klein bedje met een veel te grote buik, veel te weinig kleding en veel te veel emoties. Om me heen werden alle spullen van de OK klaargemaakt en ik kon m’n emoties niet meer bedwingen, tranen biggelden over m’n wangen. Tranen van pure angst: “Als deze eruit komt, dan doet ie het niet meer, dat was bij Yorrick* ook zo.” En uiteraard is er op dat moment niemand die je even kan vasthouden of die je begrijpt. Het OK-personeel was jong en stil, eigenlijk deden ze wat prietpraat, maar dat sterfde langzaamaan uit. Ik merkte dat ze er eigenlijk niets van snapten, maar ik kon niets uitleggen. En daar zat ik dan.. te wachten en te wachten, de tijd tikte door, ja, eerst minuten, toen 10 minuten, toen 20 minuten.. en ik zat daar maar. Voor m’n neus: messen, scalpels, naalden, allemaal van die enge dingen uit een horrorfilm (niet mijn genre!) waar je eigenlijk allemaal niets vanaf wilt weten.

Op een gegeven moment kwam mijn gynaecoloog, even kijken en hij liep vloekend weg. Ron vertelde later dat hij vloekend de anesthesist erbij gehaald had, en vertelde dat dit toch echt niet zo kon en dat als de prik niet nu gezet zou worden, dat hij hem zelf zou zetten. Uiteindelijk, na 30 minuten of misschien nog wel langer, kreeg ik mijn prikje, nou ja, prikje? En 1? Nee, ik kreeg er 3!! Gewoon, omdat het niet in 1x lukte en ik kan je verzekeren, dat is geen pretje. Maar na het bewuste prikje wat wel z’n werk deed kwam ik te liggen op dat veel te smalle bedje en toen was Ron er, fijn, heerlijk, een vertrouwde arm! En toen ging het snel, rukken aan m’n buik, armen aan apparaten, slangetjes, groene kapjes, een groot groen laken, en ineens gehuil! Zo’n groot hard indringend gehuil, onze zoon was geboren!

En hij deed het heel erg goed, alsof hij wist dat wij hem wilden horen gillen. Het was natuurlijk zo dat hij niet uit z’n veilig omgeving weg wilde, maar ja, dat boeide ons niet, hij deed het. En onze verpleegkundige kwam met hem aanlopen, Ron kreeg Yorian in z’n armen en hield hem bij me. En voordat ik het wist, werd ik afgekoppeld van alle apparaten. Ik mocht mijn eigen zoon daar op dat moment vasthouden, zo mooi, zo lief, zo heerlijk! En ik voelde wel nog allerlei geduw en zo aan m’n buik, maar ja, dat boeit dan ook niet meer! Een opmerking in de OK: “Het wordt warm hier, zal ik de airco aanzetten?”, werd beantwoord met: “Nee, zet de verwarming maar aan!” En mijn gynaecoloog ging verder met z’n werk. Iemand kreeg de opdracht om de molton op de gang te pakken en Yorian werd in de molton gewikkeld en weer aan mij terug gegeven. En al die tijd zijn Yorian en Ron en onze verpleegkundige bij me gebleven, samen delen in een van de mooiste momenten van m’n leven.

En toen de operatie klaar was, moest ik naar de recovery. Het hoofd daarzo was niet echt blij met het feestje dat we op dat moment hadden, een baby op de recovery, dat kon toch echt niet! Onze gynaecoloog was heel gemakkelijk: “Ik heb deze twee 1x uit elkaar gehaald, dat lukt me geen 2e keer meer, dus ontsla mevrouw maar, plaats genoeg op de afdeling!” Maar het duizelde me op dat moment ook even, teveel emoties, net een keizersnede, niets voelen verder, pfff, laat maar mij even. Een lieve verpleegkundige van de recovery zag het en samen besloten we om even rustig te doen. Ron zou met Yorian en onze verpleegkundige naar de afdeling gaan. Ik zou zo snel mogelijk nakomen, maar eerst even bijkomen. En uiteindelijk was ik via de route linksom net zo snel op de afdeling als Ron via de route rechtsom.

Achteraf bleek dat de couveuse helemaal niet ingestoken en dus helemaal niet warm was. De molton was klaargelegd in opdracht van onze gynaecoloog en in het verslag van de operatie stond dat ik binnen 18 minuten “open en dicht” was. Een recordtempo voor een geplande keizersnede. Yorian heeft geen agpar-score, hij is niet in de handen van de kinderarts geweest die wel op de OK aanwezig was. Die stap is dus ook gewoon “even” overgeslagen. In mijn ogen zijn op dat moment allerlei regels gebroken. Waarom? Ik denk, omdat wij een voorgeschiedenis hebben, omdat het goed ging, omdat Yorian meteen lekker huilde en goed van kleur was, omdat .. weet je, het maakt mij niet uit waarom! Het was gewoon ontzettend fijn en mooi om op die wijze onze tweede zoon te mogen begroeten in ons leven.