Het is zover, ons kleine meisje is twee ochtenden in de week aan het wennen op school. Ze keek er zo naar uit! Ik iets minder, want nog steeds zie ik ons kleine meisje als baby vechten voor haar leventje in het ziekenhuis omdat ze zo ziek was; zo erg dat we haar bijna gingen verliezen. En daarna kwam het genieten van elke fase die kwam. Ze is gegroeid tot een echte gezonde kleuter.
We brachten haar die eerste wen-ochtend naar school. Marvin had die dag vrij genomen voor mij omdat ik er zo tegen op zag. Uiteindelijk had Marvin de meeste moeite om haar daar zo te zien en achter te laten. Nu gaan we de tijd in van het heen en weer racen naar school, schooltas elke dag klaarzetten, Jens uit z’n bed plukken als we naar school moeten en hij lekker in bed ligt te slapen, ander taalgebruik, bij vriendjes en vriendinnetjes spelen en voor niets bij school staan, cadeautjes inslaan voor kinderfeestjes en straks ook naar zwemles.
Maar eerst de crèche-periode afsluiten. Ik ga haar nu echt loslaten. Anderhalve dag per week ging ze met heel veel plezier mee naar het kinderdagverblijf waar ik werk, en sinds een klein jaar samen met d’r broertje. Nu is het druk verzinnen voor traktaties voor de crèche, wat voor verjaardagstaart ze wilt, zelf verjaardagslingers voor haar maken, een uitnodiging maken voor de visite, waar we alle mensen in huis kwijt kunnen, wat ze aan krijgt die dag en natuurlijk nog veel meer. Een groter cadeau dan d’r broertje hadden we haar niet kunnen geven, maar uiteraard verwacht ze een echt cadeau. Tja, en daar hoeven de meeste vaders zich dan weer niet druk om te maken. Dat hebben de meeste vrouwen vaak liever zelf in de hand. Ik wel in ieder geval. Dus druk op zoek naar een meisjesfiets. Met druk achter m’n ogen en af en toe even slikken ben ik van alles aan het regelen voor haar vierde feestje. De navelstreng gaat voor Maud en mij nu echt doorgeknipt worden.