Ja, ja, ja… het kan zonder twijfel veel beter, veel goedkoper, veel efficiënter, veel spannender, veel mooier, veel… pffff. Ik word soms zo moe van, van die mensen die je altijd denken te moeten laten weten hoe het anders en vooral beter had gekund. Fijn voor jou dat je alles beter weet maar volgens mij had ik jou niet om je mening gevraagd toch? Als ik jouw mening wil horen dan rammel ik wel met de voeremmer maar tot die tijd mag je, je geweldige, briljante en vooral zelfingenomen mening lekker voor jezelf houden.

Van de beleefde stem achter het anonieme telefoontje die mij denkt te moeten vertellen dat ik al jaren veel te veel betaal voor mijn gas, licht, verzekering of mijn abonnementen tot de zogenaamde goedbedoelde adviezen van betweters die exact schijnen te weten waar ik veel goedkoper zo’n zelfde mobiel, tv of fles wijn had kunnen kopen, hoe ik mijn kinderen veel beter had kunnen opvoeden, mijn leven veel efficiënter had kunnen indelen en mijn geld veel nuttiger had kunnen besteden.

‘Hoor ik daar een lama schijten?!’

Ik ben misschien wel heel tevreden met mijn te dure apparaten, inefficiënte leventje, saaie hobby en lelijke accessoires. Waar ik niet tevreden over ben is zo’n betweter die zichzelf net iets te interessant vindt, zichzelf iets te graag hoort praten en daadwerkelijk schijnt te denken dat, dat stomme geneuzel en die oninteressante info, mij iets boeit. Ik zit niet te wachten op ongevraagd advies en je moet me vooral niet gaan vertellen hoe ik het zou moeten doen.

Betweters, sneue kneuzen die zo gefrustreerd zijn vanwege het feit dat niemand ze ooit om advies vraagt dat ze hun mening uit onmacht, ongevraagd blijven uitbraken tegen alles en iedereen die het wel, maar vaker niet, horen wil. Van die mensen die vooral zichzelf erg graag horen praten en hun eigen verhaal altijd mateloos interessant vinden. Wat zou het toch fijn zijn als die mensen zich zouden beperken tot het publiek wat wel graag naar ze luistert en ze dus uitsluitend zouden praten op fluistertoon en tegen zichzelf…

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven