De eerste dagen na de bevalling leefden we echt in een roes.Wat was ons meisje toch perfect! Ik kon de hele dag wel naar haar kijken, dat deden we ook. We hebben een babyfoon met camera en die stond de hele dag aan via onze tv. Ik vond het allemaal ook wel een beetje eng, ze was zó klein en breekbaar…
Bij elk kuchje stonden we dan ook gelijk naast haar ledikantje. Ik had intussen al heel wat verhalen gelezen op internet over wiegendood dus als Charity voor mijn gevoel te lang stil lag, rende ik naar boven om te kijken of ze nog wel ademde.

Jelle en ik hadden ook vooraf afgesproken dat de kraamvisite Charity alleen kon bewonderen als ze wakker en beneden was. We wilden niet dat iedereen naar boven ging om te kijken. Niet iedereen was daar even blij mee, maar we vonden zelf dat dit veel rustiger voor Charity zou zijn. Als ze sliep, dan sliep ze.

Onze kraamverzorgster heette Linda, een aardige vrouw maar ze meldde zich op de 3e dag ziek. De vervanger die we kregen was Monique. Monique was veel spontaner en daardoor verliep het contact ook makkelijker.Toen ze net 10 min. binnen was vroeg ze waarom we in hemelsnaam kruikzakken gebruikten voor de kruiken. Ze zei dat dit absoluut niet mocht en dat Linda dat ook had moeten weten! Er moest een hydrofiele luier omheen, zo kon de hete kruik nooit tegen de baby aanrollen omdat je een luier als het ware er omheen knoopt. Wij hadden hier geen idee van en schrokken er ook best van!
Wat ik heel fijn vond aan Monique was dat ze me niet ‘dwong’ om te rusten ’s middags. Ik had daar zelf namelijk helemaal geen behoefte aan! Misschien heel raar maar ik barstte juist van de energie. En als ik me wel een keertje moe voelde, ging ik uit mezelf wel liggen.
Linda vond daarentegen namelijk dat ik elke middag wel even een uurtje moest gaan rusten. Ze bedoelde het natuurlijk hartstikke goed, maar ik voel zelf wel aan wanneer ik dat nodig heb.

We hadden gekozen voor 24 uur kraamzorg, dus 3 uurtjes per dag. Ze deed de dagelijkse controles en de rest van de tijd waren we voornamelijk aan het kletsen.
Met Charity liep het eigenlijk allemaal vanzelf dus daar hoefde ze niet veel voor te doen. Ik wou ook niet dat ze huishoudelijke taken deed. Die zou Jelle overnemen tot dat ik er zelf weer energie voor zou hebben. Charity sliep vanaf dag één al goed en ook het drinken deed ze super. Op dag één kreeg ze nog 30 cc, op dag twee was dat al 60 cc en op dag drie zelfs al 90 cc!
Monique zei toen wel dat ik de voeding niet eerder mocht verhogen naar 120 cc dan op dag zes.

Toen Charity twee dagen oud was heeft ze voor het eerst al een nacht doorgeslapen. Haar laatste voeding was toen om 12 u en ze werd pas om half 6 wakker voor weer een voeding. Op dag zes viel Charity’s navelstrengetje eraf. Doodeng vond ik dat ding, dus ik was blij dat die eraf was! Ik was bang om haar pijn te doen als ik er per ongeluk tegenaan stootte als ik haar luier verschoonde. Vooral de laatste dagen, toen die er bijna af was en nog maar op een klein stukje vast zat.
Mijn meisje was (is) een hele lieve, rustige, tevreden baby.