Zeven jaar oud is ze. Blonde haren, bruinblauwe ogen en een innemende glimlach. Dat ze papa moeiteloos om haar pinkje kan winden, is bekend. Maar nu is er een andere man ten tonele gekomen. Nouja, hij is amper tien. Dus nog niet echt een man. Maar wél een Italiaan en dat is me toch interessant. Nog nooit heeft ze hem in het echt ontmoet, maar met zijn donkere haar, groenbruine ogen en charmante grijns, maakt hij indruk. Wie hij is? De oudste zoon van een Italiaanse vriend van mama. Een sportieve basketballer die Engels praat met een geweldig schattig accent. Een jongen aan wie ze speciaal een yin-yang ketting stuurde die bij het dragen zelfs van kleur kan veranderen. Hij heeft het ene deel, zij het andere. Het kan ze niet schelen dat er bijna duizend kilometer tussen zit. Via de accounts van mama en papa gaan berichtjes heen en weer met kusjes-emoji’s en foto’s. De vraag is allang niet meer óf ze elkaar ooit gaan ontmoeten, het gaat nu alleen nog maar om ‘wanneer’. Want dochterlief is vastbesloten. Ze wil naar Milaan. Naar hém. En liever nog vandaag dan morgen. Die lieve jongen heeft geen schijn van kans om nog te ontsnappen, grinnikten zijn vader en ik al. Want stiekem vinden wij als ouders dit allemaal toch wel erg vertederend.

Net zoals wij van hun zoonlief zijn gecharmeerd, zijn zij in het warme Italië gecharmeerd van onze dochter. Dus bij een ontmoeting denken wij er alvast het foute, romantische filmriedeltje onder. Dochterlief trekt zich –opgeruimd als ze van karakter is- niets aan van wat geplaag. Zij probeert liever mama te overtuigen om een ticket te boeken. Dus eet ze pasta, wijst ze Milaan aan op de kaart, maakt ze out of the blue opmerkingen en deed ze demonstratief bij een bingo gewonnen geld in haar spaarpot ‘om er een ticket van te kunnen betalen’. Dat mama allang ‘om’ is hoeft ze nog even niet te weten. Want natuurlijk wil mama ook graag haar vrienden weer eens zien. Maar dat gaat mama mooi niet aan dat zevenjarig neusje hangen. Dus kijkt mama vrolijk mee in de spiegel, want dochterlief wil graag dat haar grote mensen voortanden gaan groeien. Want als je dan toch voor het eerst je charmante Italiaanse vriendje gaat ontmoeten, dan hoort daar een stralende glimlach bij, geen enorm fietsenrek.